Το θεωρώ λάθος να κάθονται τα παιδιά στα πόδια του Άγιου Βασίλη

Λοιπόν, είναι ιδέα μου ή έχει πονηρέψει ο κόσμος; Αν ναι, πολύ καλά έκανε. Αυτά είναι τα τέταρτα Χριστούγεννά μου ως μητέρα. Τα τρία πρώτα άφηνα τα παιδιά μου να κάτσουν στα πόδια του Αι Βασίλη. Φέτος όχι.

Πριν λίγες εβδομάδες παρακολούθησα μία εκπομπή, που με έβαλε σε σκέψεις. Είναι εκατομμύρια οι γυναίκες, που έχουν υποστεί σεξουαλική παρενόχληση ή επίθεση κατά τη διάρκεια της ζωής της. Το να βλέπει κανείς όλα αυτά τα μηνύματά τους ήταν επώδυνο – ειδικά για μένα, που έχω 2 κορούλες 4 και 3 ετών.

Μέχρι στιγμής, στις σύντομες ζωές τους, τα παιδιά μου δεν έχουν γνωρίσει τον κόσμο. Δεν ξέρουν, τί γίνεται γύρω μας. Είναι ακόμα αθώα παιδάκια και βλέπουν αθώα τα πάντα γύρω τους. Ένας παιδοψυχολόγος, που μίλησε στην εκπομπή, είπε, ότι οι γονείς πρέπει να μαθαίνουν νωρίς στα παιδιά τους, την έννοια της συγκατάθεσης και ακούγοντάς τον, ομολογώ, ότι κατακλύστηκα από δεκάδες σκέψεις. Πήγε το μυαλό μου κατευθείαν στον Άγιο Βασίλη και στις γιορτές, που έρχονται.

Αισθάνθηκα ντροπή και λύπη για τον εαυτό μου καθώς σκεφτόμουν τα προηγούμενα χρόνια, που ανάγκαζα τις κόρες μου στις διάφορες εκδηλώσεις να κάτσουν στα πόδια του Άι Βασίλη και εγώ γεμάτη χαρά και περηφάνια γελούσα και τραβούσα φωτογραφίες θεωρώντας, ότι όλο αυτό είναι γλυκό και χαριτωμένο και χωρίς να σκεφτώ, ότι ενδεχομένως τα παιδιά μου να αισθάνονταν άσχημα να κάτσουν στα πόδια ενός ξένου. Κι εγώ η κακούργα τα «διέταζα» σχεδόν να πάνε, «απειλώντας» τα, ότι δεν θα τους φέρει δώρα, αν δεν κάτσουν στα πόδια του. Δεν σκέφτηκα ποτέ, αν όλο αυτό ήταν ασφαλές.

Έβαζα τα παιδιά μου μαζί με έναν άσχετο, έναν άγνωστο και τα ανάγκαζα να παραμείνουν εκεί, όσο άβολα κι αν αισθάνονταν, γιατί μόνο έτσι θα έπαιρναν δώρα. Όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, τόσο μεγαλύτερη αηδία νιώθω για τον εαυτό μου.

Δεν θέλω το παιδί μου να πληγωθεί και να φταίω εγώ για αυτό. Θέλω να ξέρει, ότι το σώμα του είναι μόνο δικό του ό, τι και να γίνει, ότι μπορεί να πει όχι, όταν δεν του αρέσει αυτό, που κάποιος άλλος πάει να του κάνει. Και ότι δεν πρέπει ποτέ να επιτρέψει σε κανέναν να του κάνει κάτι με αντάλλαγμα κάτι, που εκείνο θέλει.

Μπορεί να νομίζεις, ότι υπερβάλλω, αλλά δεν είναι έτσι.

Η αλήθεια είναι, ότι το περιστατικό με τον Άγιο Βασίλη ήταν δικό μου λάθος. Εγώ ήμουν εκείνη, που έβαλα τα παιδιά μου στην αγκαλιά του Άι Βασίλη, αναγκάζοντάς τα να μείνουν εκεί, ενώ εγώ έβγαζα φωτογραφίες. Θα έπρεπε να τα είχα ρωτήσει, αν ήθελαν να το κάνουν και όχι να τα απειλήσω, ότι, αν δεν το κάνουν, δώρα γιοκ για φέτος. Ήξερα, ότι επειδή ήμουν εκεί, τίποτα κακό δεν θα τους συνέβαινε – αλλά δεν έχει σημασία.

Η δυσφορία των παιδιών μου θα έπρεπε να είναι αρκετή, για να καταλάβω, ότι η κατάσταση δεν ήταν εντάξει. Πώς αλλιώς θα έχω την απαίτηση να μου έχουν εμπιστοσύνη και να μου εκμυστηρεύονται ό, τι τους συμβαίνει; Θέλω να ξέρουν, ότι μπορούν να πουν «Όχι» και ότι αυτό το «Όχι» θα ακουστεί.

Οπότε φέτος, τα πράγματα αλλάζουν. Μπορεί να βγάλουμε φωτογραφία μαζί του ή να του μιλήσουμε, αλλά μέχρι εκεί. Όλο το υπόλοιπο θα το παραλείψουμε. Θέλω το παιδί μου να νιώθει καλά και να ξέρει, ότι δεν είναι υποχρεωμένο να κάτσει στα πόδια του Άι Βασίλη σαν καλό κορίτσι, ώστε να της φέρει τα δώρα της.

Πηγή: scarymommy.com