Τα 12 είναι η ηλικία που το παιδί αλλάζει ολοκληρωτικά – Μην το παίρνεις προσωπικά

Tο μικρότερο από τα παιδιά που έγινε 12 χρονών το Νοέμβριο που μας πέρασε. Aπό την ημέρα των γενεθλίων του και μετά προσπαθούσα να εντοπίσω οποιοδήποτε σημάδι αλλαγής στη συμπεριφορά του, αλλά δεν έβλεπα κανένα στοιχείο που θα με βοηθούσε να καταλάβω τι συνέβαινε με το μεγαλύτερο αδερφό και την αδερφή του όταν έφτασαν σε αυτή την ηλικία.

Για τα δύο μεγαλύτερα παιδιά μου τα 12α γενέθλιά τους ήταν σαν το ρολόι της Σταχτοπούτας. Μόλις πήγε 12:00 και έγιναν 12 χρονών, μεταμορφώθηκαν σε δύο εντελώς διαφορετικούς ανθρώπους.

Παλιά μου έλεγαν τα πάντα, ακόμα και με ποιον έπαιξαν στο διάλειμμα και με ποιο παιδί τσακώθηκε ο διπλανός τους. Από τότε που έγιναν 12, τα ρώταγα το οτιδήποτε και εκείνα απλά σήκωναν τους ώμους χωρίς να βγάζουν λέξη. Πραγματικά είχα μπερδευτεί.

Όταν τους έλεγα ότι την Κυριακή θα πηγαίναμε βόλτα με το ποδήλατο, θα τρώγαμε παγωτό ή θα πηγαίναμε εκδρομή πετούσαν από τη χαρά τους και μετρούσαν τα λεπτά μέχρι να ξημερώσει. Ο ενθουσιασμός τους μετά αντικαταστάθηκε από τα κινητά και τα PlayStation και προτιμούσαν να μένουν μόνα τους στα δωμάτιά τους η να καλούν σπίτι τους φίλους τους.

Αντί να γίνουν πιο ευαισθητοποιημένοι ως άνθρωποι, οι ενέργειές τους και ο τόνος της φωνής τους μου έδωσε να καταλάβω ότι είχαν γίνει πιο απαθείς και αναίσθητοι και ποσώς τους ενδιέφερε τι γίνεται γύρω τους.

Έχω ψάξει κάθε άρθρο στο διαδίκτυο και κάθε βιβλίο, αλλά απάντηση δεν βρήκα. Ακόμα δεν έχω καταλάβει πώς λειτουργεί ο εφηβικός εγκέφαλος.

Μήπως είχαν κατάθλιψη; Είναι φυσιολογικό να συμπεριφέρονται έτσι; Ήμουν δίπλα τους όσο έπρεπε ή έπρεπε να κάνω κάτι παραπάνω; Γιατί τα παιδιά μου είχαν γίνει τόσο αχάριστα;

Μιλώντας με άλλους γονείς που μεγάλωναν παιδιά στην ίδια ηλικία κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνο τα δικά μου παιδιά που συμπεριφέρονταν έτσι. Όλοι οι γονείς συμφώνησαν πως μόλις τα παιδιά τους έγιναν 12 χρόνων άλλαξε και η συμπεριφορά τους.

Θυμάμαι όταν ήμουν εγώ 12. Υπήρχαν στιγμές που μισούσα τη ζωή μου. Οι φίλοι μου ήταν το επίκεντρο του κόσμου και πολύ συχνά τσακωνόμουν με τη μαμά μου γι’ αυτό το λόγο. Πίστευα ότι οι γονείς μου ήταν χαζοί και δεν με καταλάβαιναν. Νόμιζα πως ήξερα περισσότερα για τη ζωή απ’ ότι εκείνοι. Σε καμία περίπτωση όμως δεν ήμουν όπως είχαν γίνει τα παιδιά μου. Ή μήπως όχι;

Σύμφωνα με τα λεγόμενα της μαμάς μου έτσι ήμουν κι εγώ. Και όλα άρχισαν στα 12α γενέθλιά μου.

Με το μικρό μου γιο γιορτάσαμε τα 12α γενέθλια του όπως ήθελε εκείνος. Δεν ήθελε πάρτι με τους φίλους του. Ήθελε μόνο να ετοιμάσω λίγα μεζεδάκια και να καλέσουμε τα ξαδέρφια του, τους θείους, τις θείες του, τις γιαγιάδες και τους παππούδες του και να γιορτάσουμε οικογενειακά, όπως και κάναμε.

Για δώρο ζήτησε ένα μίνι τηλεσκόπιο. Του το πήρα. Μέσα μου ένιωθα μεγάλη ανακούφιση που εξακολουθούσε να είναι το ίδιο παιδί που πάντα ήταν και ήμουν αισιόδοξη ότι δεν θα γίνει σαν τον αδερφό και την αδερφή του.

Εξακολουθούσε να έρχεται μετά το σχολείο να μου μιλάει, να με παίρνει αγκαλιά και να μου λέει ότι είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Ήμουν τόσο ευτυχισμένη που τουλάχιστον το ένα παιδί μου ξέφυγε. Δυστυχώς όμως αυτή η χαρά μου δεν κράτησε πολύ. Άλλαξε σε μία νύχτα πριν προλάβω να το καταλάβω.

