Το παιδί μου δεν τρώει σχεδόν καθόλου το μεσημεριανό του στο ολοήμερο. Γιατί;

Η ίδια ιστορία σχεδόν κάθε μέρα. Το παιδί μου δεν τρώει στο σχολείο και αυτό είναι πρόβλημα. Του βάζω επίτηδες και εγώ ένα τοστάκι δικό μου και ένα φρούτο με ένα χυμό και άντε καμιά φορά να μου κάνει τη χάρη και να φάει δυο μπουκιές, αλλιώς ανοίγοντας την τσάντα του το μεσημέρι τα βρίσκω όλο στα πάτο της ζουληγμένα και πατικωμένα.

Είμαι συνηθισμένη, δεν μπορώ να πω. Ο μεγάλος μου γιος που σήμερα είναι 11 ετών τα ίδια έκανε στο νήπιο και σε όλο το δημοτικό. Δεν παθαίνουν κάτι, το ξέρω, αλλά πάνω στην ανάπτυξη είναι. Αν δεν φάνε καλά τώρα, πότε θα το κάνουν;

Πιστεύω ότι ο λόγος που δεν τρώνε στο σχολείο είναι το κλίμα (όχι το μεσογειακό). Έχει φασαρία, πολλά παιδάκια γύρω και ξεμυαλίζονται, αντί να κάτσουν να φάνε ήσυχα και ωραία. Η ατμόσφαιρα δεν τα ευνοεί. Έχουν το μυαλό τους στη σκανταλιά και στο παιχνίδι και που χρόνος για κολατσιό. Θέλουν να κοινωνικοποιηθούν, το έχουν ανάγκη σαν παιδιά να κοινωνικοποιηθούν γι’ αυτό και «θυσιάζουν» την ώρα του φαγητού, ειδικά τα ντροπαλά παιδάκια όπως είναι το δικό μου.

Επιπλέον, μερικά παιδιά νιώθουν πιο άνετα να φάνε στο σπίτι παρά στο σχολείο. Αισθάνονται πιο ήρεμα και πιο οικεία στο δικό τους χώρο και έχουν και χρόνο να φάνε με το πάσο τους χωρίς να πιέζονται από το τέλος της ώρας του φαγητού.

Και τα δύο παιδιά μου έρχονται λυσσασμένα από την πείνα και ψάχνουν τις κατσαρόλες για να δουν τί έφτιαξα. Φυσικό αφού στο σχολείο δεν τρώνε τίποτα. Τσιμπολογάνε οπότε έχω ένα λόγο να χαρώ ότι δεν λιμοκτονούν όλη μέρα, αν και καμιά φορά αυτό το τσιμπολόγημα το κάνουν πριν σχολάσουν και τους κόβεται καμιά φορά η όρεξη.

Πριν από μερικούς μήνες ο μπαμπάς μιας συμμαθήτριας του γιου μου, μου εξομολογήθηκε ότι η κόρη του δεν τρώει τίποτα όλη μέρα στο σχολείο. Ο άνθρωπος είχε φρικάρει, ήταν απελπισμένος, δεν ήξερε τί να κάνει. Νόμιζε ότι η κόρη του ήταν η μόνη. Όταν του είπα ότι και τα παιδιά μου έκαναν το ίδιο, αναστέναξε ανακουφισμένος. Τελικά κανείς δεν είναι μόνος σε αυτή τη ζωή. Υπάρχουν πολλά, πολλά παιδιά, που δεν τρώνε σχεδόν τίποτα στο σχολείο κρατώντας την όρεξή τους για το σπίτι.

Από την άλλη είναι και εκείνα τα παιδιά που μια χαρά τρώνε στο σχολείο και μια χαρά ξανατρώνε όταν γυρίσουν σπίτι. Επίσης, πόσα παιδάκια είναι φτωχά και δεν έχουν ένα ζεστό πιάτο φαί να τα περιμένει γυρνώντας οπότε το φαγητό, που προσφέρει το σχολείο είναι η μόνη τους επιλογή. Στεναχωριέμαι κάθε μέρα να πετάω φαγητό. Αυτή η σπατάλη με ενοχλεί απίστευτα. Αλλά παιδιά είναι, δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχουν κι άλλα παιδιά στον κόσμο, που πεινάνε και δεν έχουν ούτε φρούτο να πάρουν μαζί τους, ούτε τοστάκι.

Έχω δοκιμάσει κάθε είδους τακτική για να πείσω τα παιδιά μου να τρώνε στο σχολείο. Έχω συζητήσει ακόμη και με τους δασκάλους τους, αλλά με καθησύχασαν λέγοντάς μου ότι έτσι κάνουν όλα. Ναι, συμφωνώ, αλλά και εγώ εκνευρίζομαι όταν τα βλέπω να έρχονται σπίτι και τα δύο και να λιμοκτονούν λες και τα στέλνω νηστικά. Μακάρι οι δασκάλες εκεί στο σχολείο να είχαν έναν τρόπο, μια δική τους μέθοδο να τα πείσουν να τρώνε το φαγητό τους.

Πάντως πέρα από τα δικά μου νεύρα και την απόγνωση, πρέπει να παραδεχτούμε ότι τρώνε μεν σαν πουλάκια, αλλά η ενέργειά τους είναι σαν να τρώνε 5 φορές τη μέρα. Πού τη βρίσκουν τόση; Τρώνε τόσο όσο, τουλάχιστον για να επιβιώσουν. Τελικά τα παιδιά είναι πιο ανθεκτικά απ’ όσο νομίζουμε. Σιγουρεύομαι κάθε μέρα όλο και περισσότερο.

Για να σε καθησυχάσω θα σου πω το εξής: Το πρόβλημα είναι προσωρινό. Μεγαλώνοντας θα σου αδειάζουν ψυγεία, ντουλάπια, κατσαρόλες, τηγάνια προτού προλάβεις να βλεφαρίσεις. Είναι μια φάση η τωρινή που τα περισσότερα παιδάκια περνάνε. Κάνε υπομονή και θα δεις. Ο μεγάλος μου γιος πλέον γυρνάει σπίτι έχοντας φάει όλο του το μεσημεριανό στο σχολείο, τρώει και από πάνω ό, τι του σερβίρω στο τραπέζι.

Ο μικρός μου γιος έχει καιρό μπροστά του, αλλά θα έρθει και αυτουνού η ώρα. Μέχρι τότε, θα είμαι εδώ, να γκρινιάζω κάθε μέρα όταν γυρνάει από το σχολείο και βλέπω το φαγητό του άθικτο. Μια ενοχλητική φάση είναι και θα περάσει. Έτσι λέω στον εαυτό μου, για να μην «εκραγώ».