Σκέφτηκα να σκοτωθούμε μαζί με το μωρό μου αλλά δεν τους έκανα τη χάρη!

Προς τη Γιάννα, που έγραψε ότι θέλει να δώσει το παιδί της

Γιάννα καλησπέρα. Είμαι η Μαρία, 42 χρονών,  ανύπαντρη μητέρα, με μη αναγνωρισμένο παιδί ηλικίας σήμερα 5 χρονών. Θα σου πω την ιστορία μου και σε παρακαλώ να τη διαβάσεις. Ότι χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου και ας είσαι μακρυά μου.

Με τον πατέρα της είχαμε μία σχέση 3 μηνών και χωρίσαμε. Αφού χωρίσαμε, μετά από 15 μέρες μαθαίνω ότι είμαι έγκυος. Χάθηκε η γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν το περίμενα με τίποτα γιατί κάποιες εξετάσεις που είχα κάνει πριν χρόνια, έδειξαν ότι δε μπορούσα να κάνω παιδί.  Δεν ήθελα γάμους, δεν ήθελα κάποια δέσμευση από αυτόν. Απλά του ανακοίνωσα την εγκυμοσύνη και την απόφαση μου να κρατήσω το παιδί. Αυτός δεν ήθελε και απλά εξαφανίστηκε, να είναι καλά όμως για το δώρο που μου χάρισε.

Εκτός από 2 φίλες, κανένας άλλος δεν ήξερε για την εγκυμοσύνη μου.  Αφού πέρασε το πρώτο τρίμηνο αποφασίζω να το ανακοινώσω στους δικούς μου, ξεκινώντας από την αδερφή μου. Η απάντηση της; “Πως μπορείς να μεγαλώσεις μόνη σου ένα μωρό, θέλεις να πεθάνεις τον μπαμπά και τη μαμά;” Η απάντηση μου; “Αυτοί τη ζωή τους την έζησαν, είδαν εγγόνια και πρέπει να ζήσω και εγώ τώρα τη ζωή μου”, και της έκλεισα το τηλέφωνο. Με τους γονείς μου δεν είχα ποτέ ιδιαίτερα καλές σχέσεις και όταν πήγα με τη θεία μου να τους το πούμε, η μάνα μου να κλαίει από τη χαρά της και να λέει ότι δεν τη νοιάζει, εγώ να είμαι καλά. Σε όλο το δρόμο με τη θεία μου , αναρωτιόμασταν και έλεγα δεν είναι η μάνα που ξέρω. Και είχα απόλυτο δίκιο. Την επόμενη άρχισαν τα όργανα. Επειδή ήμουν μακρυά, συνέχεια τηλέφωνο και να ακούω τα ίδια. Πρέπει να παντρευτείς, ρεζιλίκια και τι θα πει ο κόσμος, και τι θα πούμε στον κόσμο , ότι πηδήχτηκες ένα βράδυ και έκανες ένα μπάσταρδο και να πούμε ότι είναι ναυτικός και άλλες πολλές τέτοιες σαχλαμάρες και αηδίες. Και η μάνα μου είναι αυτό που λέμε “της εκκλησίας”…

Για τους υπόλοιπους 6 μήνες κάθε βράδυ να κλαίω γιατί δεν είχα τους γονείς που θα ήθελα να έχω. Επειδή έμενα σε χωριό, αποφάσισα να μετακομίσω στη διπλανή κωμόπολη. Έψαχνα σπίτι και παράλληλα ετοίμαζα τις κούτες, και η δουλειά δουλειά, και το κλάμα κλάμα και οι ορμόνες στα ύψη!!. Και εννοείται οι δικοί μου για το θέμα δεν μιλούσαν ούτε στον εαυτό τους. Ο πατέρας μου σταμάτησε να μου μιλάει 2 μέρες μετά που τους το ανακοίνωσα και βέβαια για να το πούνε παραέξω ούτε λόγος.

