Όταν χωρίζεις μη μένεις στο σπίτι που μένατε μαζί. Φτιάξε αλλού μια νέα ζωή!

Το διαζύγιο είναι μια κενή σελίδα. Ένα καθαρό χαρτί στο οποίο μπορούμε να γράψουμε νέα και ακόμα καλύτερα κεφάλαια.  Όταν θα μπεί όμως κοντά σε έναν όμορφo πίνακα ή σε ένα ωραίο μυθιστόρημα, δεν έχει καμμιά τύχη να σταθεί. Η “Μόνα Λίζα” δεν είναι μουτζουρωμένη και o “μικρός πρίγκιπας” δεν είναι κακογραμμένος.

Όταν ένα διαζύγιο φαντάζει σκοτεινό και το μέλλον μας φαντάζει θολό , είναι εύκολο να υποθέσουμε ότι δεν θα δούμε ποτέ ξανά φως στη ζωή μας. Η προοπτική θα μείνει απαράλλαχτη απο όσα βιώνουμε στην παρούσα φάση. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Κανένα διαζύγιο δεν είναι ευχάριστο. Όλα μπροστά μας φαίνονται απειλητικά. Στη σκιά λοιπόν όλων αυτών δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από όσα συμβαίνουν. Πάντα υπάρχει χειμώνας πρίν την άνοιξη, και δεν μπορούμε να δούμε τον ήλιο να ανατέλλει χωρίς να τελειώσει η νύχτα.

Ένας αναγνώστης μου έστειλε email και μου έγραφε ότι είναι θύμα μιας σχέσης “Νόμιζα ότι λόγω της απιστίας θα το ξεπερνούσα γρήγορα. Εξαιτίας των πράξεων της, το πίστεψα. Ημουν αρκετά θυμωμένος για να μην θέλω να τη δω ποτέ ξανά. Εν μέρει αυτό ήταν αλήθεια. Δεν μου λείπει, αλλά μου λείπει η φιλία που έχασα. Ακόμα τη θυμάμαι κάθε μέρα, όχι γιατί μου λείπει, αλλά γιατι έχω πάρα πολλές αναμνήσεις απο όταν ήμασταν μαζί”.

Eίναι κοινό λάθος να νομίζεις ότι θα το ξεπεράσεις και ότι θα είναι εύκολο. Όταν θα αντιμετωπίσεις ώριμα την πεποίθηση ότι το να προχωρήσεις δεν είναι εύκολο, θα έχεις ξεκινήσει να ζωγραφίζεις ένα καλύτερο αύριο. Όποιον και να ρωτήσεις που το έχει περάσει θα σου πεί ότι δεν ήταν καθόλου, μα καθόλου, εύκολο. Όσο και να είχε διαρκέσει ο γάμος, όποιος και να ήταν ο λόγος που χώρισες πρέπει να αντέξεις όλα όσα πρόκειται να έρθουν. Άλλοι θα επηρεαστούν λιγότερο και άλλοι περισσότερο.

Ο αναγνώστης στο email συνεχίζει, “ Όταν ήμασταν χωρισμένοι, κράτησα το σπίτι και τα περισσότερα αντικείμενα, γιατί ήταν τόσο βιαστική να φύγει με τον άλλον, που αμέσως κίνησε τις διαδικασίες για το διαζύγιο. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα ζω στο σπίτι που μέναμε μαζί. Το σπίτι που εκείνη διάλεξε. Οδηγώ ακόμα το αμάξι που ήθελε, κάθομαι στα έπιπλα που της άρεσαν κ.τ.λ”

Είτε απο επιλογή , είτε απο πίεση, αυτός ο άντρας είναι παγιδευμένος να ζεί στη σκιά του γάμου του, πράγμα που δεν του επιτρέπει να δεί ότι υπάρχει ζωή εκεί έξω. Εδώ είναι μια προσπάθεια να ζωγραφίσει έναν πίνακα μέσα σε ένα ήδη υπάρχων κάδρο. Επιδιώκει να ξαναχτίσει μια νέα ζωή στις στάχτες της προηγούμενης. Εξαιτίας αυτού, το μέλλον του δεν θα μπορέσει ποτέ να είναι λαμπρό και θα μείνει να κοιτάει το παρελθόν.

