Το παιδί μου βλέπει φαντάσματα: Αλήθεια ή ψέμα; Και πώς να το διαχειριστείς;

Έχω ένα κοριτσάκι τριών ετών με καθυστέρηση λόγου. Το πρόβλημα της έχει βελτιωθεί σημαντικά από τότε που ξεκίνησε ένα ειδικό πρόγραμμα προσχολικής ηλικίας, αλλά ακόμα δεν μιλά άνετα και με ολοκληρωμένες προτάσεις. Έτσι όταν κάτι της συμβαίνει προσπαθώ να το ανακαλύψω παίζοντας μαζί της το παιχνίδι των 20 ερωτήσεων.

Πριν από τρεις εβδομάδες περίπου άρχισε να παραπονιέται ότι ήταν πολύ σκοτεινό το δωμάτιό της το βράδυ. Ήξερα ότι σε αυτή την ηλικία τα παιδιά φοβούνται το σκοτάδι γι’ αυτό και της άφηνα ένα μικρό φωτάκι αναμμένο έξω από το δωμάτιό της. Τις πρώτες δύο μέρες δεν παραπονέθηκε για κάτι μέχρι την τρίτη μέρα που 10 λεπτά αφού την έβαλα για ύπνο άρχισε να ουρλιάζει με ένα τρόπο που δεν είχα ξανακούσει ποτέ πριν.

Τη ρώτησα τι συνέβαινε και η μικρή με γουρλωμένα μάτια και με τον τρόμο φανερά ζωγραφισμένο στο πρόσωπό της, μου έδειξε προς τη βιβλιοθήκη της λέγοντας «φάντασμα».

Προτίμησα να την αγκαλιάσω και να την ηρεμήσω παρά να κάτσω να της εξηγήσω τέτοια ώρα ότι δεν υπάρχουν φαντάσματα. Την πήρα αγκαλιά και την πήγα προς τη βιβλιοθήκη κάνοντας με το χέρι μου διάφορες κινήσεις για να της δείξω ότι είναι οι σκιές αυτές που βλέπει και ότι δημιουργούνται από το φως που της είχα αφήσει, αλλά ο τρόμος και το πρόσωπό της ήταν το ένα και το αυτό. Την έβαλα πίσω στο κρεβάτι και έμεινα μαζί της μέχρι να κοιμηθεί.

Το ίδιο βράδυ έκανα μία αναζήτηση στο Internet και είδα ότι οι περισσότεροι ψυχολόγοι προτείνουν στους γονείς να μιλούν με το παιδί τους και να το αφήνουν να εξηγεί-περιγράψει τι ήταν αυτό που είδε. Έτσι το επόμενο πρωί κάθισα μαζί της και τη ρώτησα αν θα μπορούσα να μάθω περισσότερα γι’ αυτό το φάντασμα. Δέχτηκε και έτσι τη ρώτησα αν το φάντασμα ήταν αγόρι ή κορίτσι.

Χωρίς δισταγμό και χωρίς να κολλήσει πουθενά απάντησε ότι ήταν κορίτσι. Στη συνέχεια τη ρώτησα αν ήταν παιδάκι σαν εκείνη ή μεγάλη σαν εμένα. Είπε ότι ήταν παιδί. Τη ρώτησα τι ρούχα φορούσε και εκείνη απάντησε «ένα πράσινο πουκάμισο». Δεν ήταν ακόμα σε θέση να απαντήσει αν το φάντασμα ήταν ξανθό ή μελαχρινό. Τη ρώτησα επίσης αν το φάντασμα ήταν πάντα στο δωμάτιό της και μου απάντησε ότι εμφανιζόταν μόνο στο σκοτάδι.

Στη συνέχεια τη ρώτησα αν το φάντασμα ήταν κάποια φίλη της και απάντησε όχι. Όταν μου ζήτησε να της φέρω μία κόλλα χαρτί και μαρκαδόρους για να μου το ζωγραφίσει, άρχισα να τρέμω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ταράχτηκα πολύ. Καθώς ξεκίνησε να ζωγραφίζει είπε «χωρίς χέρια». Τη ρώτησα τι εννοούσε και μου είπε: «Χωρίς χέρια. Κομμένα».