Στον 5 μήνα πάω να δω έναν θείο,ο οποίος ήταν πρώτος ξάδερφος του πατέρα μου αλλά μεγάλωσαν σαν αδέρφια. Εκεί τους ανακοινώνω την εγκυμοσύνη μου. Έκλαιγαν από τη χαρά τους και δεν τους ένοιαζε τίποτα αρκεί να ήμουν καλά εγώ. Από εκεί πήρα απίστευτο κουράγιο και θάρρος. Μάλιστα ο θείος μου, αφού του είπα όλα τα σκηνικά με τον ξάδερφο του, του τηλεφωνεί μπροστά μου και τον ρίχνει ένα ξ#@#!$!σμα πατόκορφο. Ο καλός μου θείος λοιπόν, ενημέρωσε και τις αδερφές του και εκείνες πήγαιναν μία μία και του τα έψελναν. Δεν το περίμενα με τίποτα αυτό στον κόσμο να γίνει. Αλλά το ρεζιλίκι ρεζιλίκι, να μη ξεχνιόμαστε.

Στον 6 μήνα, κάνω τη μετακόμιση και έρχεται και ο πατέρας μου να βοηθήσει. Εκεί άρχισε να μου μιλάει ξανά, τυπικά πράγματα αλλά συγνώμη βέβαια ποτέ.  Και το κλάμα κλάμα τα βράδια. Συμμαζεύομαι στο νέο μου σπίτι και έφτασε η ώρα να πάω να ψωνίσω για το μωρό. Εκείνες τις μέρες είχε γεννήσει και η καλύτερη μου φίλη και συνδύασα τις αγορές στην πόλη, με την επίσκεψη μου στη κλινική. Όμως αντί να πάρω θάρρος, έρχομαι και γίνομαι κομμάτια. Και αυτό γιατί η καλύτερη μου φίλη, η οποία όλο αυτόν τον καιρό με σκεφτόταν και μου τηλεφωνούσε για να δει τι κάνω, η οποία πέρασε την εγκυμοσύνη της σε πλήρη ησυχία και ηρεμία, η οποία καθόταν χτενισμένη και μακιγιαρισμένη πάνω στο κρεβάτι της, γύρισε και μου είπε” δεν είναι πολύ νωρίς να ψωνίσεις; και αν γίνει κάτι και πάθει κάτι το παιδί;”. Να το ακούς αυτό από τη φίλη σου που μόλις είχε γεννήσει…

Την ημέρα που γέννησα, ξεκίνησα για το νοσοκομείο μόνη. Τηλεφώνησα στους δικούς μου και ήρθαν με κάτι μούτρα μέχρι εκεί κάτω. Καλύτερα να μη ερχόντουσαν. Αργά το βράδυ, γεννήθηκε το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο μου και δοξάζω τω Θεό κάθε μέρα για αυτό.

Η μάνα μου έμεινε μαζί μου στο νοσοκομείο και δεν άντεχα ούτε την ανάσα της. Είχα πολλά νεύρα. Έμεινα 4 μέρες μέσα και έφυγα με δική μου υπεύθυνη δήλωση. Στο δημόσιο νοσοκομείο όπως μπορεί να ξέρεις, το μωρό το έχεις 24 ώρες μαζί σου. Φυσικά δεν πλήρωσαν τίποτα, ούτε μου πήραν κάτι, για μένα, για το μωρό, όπως είχαν πάρει στην παντρεμένη αδερφή μου. Είχα προνοήσει όμως και μας είχα πάρει εγώ.

Γυρίζω στο σπίτι μου, με τη μάνα μου. Όσο ήμουν στο σπίτι μου (3 μέρες) ήμουν σχετικά καλά. Προσπάθησα να τη θηλάσω και ενδιάμεσα έτρεχα και για όλη την γραφειοκρατία. Προσπάθησα να γίνω μάνα. Δεν ήθελα. Η μάνα μου όμως ήθελε να γυρίσει σπίτι της λόγω Πάσχα και με μεγάλες πιέσεις, πήγαμε και εμείς μαζί. Το μεγαλύτερο λάθος μου. Από εκεί που ήμουν με το στήθος έξω, τώρα πλέον δε μπορούσα. Το σπίτι δεν ήταν τόσο ζεστό όσο το δικό μου, δεν ένιωθα άνετα και στις 10 μέρες σταμάτησα να τη θηλάζω. Δεν ήθελα κιόλας. Το μόνο που ήθελα ήταν να κοιμάμαι και να κοιμηθώ για τα καλά.