Δεν ήθελε πια να βλέπουμε τηλεόραση αγκαλίτσα. Παλιά αγαπημένη μας ασχολία ήταν να καθόμαστε μαζί στον καναπέ τυλιγμένοι με μία κουβερτούλα να βλέπουμε ταινία και να τρώμε ποπκόρν. Πλέον προτιμούσε όπως και τα αδέρφια του να κλείνεται στο δωμάτιό του για ώρες. Τον έβρισκα συχνά ξαπλωμένο στο πάτωμα να γράφει κάτι στο τετράδιό του ή να χάνεται στις σκέψεις του κοιτώντας το ταβάνι. Τον ενοχλούσε ακόμα και όταν τον ρωτούσαν «τί κάνει».

«Θέλω να μείνω μόνος», μου έλεγε αυστηρά.

Νοσταλγώ απίστευτα εκείνη την εποχή που τα παιδιά μου ήταν αυτό που λέμε «κρεμασμένα από τα φουστάνια μου» όλη την ώρα. Μου κακοφαίνεται απίστευτα που ακούω το παιδί μου, που μέχρι χθες ήμασταν όλο αγκαλιές και φιλιά να μου λέει να το αφήσω μόνο του. Πάνε οι εποχές που το έκανα μπάνιο, που το τάιζα, που το βοηθούσα να φτιάξει πυργάκια με τα τουβλάκια του και ήμασταν όλη μέρα αγκαλίτσες, φιλάκια και ζουζουνίσματα.

Τώρα μεγάλωσε. Έγινε 12 χρόνων και δεν μου ζητά πια βοήθεια στα μαθήματά του, αλλά μου ζητά να το αφήσω μόνο του. Μου φαίνεται τελείως παράλογο και δεν μου αρέσει καθόλου αυτή η φάση.

ΤΗ ΜΙΣΩ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΗΛΙΚΙΑ. Πραγματικά είμαι σε απόγνωση. Μου λείπουν τα παιδιά μου. Θα έδινα τα πάντα για να τα ξαναδώ να τρέχουν γύρω γύρω το σπίτι και να πέφτουν αποκαμωμένα στην αγκαλιά μου. Θέλω να ξαναγυρίσω στην εποχή εκείνη που ξαγρυπνούσα πάνω από το κεφάλι τους όταν ήταν άρρωστα, όταν έβλεπαν ένα κακό όνειρο ή όταν δεν ήθελαν να κοιμηθούν μόνα τους και τα έφερνα στο δικό μου κρεβάτι.

Τα 12α γενέθλιά τους ήρθαν και πήραν τα παιδιά μου μακριά. Δεν θα ξαναγίνουν όπως ήταν. Η ηλικία αυτή νιώθω ότι τα αναγκάζει να αλλάξουν πριν να είναι ακόμα έτοιμα και αναγκάζουν και εμένα να δεχτώ μία νέα πραγματικότητα που δεν μου αρέσει καθόλου. Είναι μία ηλικία αμείλικτη που σε κάνει να αισθάνεσαι σα να απέτυχες στη ζωή σου.

Κάτι που είδα στα μεγάλα μου παιδιά που φέτος έγιναν 16 και 14 ετών αντίστοιχα μου έδωσε ελπίδα: σιγά-σιγά επιστρέφουν!!!

Κι όμως. Έχουν αρχίσει να μου μιλούν περισσότερο απ’ ότι μου μιλούσαν και με αφήνουν να λέω τη γνώμη μου για θέματα που τα απασχολούν χωρίς να χρειάζεται να ζητήσω την άδειά τους. Είχα ξεχάσει πως είναι να με παίρνουν αγκαλιά, αλλά πλέον έρχονται εκεί που δεν το περιμένω και με αγκαλιάζουν. Και το καλύτερο; Οι αγκαλιές αυτές είναι ειλικρινείς. Δεν το κάνουν γιατί πρέπει να το κάνουν, ούτε γιατί τους το ζητάω. Το κάνουν γιατί θέλουν να το κάνουν. Δεν κλείνονται πια στα δωμάτιά τους όσο κλείνονταν και βλέπω πως μπορώ να τα διαχειριστώ καλύτερα απ’ ότι μπορούσα μέχρι τώρα.

Ο μικρός μου γιος είναι 12 ακόμα πράγμα που σημαίνει ότι θα πρέπει να τον περιμένω λίγο μέχρι να γυρίσει και αυτός πάλι κοντά μου. Αλλά δεν με νοιάζει. Θα τον περιμένω. Τώρα που κατάλαβα από τα μεγάλα μου παιδιά ότι είναι μία φάση που μετά από λίγο περνάει, θα τον περιμένω όσο και αν χρειαστεί.

Θέλω να πω σε όσους έχετε παιδάκια που είναι 12 χρόνων να μην ανησυχείτε. Όπως είπα και πριν είναι μία φάση που θα περάσει. Αν δείτε κάποια περίεργη συμπεριφορά που δεν έχετε συνηθίσει, μην το πάρετε προσωπικά. Προσπαθήστε να συμπεριφέρεστε όπως συμπεριφέρεστε πάντα και κάντε αυτό που εσείς κρίνετε σωστό. Σταθείτε στο πλευρό τους κάνοντας υπομονή και κανένα βηματάκι πίσω αν χρειαστεί. Αποφύγετε τις συγκρούσεις και σύντομα θα δείτε ότι το παιδί σας θα γυρίσει και πάλι κοντά σας.

Πηγή: scarymommy.com