Ντρέπομαι που το λέω αλλά υπάρχουν στιγμές που θέλω να δείρω το παιδί μου

Ο Μάριος στέκεται μπροστά μου και με ύφος αυτό, που λέμε για «φάπες» λέει ό, τι λέω, για να με εκνευρίσει. Κι όλα αυτά, επειδή του έβαλα τις φωνές, επειδή με έγραφε κανονικά και δεν έκανε αυτό, που του ζήτησα. Το πρόσωπό του ήταν παραμορφωμένο και με μεγάλη ασέβεια προσποιούταν ότι ήμουν εγώ. Δεν είναι παρά ένα παιδί, που για να τη «σπάσει» στη μητέρα του, την αντιγράφει κοροϊδεύοντάς τη. Εμένα, όμως, εκείνη τη στιγμή, το αίμα μου βράζει. Αισθάνομαι το σώμα μου να σφίγγεται και νιώθω ότι δεν θα καταφέρω να κρατηθώ. Τα κατάφερε. Κέρδισε.

Με τα πολλά έκατσε τελικά στη θέση του, για να φάει. Ντρέπομαι, που το λέω, αλλά κάτι τέτοιες στιγμές, θέλω πολύ να το δείρω. Μου έβγαλε το λάδι τόση ώρα, με κορόιδεψε, με προκάλεσε, μου άναψε τα λαμπάκια, για να κάτσει τελικά να φάει ήσυχος, ωραίος και με όρεξη, αφού του το είχα ζητήσει ευγενικά 3 φορές και με είχε γράψει. Το κοπανάς μετά ή δεν το κοπανάς; Ιδού το ερώτημα. Αλλά όχι. Δεν είναι αυτή η λύση. Όσες φορές κι αν μπήκα στον πειρασμό, δεν το έκανα.

Αγωνίζομαι να συγκρατηθώ και μετράω από μέσα μου μέχρι το 10, αφήνοντάς τον να νομίζει ότι κέρδισε. Μόλις τελείωσε το φαγητό του, σηκώθηκε απαλά από το τραπέζι και πήγε προς το δωμάτιό του ρίχνοντας μου ένα βλέμμα γεμάτο απέχθεια, περιφρόνηση και ειρωνεία. Το μόνο, που σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή είναι αν πατάω στη γη και αν έχω τα πόδια μου κάτω βιδωμένα. Άνετα θα το «βούταγα» στα χέρια μου.

Μέσα μου επικρατεί ένας μεγάλος πόλεμος: λογική ή συναίσθημα; Αυτό, που θα έκανε ο καθένας ή αυτό, που θα πρότεινε ένας παιδοψυχολόγος; Η αλήθεια είναι η εξής: τέτοιες συμπεριφορές, όσο εκνευριστικές κι αν είναι, είναι απολύτως φυσιολογικές. Ο Μάριος είναι υιοθετημένος, μοναχοπαίδι, αρκετά κακομαθημένος και ακόμα προσπαθεί να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Αυτός είναι ο λόγος, που συγκρατούμαι.

Πάντα προσπαθώ να σκέφτομαι, πριν αναλάβω δράση, σε ποιο αναπτυξιακό στάδιο βρίσκεται αυτή τη στιγμή το παιδί. Προφανώς, κάθε παιδί βαδίζει στο δικό του μονοπάτι. Πώς είναι να είσαι 7χρονο; Τί περιμένει κανείς από ένα 7χρονο;

Σύμφωνα με το Κέντρο Ελέγχου και Πρόληψης Νοσημάτων (CDC), ένα αναπτυξιακό χαρακτηριστικό για παιδιά ηλικίας 6-8 ετών είναι η συνεχής πάλη με την ολοένα αυξανόμενη ανεξαρτησία τους. Σε απλά ελληνικά, τα παιδιά αυτής της ηλικίας νομίζουν ότι επειδή μεγάλωσαν, θα είναι και ανεξάρτητα, ενώ στην πραγματικότητα δεν είναι τίποτε άλλο παρά παιδιά, που χρειάζονται συνεχή εποπτεία. Όταν αφήνω πίσω μου το συναίσθημα και σκέφτομαι λογικά, βγαίνει νόημα.

Αυτό το έτος ήταν ένα έτος μεγάλης ανεξαρτησίας. Ο Μάριος πήγε Α’ Δημοτικού, ξεκίνησε δειλά δειλά αγγλικά, πηγαίνει και ποδόσφαιρο και κολυμβητήριο. Στους αγώνες βγαίνει πάντα πρώτος. Είναι κοινωνικότατος, τσαμπουκάς, έχει πολλούς φίλους στη γειτονιά, παίζουν, πηγαίνουν ο ένας στο σπίτι του άλλου και γενικά έχει το δικό του πρόγραμμα και τη ζωή του, που είναι διαφορετική σε σχέση με του πατέρα του και τη δική μου.