Στο σπίτι επικρατούσε μια ατμόσφαιρα πένθους αλλά δεν ήξερα ποιος είχε πεθάνει. Πέθαινα εγώ σιγά σιγά. Ψυχολογικά ένα ράκος. Πήγαινα στο δωμάτιο να κοιμίσω το μωρό, και τη νανούριζα κλαίγοντας. Δε σκέφτηκα να τη δώσω, σκέφτηκα όμως να αυτοκτονήσουμε και οι δύο μαζί. Κλαίω τώρα που τα θυμάμαι και στα γράφω. Την έπαιρνα και πηγαίναμε βόλτες με το αυτοκίνητο, έκλαιγα και κοιτούσα να δω ποια στροφή με βόλευε για να μπορέσω σίγουρα να σκοτωθούμε. Κοιτούσα μετά στον καθρέφτη και έλεγα δε μπορώ να της το κάνω αυτό. Είναι πολύ όμορφο και καλό μωρό και δε μου φταίει σε τίποτα, αν εγώ δεν τη θέλω και είμαι άχρηστη σαν μάνα. Και δώσ’ του ξανά από την αρχή να ψάχνω στροφές. Ήμουν από τον καναπέ στο κρεβάτι, και από το κρεβάτι στον καναπέ , να φροντίζω παράλληλα το μωρό που είχε και πονάκια. Δεν τολμούσα ούτε στην τουαλέτα να πάω. Την βόλτα μας όμως δεν την άφηνα, ήθελα πολύ να βρω τη στροφή που θα μου έδινε τη σιγουριά του θανάτου. Στο σπίτι οι σπόντες πηγαινοερχόντουσαν για τον πατέρα της, για το όνομα, για τι θα πει ο κόσμος κτλ.

Στις 38 μέρες αποφάσισα να γυρίσω σπίτι μου και να σαραντήσω στην εκκλησία μας. Έγινα κυριολεκτικά άλλος άνθρωπος. Άρχισα να νιώθω μάνα, να θέλω το παιδί μου.  Πλέον δεν έβλεπα τις στροφές, δεν έβλεπα το θάνατο. Το σκεφτόμουν κάποιες φορές, όταν τηλεφωνούσαν οι δικοί μου, αλλά δεν το έκανα. Ξαφνικά είπα, όχι, δε σας αξίζει τέτοια χαρά. Γιατί χαρά θα ήταν για αυτούς να φύγει το ρεζίλι της οικογένειας. Γύρισα στη δουλειά και τη μικρή όταν πήγαινα στη δουλειά, τη φρόντιζε η θεία μου. Περνούσαμε υπέροχα οι δυο μας. Γέλια, παιχνίδι, βόλτες. Βρέθηκαν 2 υπέροχες φίλες οι οποίες με το έτσι θέλω μου είπαν να πάρω  τα ρούχα των παιδιών τους και τα πήρα. Και λέω με το έτσι θέλω, γιατί η βλακώδες περηφάνια μου, δεν μου επέτρεπε να ζητήσω εγώ.

Οι δικοί μου δε βοηθούσαν καθόλου στα γάλατα και τις πάνες και μέχρι τα μέσα του μήνα έμενα άφραγκη. “Μωρό ήθελες, βγάλτα πέρα. Τι νόμιζες, τόσο εύκολο είναι να μεγαλώνεις παιδί;” έλεγαν. Το να την κρατήσουν για να βγω έξω ούτε λόγος. Μια φορά που τόλμησα να το πω, είπαν “αν ήθελες να κάνεις τη ζωή σου να μην έκανες παιδί!”. Και αυτό ήταν για έναν καφέ που ήθελα να πιω με τη φίλη μου. Και χώρια η πίεση και από τους δικούς μου και από τη νονά της για να πάω δικαστικά τον πατέρα της γιατί το μπάσταρδο, μπάσταρδο. Εγώ όμως από αξιοπρέπεια δεν το έκανα. Δεν ήθελα το παιδί να έχει μπαμπά με το ζόρι. Δεν ήθελα απλά ένα όνομα στα χαρτιά. Έκανα ονοματοδοσία στη Νομαρχία και έχει όνομα πατέρα.