Δεν τέθηκε ποτέ θέμα να πουληθεί το σπίτι που έμεναν μαζί. Το να μένεις εκεί θα σε κάνει να βλέπεις καθημερινά το πως απέτυχε αυτή η σχέση και τι χάθηκε, είναι σαν να έχεις δέσει μια πέτρα στο λαιμό σου και να μην μπορείς να πάρεις ανάσα. Το διαζύγιο ναι μεν μπορεί να σε ανανεώσει αλλά γίνεται δύσκολο όταν πρέπει να ζήσεις με κομμάτια του παρελθόντος.

Αν και για διαφορετικούς λόγους, προσωπικά συνειδητοποίησα νωρίς ότι έπρεπε να κόψω τον όποιο δεσμό θα μπορούσε να με κρατήσει σε αυτό γάμο. Θα έβρισκα καινούριο σπίτι, άξιο εκπρόσωπο της νέας ζωής που ήμουν έτοιμος να αρχίσω. Ήταν σε ένα τμήμα της πόλης που ήταν άγνωστο σε μένα. Νέοι δρόμοι, νέα καταστήματα και νέες ευκαιρίες. Είχα καταλάβει ότι αν ήθελα να βρω τα αυριανά χρώματα της ζωής μου , δεν θα έπρεπε να χρησιμοποιήσω τα χρώματα του χθες.

Γνωρίζω αρκετούς διαζευγμένους φίλους που επέλεξαν, για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως για τα παιδιά, να παραμείνουν στην πρώην συζυγική τους στέγη. Όπως αυτός ο αναγνώστης, έτσι και οι φίλοι αυτοί, δυσκολεύονται να δούν το φως, επειδή ζούν  ακόμα κάτω από την σκιά των παλιών πραγμάτων. Κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι, όπου κοιμόντουσαν μαζί. Η κουζίνα όπου έτρωγαν ρομαντικά δείπνα, είναι τώρα ένα τραπέζι στρωμένο μόνο για έναν. Περπατούν εκεί που έβαζαν τα παιδιά για ύπνο. Βλέπουν τη πόρτα που περπάτησαν οι πρώην σύζυγοί τους, όταν τους χαιρετούσαν. Το γραφείο που εκείνη/εκείνος, έδωσε τα χαρτιά του διαζυγίου, και είπε ότι ήταν ερωτευμένος/η με κάποιαν/ον άλλη/ον. Κάθε γωνιά της συζυγικής στέγης, είναι μια οδυνηρή υπενθύμιση της απώλειας. Δεδομένου ότι αυτό βιώνει τώρα ο αναγνώστης μας, κάθε τοίχος γίνεται μια υπενθύμιση για το τι υπήρχε και δεν μπορεί να υπάρχει πια.

Εάν πραγματικά θέλουμε να προχωρήσουμε μετά το διαζύγιο, πρέπει να δούμε πως θα προσεγγίσουμε αυτό το ταξίδι. Το να επανακάμψουμε μετά απο αυτή την τραγωδία, και το διαζύγιο είναι σίγουρα μια τραγωδία, δεν γίνεται έτσι απλά γιατί έτυχε. Παίρνει σκέψη, σχεδιασμό και θυσίες, σαν να ζωγραφίζεις ένα αριστούργημα ή να γράφεις ένα μυθιστόρημα, πρέπει να έχεις τη σκέψη σου καθαρή. Αν δεν γίνουν καθαρά βήματα για μια καινούρια αρχή, επιτρέπουμε στον εαυτό μας να κολλήσει στο παρελθόν. Όλο αυτό γίνεται το “φορτίο” μας, η συναισθηματική ζημιά που κουβαλάμε και μπορεί να μεταφέρουμε στην επόμενη σχέση μας. Εκεί απλά γινόμαστε ο δικός μας χαμένος κύκλος και ο χειρότερος μας εχθρός.

Πάρε λοιπόν ένα καινούριο πινέλο κι έναν καινούριο καμβά για να ζωγραφίσεις επάνω τα δικά σου στοιχεία και μια νέα εικόνα, χωρίς να το κάνεις σε παλιό φθαρμένο πλαίσιο.

Πηγή: http://chopperpapa.com/