Τη ρώτησα ξανά: «Είσαι σίγουρη ότι δεν έχει χέρια;» και είπε ναι.

Κάπου εκεί τα χρειάστηκα. Τη ρώτησα τι συνέβη και το φάντασμα δεν είχε χέρια. «Έσπασαν. Έκανε μπουμ». Όχι μόνο υπήρχε ένα φάντασμα που υποτίθεται ότι εμφανιζόταν μόνο τη νύχτα στο δωμάτιο της κόρης μου, αλλά ήταν και με ειδικές ανάγκες! Η τελευταία προσθήκη στη ζωγραφιά της ήταν μία προσπάθεια να γράψει το όνομα του φαντάσματος. Εκεί κι αν πανικοβλήθηκα. Πήρα τηλέφωνο τον πρώην σύζυγο και τον ενημέρωσα για το τι συνέβαινε. Μου είπε να ηρεμήσω και θα δούμε τι θα κάνουμε. Ευτυχώς με τη μικρή αλλάξαμε θέμα και δεν το συζητήσαμε ξανά την υπόλοιπη μέρα.

Το ίδιο βράδυ ήρθε ο πρώην άντρας μου σπίτι για να βάλουμε μαζί τη μικρή για ύπνο. Τη ρώτησε αν υπάρχει κάτι που την τρόμαζε στο δωμάτιό της και εκείνη απάντησε «το φάντασμα». Τη ρώτησε πού ήταν το φάντασμα και εκείνη του έδειξε αυτή τη φορά κάτω από το τραπέζι. Ο πρώην σύζυγός μου τότε γονάτισε και είπε στο φάντασμα να φύγει. Η μικρή τον κοίταζε χωρίς να αντιδρά. Λίγο μετά πήρε ένα από τα δεινοσαυράκια της και το τοποθέτησε κάτω από το τραπέζι, στο σημείο που έλεγε ότι στεκόταν το φάντασμα. Την ενθάρρυνα λέγοντάς της «Μπράβο σου. Πολύ καλή ιδέα».

Τότε είπα «Άφησε όλα τα δεινοσαυράκια σου κάτω από το τραπέζι για να μη μπορεί να βγει το φάντασμα. Οι δεινόσαυροι θα σε προστατεύσουν». Ήρθε και με βοήθησε να βάλουμε όλα τα παιχνίδια της κάτω από το τραπέζι στη σειρά. Φαινόταν πιο ήρεμη. Λίγο αργότερα την καληνυχτίσαμε και τη βάλαμε στο κρεβάτι της να κοιμηθεί. Γκρίνιαξε λίγο μέχρι να φύγουμε, αλλά ούτε ουρλιαχτά είχαμε την υπόλοιπη νύχτα ούτε φωνές ούτε τίποτα.

Δεν ξέρω που οφείλεται όλο αυτό το θέμα με το φάντασμα. Δεν ξέρω αν τα δεινοσαυράκια της είναι αρκετά για να την ηρεμήσουν. Το μόνο που ξέρω είναι ότι από εκείνο το βράδυ κοιμάμαι ελάχιστα. Οποιοσδήποτε θόρυβος, οποιαδήποτε φωνή, οποιοδήποτε κλάμα με κάνουν να σηκώνομαι και να τρέχω στο δωμάτιό της.

Τα παιδιά που βλέπουν φαντάσματα για κάποιο λόγο λένε ότι τα βλέπουν. Δεν λέω ότι υπάρχουν, αλλά κάτι τα επηρεάζει. Ο τρόπος που θα διαχειριστείς ένα παιδί που λέει ότι είδε φάντασμα, παίζει πολύ μεγάλο ρόλο. Μην πεις στο παιδί να μη φοβάται. Άστο να φοβηθεί αρκεί να του πεις ότι είναι ασφαλές και δεν θα πάθει τίποτα. Ακόμα και αν αργεί να πέσει για ύπνο ή δεν θέλει καν να μπει στο δωμάτιο του, να έχεις υπομονή.

Ένας ειδικός θα σε βοηθήσει πολύ. Κάνε μία έρευνα, υπάρχουν πολλές πληροφορίες που θα σε κατευθύνουν σωστά.

Πηγή: scarymommy.com