Το βιβλίο κόσμημα για τη Μικρασιατική καταστροφή που μαθαίνει στα παιδιά να αγαπούν τον…”εχθρό”
Η γιαγιά μου η Κυριακή, η μητέρα του πατέρα μου, ήταν Σμυρνιά. Έφυγε κατά τη διάρκεια της Μικρασιατικής καταστροφής σε ηλικία 6 χρονών με μια βάρκα και ήρθε με την οικογένειά της, στην Αθήνα. Μάλιστα η μητέρα της, δηλαδή η προγιαγιά μου, ήρθε από τη Σμύρνη στη Αθήνα μόνη με τα παιδιά της διότι μέσα στον ξεριζωμό έχασε τον άντρα της και τον νόμιζε για πεθαμένο ώσπου τον αντάμωσε πάλι μετά από χρόνια, μέσω του Ερυθρού Σταυρού.
Έζησαν τεράστια φτώχεια και εκμετάλλευση, ωστόσο με τα χρόνια κατάφεραν να ενσωματωθούν και να διατηρήσουν τις παραδόσεις τους. Επειδή λοιπόν η ομοιότητα με τη γιαγιά μου είναι εκπληκτική, παρ’ όλο που οι γονείς μου προέρχονται από διαφορετικά μέρη, χάρις σε εκείνη με φωνάζουν Σμυρνιά. Κι αυτό είναι τιμή για εμένα γιατί Σμυρνιά αισθάνομαι.
Καταλαβαίνεις λοιπόν την ταύτιση και τη συγκίνησή μου όταν έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο για το οποίο γράφω με ιδιαίτερη συγκίνηση εδώ
Σχόλια