Τον καταλαβαίνω. Θέλει να είναι ανεξάρτητος, αλλά δεν μπορεί. Το ξέρει και ο ίδιος ότι με χρειάζεται, γι’ αυτό και η μάχη μέσα του ανάμεσα στην ανεξαρτησία και την εξάρτηση εκφράζεται με αυτόν τον τρόπο. Ψάχνει τρόπους να τα καταφέρει, προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην αυτονομία και στο να είναι ένα καλό, σεβαστικό παιδί. Δουλειά μου είναι να τον βοηθήσω να βρει το δρόμο του. Ξέρω ότι είναι ένα πολύ καλό παιδί κι ας με φτάνει στα όριά μου. Με το να τον δείρω ή να τσακωθώ μαζί του, μόνο θυμό και απογοήτευση θα προκαλέσω και σε εκείνον και σε μένα. Θα είναι σαν να του λέω ότι δεν μπορώ να ανεχτώ τη σύγχυση, το μπέρδεμα σου και την προσπάθειά σου να βρεις το δρόμο σου.

Έτσι, εσύ, που μεγαλώνεις ένα δύσκολο παιδί ηλικίας 6-8 ετών, θυμήσου τα εξής:

– Το παιδί σου δεν είναι κακό παιδί. Όπως όλες οι φάσεις, έτσι κι αυτή θα περάσει.

– Μην αντιδράσεις με θυμό, δεν βοηθάει. Συγχύζει το παιδί περισσότερο και οδηγεί σε χειρότερη συμπεριφορά μακροπρόθεσμα.

– Υπομονή και ψυχραιμία. Μέτρα μέχρι το 10 και περίμενε να ηρεμήσει. Μάθε στο παιδί σου ότι θα υπάρχουν συνέπειες, όταν δεν σε ακούει, όταν δεν κάνει αυτό, που του ζητάς με τη μία και όταν μετράς μέχρι το 10 και δεν έχει διορθώσει τη συμπεριφορά του. Προσπάθησε να μην είσαι ακραία, όταν είσαι θυμωμένη.

-Ονομάτισε τα 3 πιο σημαντικά πράγματα για σένα. Πες τα στο παιδί, ώστε να ξέρει. Πρέπει να ξέρει τί περιμένεις από εκείνο. Μετά περίμενε να δεις αντιδράσεις. Να θυμάσαι ότι η γονική μέριμνα είναι συμβιβασμός, όχι δικτατορία.

-Να συζητάς με το παιδί σου, να του μιλάς. Να του λες για το παρελθόν σου, όταν ήσουν εσύ μικρή και να το επαινείς: “Τα έκανες όλα μόνος σου. Μπράβο. Είμαι τόσο περήφανη”. Να θυμάσαι ότι και τα παιδιά συχνά αισθάνονται σύγχυση, καθώς δεν ξέρουν πολλές φορές τί σημαίνει να είσαι καλό παιδί. Πώς ήταν, όταν ήσουν εσύ μικρή; “Είσαι το πιο καλό παιδί του κόσμου. Έτσι μπράβο, να μιλάς, όταν θες να πεις κάτι και να δείχνεις σεβασμό και όχι να φέρεσαι σαν κακομαθημένο. Ξέρω ότι είναι δύσκολο μερικές φορές. Βλέπεις το φίλο σου τον Ηλία πώς φέρεται; Έτσι να συμπεριφέρεσαι κι εσύ και όχι σαν το Νικόλα, που φωνάζει και βρίζει όλη την ώρα”.

Στο τέλος της ημέρας, πάντα να θυμάσαι ότι κάνεις καλή δουλειά. Κάτι τέτοιες στιγμές μπορούν να προκαλέσουν στους γονείς αισθήματα απογοήτευσης, γιατί μπορεί να νομίσουν ότι η συμπεριφορά των παιδιών τους αντανακλά το πόσο καλά είναι σαν γονείς. Μπορεί να είναι αλήθεια, αλλά δεν συμβαίνει συχνά. Τα παιδιά έχουν να επεξεργαστούν τα δικά τους συναισθήματα και αυτό είναι μέρος της αναπτυξιακής διαδικασίας. Αγκάλιασέ το, να είσαι καλή μαζί του, να του δίνεις αγάπη και να του αφιερώνεις χρόνο, για να δεις τί το οδηγεί σε αυτή τη συμπεριφορά.

Έφη Α.