Κάποια στιγμή, αυτό που προσπαθούσα να κάνω στις στροφές, ήρθε μόνο του και με ταρακούνησε γερά. Σε μια μεγάλη βόλτα μας, πάλι με κλάματα (η γκρίνια για το που θα πας είχε ξεκινήσει) τράκαρα άσχημα με ένα μεγαλόσωμο σκύλο. (έζησε ο σκύλος, και εμείς δεν πάθαμε κάτι, δόξα τω ΘΕΟ). Εκεί είδα όλη τη ζωή να περνά από μπροστά μου.  Εκεί είπα τι κάνεις, γιατί τους δίνεις τέτοια αξία ενώ δεν το αξίζουν; Για αυτούς ήμουν πάντα η άχρηστη, η ανίκανη, η τεμπέλα, η αχάριστη και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Από μικρή ένιωθα ότι δε με ήθελαν. Από πολύ μικρή ένιωσα την απόρριψή τους. Είπα όχι, δεν είμαι εγώ η άχρηστη, αυτοί είναι άχρηστοι, και αν ήμουν εγώ, τότε θα έπρεπε να δουν τα μούτρα τους στον καθρέφτη. Γυρίζω λοιπόν τρακαρισμένη στο σπίτι, και τους ανακοινώνω ότι θα πάω να μείνω σε ένα δωμάτιο που είχε ο πατέρας μου στο πατρικό του σπίτι.

Άρχισα να καταλαβαίνω ότι ο κόσμος γύρω μου, με έβλεπε σαν ηρωίδα. Ηρωική απόφαση να κρατήσω το παιδί. Κάποιοι έβγαλαν το κόμπλεξ τους, αλλά πλέον δεν τους έδινα σημασία. Αντίθετα τους λυπόμουν για τη στενοκεφαλιά τους. Και επειδή για όλους έχει ο ΘΕΟΣ ( δεν είμαι της εκκλησίας), πιστεύω ότι Εκείνος, με βοήθησε να κρατηθεί το παιδί μέσα μου, με τόσες δυσκολίες  στεναχώριες και κλάματα, και μου έστειλε μια μόνιμη δουλειά.

Στις 25 Μαρτίου η κόρη μου, κλείνει τα 5. Και είμαι πολύ περήφανη τελικά που την κράτησα, που δεν φύγαμε στα θυμαράκια. Της ετοιμάζω ένα πάρτυ frozen που θέλει και γίνομαι και εγώ ξανά παιδί μαζί της. Οι δικοί μου; Όχι απλά δεν πέθαναν αλλά αν δεν της μιλήσουν στο τηλέφωνο μια μέρα, θα σκάσουν!!!

Αν τα διάβασες όλα αυτά, θέλω να σου πω κράτα το παιδί σου. Είναι ότι πολυτιμότερο σου έχει δώσει Ο Θεός.  Ο Θεός δεν θα στα φέρει όλα μόνος του, κούνα και εσύ το δαχτυλάκι σου. Κράτα όμως το παιδί σου, και όλα θα πάνε καλά!

Μαρία
Μια περήφανη ανύπαντρη μητέρα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Άφησε το σχόλιό σου, στείλε μας email στο info@singleparent.gr ή βρες  μας, στη σελίδα μας στο facebook εδώ.
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Τα ονόματα της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών που μας εμπιστεύονται τις ιστορίες τους, ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ ρητώς η αναδημοσίευσή τους. Σε αντίθετη περίπτωση επιφυλασσόμαστε παντός νομίμου δικαιώματός μας.