Όχι αδιαφορία στα παιδιά μας!!

Στο σημερινό άρθρο θα ήθελα να γράψω κάποιους προβληματισμούς μου, σχετικά με τις αλλαγές που προκύπτουν στην συμπεριφορά  των παιδιών όσο μεγαλώνουν και πόσο εύκολο είναι να μας ξεφύγει ο έλεγχος. Αφορμή ήταν μια κουβέντα που είχα με μια φίλη σχετικά με τα παιδικά μας χρόνια.

Όταν έχεις παιδιά, υπάρχουν στιγμές που δεν παίρνεις χαμπάρι πότε μεγάλωσαν και πως άλλαξαν. Ειδικά αν είσαι και μόνος, είναι ακόμη πιο εύκολο αυτό. Αν σε αποροφήση η καθημερινότητα από τις δουλείες σου είναι πολύ εύκολο να γίνει. Το παιδί θέλει κάπου, κάπου την προσοχή μας. Θέλει λίγο να είναι το κέντρο της προσοχής. Θέλει να παρατήσουμε ό,τι κάνουμε εκείνη την στιγμή και να ασχοληθούμε μαζί του. Όχι για πολύ θέλει αυτά τα 5, 10, 30 λεπτά να είναι το κέντρο της γης. Αυτό το θέλουμε και εμείς οι μεγάλοι κάπου, κάπου να το νιώθουμε. Είναι μοναδικό συναίσθημα που νιώθεις, όταν ανταποκρίνεσαι στο κάλεσμα του παιδιού για παιχνίδι. Να παίξεις μαζί του με τις κούκλες, τα αυτοκινητάκια, τα στρατιωτάκια, να θυμηθούμε πως είναι να είσαι παιδί. Να κάνουμε ένα διάλειμμα από την άχαρη καθημερινότητα μας.

Είναι ευλογία να έχεις παιδιά. Προσωπικά μέσα από τα παιδιά μου μαθαίνω πολλά, δεν έχει σημασία που είναι μικρά και δεν έχουν εμπειρίες, έχουν όμως καθαρή σκέψη και αγνή ψυχή. Ο συνδυασμός αυτός είναι ότι καλύτερο υπάρχει. Διδάσκομαι από τα παιδιά μου και μου αρέσει πολύ αυτό. Πρέπει να είμαστε εκεί όταν τα παιδιά μας ζητάνε, γιατί όταν θα έρθει η στιγμή που εμείς θα μπορούμε, αυτά θα σου πετάνε και ένα: «…παράτα μας ρε γέρο…».

Έπρεπε να γίνω γονιός για να καταλάβω αυτό που ακούγαμε όταν ήμασταν μικροί και που αναλύαμε στο μάθημα της έκθεσης στο σχολείο, το θέμα περί χάσματος γενεών. Πώς να μην υπήρχαν χάσματα γενεών τότε; Όχι ότι και σήμερα δεν υπάρχουν! Θυμάμαι όταν ήμουνα μικρούλης, καλή ώρα σαν τις κόρες μου (8 και 10), όταν ήθελα να πω ο καημένος την γνώμη μου για κάτι, πάντα στα αυτιά μου ηχούσε η εξής ατάκα: «κάτσε κάτω εσύ, δεν ξέρεις». Όταν το ακούς συνέχεια αυτό, κάπου λες, ε!, μάλλον έτσι θα είναι και δεν ξαναμιλάς. Τότε όμως είναι που αρχίζουν τα δύσκολα. Απομακρύνεσαι, αρχίζεις να ψάχνεις απαντήσεις αλλού, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Δημιουργείς ανασφάλεια στο παιδί έτσι και όταν πραγματικά υπάρχει η ανάγκη να μιλήσει κάπου, το σίγουρο είναι ότι δεν θα πλησιάσει τον γονιό.

Όταν εργαζόμουνα σε σχολείο, πάντα στους μαθητές μου έλεγα, να ρωτάνε το οτιδήποτε. Δεν υπάρχουν χαζές ερωτήσεις τους έλεγα. Έτσι πρέπει να ακούμε τον κάθε προβληματισμό των παιδιών μας, σε κάθε φάση της ζωής τους αν θέλουμε να μην έχουμε χάσμα ανάμεσα σε αυτά και σε εμάς. Όταν θα έρθει η φάση της εφηβείας, ξέρουμε πολύ καλά όλοι μας, ότι είναι μια δύσκολη φάση που περνάει ο άνθρωπος, αρκεί να θυμηθούμε λίγο τον εαυτό μας πως ήμασταν τότε εμείς. Επομένως είναι που είναι δύσκολη η εφηβεία μην την κάνουμε πιο δύσκολη με την αδιαφορία μας. Πρέπει να πείσουμε τα παιδιά μας, να μας εμπιστεύονται σε κάθε τι που τους απασχολεί, όπως για παράδειγμα, αν κάποιος τους είπε κάτι και τους ενόχλησε, αν τους έκανε κάποια χειρονομία που το έκανε να νιώσει άβολα. Δεν πρέπει να τα αποτρέπουμε, πρέπει να νιώθει άνετα μαζί μας. Πως όμως αυτό θα το πετύχουμε;

Αυτό είναι ένα θέμα το οποίο έχει να κάνει, με το πώς αντιμετωπίζουμε τα παιδιά από την στιγμή της γέννησής τους. Πόσο κοντά τους είμαστε, πόσο τους δίνουμε βήμα να τους ακούσουμε, πόσο ασχολούμαστε μαζί τους, πόσο υπερπροστατευτικοί ή όχι είμαστε και βέβαια τι βιώματα έχει ο καθένας μας. Προσωπικά όπως ανέφερα και πιο πάνω, είχα μια αντιμετώπιση απομόνωσης από τους γονείς μου, με συνέπεια να έχω δύσκολη εφηβεία. Δεν τους αδικώ όμως γιατί και αυτοί μεγάλωσαν σε εποχές δύσκολες, με άλλα οικογενειακά μοντέλα , ενημέρωση δεν υπήρχε και έτσι εφάρμοζαν αυτό που πίστευαν ως σωστό. Αναμοχλεύοντας όλα αυτά όμως στην μνήμη μου, όταν ήρθε η ώρα να γίνω εγώ γονιός, σημείωσα τι δεν μου άρεσε και είπα ότι στα παιδιά μου δεν θέλω έτσι να τα συμπεριφερθώ. Θέλω να έχουν αυτοπεποίθηση, θάρρος, να είναι αυτόνομα, να μπορούν να σταθούν στα πόδια τους μόνα τους. Βέβαια πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού τους θα υπάρχει, ότι ο πατέρας είναι εδώ να σε στηρίξει σε μια πολύ δύσκολη στιγμή. Όλα αυτά όμως δεν είναι εύκολα στην πράξη, θέλει πολύ προσοχή και ειδικά αν κάποιος είναι μόνος ή μόνη είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Το συμπέρασμα σε όλους αυτούς τους προβληματισμούς; Όχι αδιαφορία στα παιδιά μας!!!

Ο Μάκης  είναι blogger στη νέα στήλη “Μπαμπάδες μόνοι“, που δημιουργήθηκε για να δείξει σε όλους πως υπάρχουν χιλιάδες μπαμπάδες εκεί έξω, που νοιάζονται για τα παιδιά τους. Η αντρική φωνή του Singleparent.gr δίνει δύναμη σε κάθε μόνο μπαμπά να συνεχίσει. Αξίζει να την ακούσεις!