Κάλαντα και κίνδυνοι: Πώς να προστατέψεις τα παιδιά σου (…και να γίνεις κι εσύ πάλι παιδί)

Ένας από τους λόγους, που τα παιδάκια σε όλο τον κόσμο ανυπομονούν να έρθουν οι γιορτές, είναι τα κάλαντα. «Να τα πούμε;» μας λένε χαμογελαστά Παραμονή Χριστουγέννων, Πρωτοχρονιάς (και Φώτων πλέον) και αμέσως ακούγονται οι τσιριχτές φωνούλες τους με τη συνοδεία του χαριτωμένου γκλινγκλίσματος του τριγώνου. Είναι μια ιεροτελεστία, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, εξακολουθεί να μας μαγεύει και να μας κάνει να ανυπομονούμε για εκείνη τη στιγμή.

Είναι γεγονός, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει προς το χειρότερο. Πάνε εκείνες οι καλές, αθώες εποχές, η εποχή μου και πολλών άλλων παιδιών. Κανονίζαμε τουλάχιστον μία εβδομάδα πριν, ποιοι, τί ώρα και πού θα πάμε (εγώ πάντως πήγαινα με το πολύ άλλο ένα άτομο, μη μου φάει και το μεροκάματο. Όσο λιγότεροι, τόσο μεγαλύτερος ο «μισθός». Όχι, που θα έλιωνα τις σόλες των παπουτσιών μου, για να μου τα φαν οι άλλοι. Απο μικρή επιχειρηματικό μυαλό, ασχέτως πώς τα έφερε η ζωή!).

Ξυπνάγαμε χαράματα, ντυνόμασταν καλά, μην κρυώσουμε μέρες, που ήταν, βρισκόμασταν όλα τα παιδιά μαζί και χωριζόμασταν ανά γειτονιές. Άνω ρούγα εμείς, κάτω ρούγα εσείς (οι πάνω ήταν πιο φραγκάτοι). Μέχρι αργά το μεσημέρι τρέχαμε και λέγαμε «Καλήν ημέραν άρχοντες». Το «Καλήν εσπέραν» δεν το είχαμε εντάξει ακόμα στο τραγουδάκι μας. Πατώντας κουδούνια ντριν ντριν, μπαίνοντας σε καταστήματα, σε τράπεζες, στους περαστικούς, όπου βρίσκαμε, ξανασυναντιόμασταν στο τέλος όλοι μαζί, για να συγκρίνουμε τις αποδοχές μας. «Αχ σε πέρασα, εγώ μάζεψα 102,55, ενώ εσύ μόνο 68,32» (Ναι υπήρχαν και εκείνοι, που έδιναν 1,2,5 λεπτά του ευρώ στο κάθε παιδί, άντε κανά γλυκάκι, καμιά καραμέλα, κανά μελομακάρονο, κανά κουραμπιέ. Τί να πεις; Ό, τι έχει ο καθένας.

Ο δε σκοπός ξέχασα να πω; Ιερός. Ούτε κινητά αγοράζαμε, ούτε τάμπλετ, ούτε τίποτα. Αγοράζαμε δώρα για όλη την οικογένεια και ότι μας περίσσευε το βάζαμε στην άκρη για μια ώρα ανάγκης. Καλά λέω, ότι ήταν αθώες εκείνες οι εποχές. Αποζητούσαμε το κέρδος, κοιτούσαμε τον άλλο στο χέρι, τί θα μας δώσει, αλλά μετά, δίναμε…Δεν ήμασταν μονοφαγάδες, τα τρώγαμε και για γονείς και για αδέρφια.

Και κάπου εδώ ερχόμαστε στο σήμερα…Κάθε χρόνο διαβάζω ή ακούω ΤΑ έκτροπα. Λήστεψανε παιδάκια, που πήγαν να πουν τα κάλαντα, παιδόφιλος παρέσυρε παιδάκια στο σπίτι του, που είχαν έρθει να πουν τα κάλαντα και τα βίασε ή ηλικιωμένος άγγιξε σε ανάρμοστα σημεία κοριτσάκια με αφορμή τα κάλαντα. Την περσινή χρονιά είχα 2 περιστατικά από το οικείο μου περιβάλλον, απ’ αυτά, που σε βάζουν σε σκέψεις για το ποιοι είμαστε και πού βαδίζουμε. Όσα άκουγα τόσο καιρό στις ειδήσεις, τα άκουσα από τους ίδιους του παθόντες με τα ίδια μου τα αυτιά.

Μια συνάδελφος μου είπε το εξής, που συνέβη στην κόρη της πέρυσι Παραμονή Πρωτοχρονιάς: «Μας είδες στις ειδήσεις; Πρώτη μούρη μας βγάλανε τα κανάλια», μου είπε. «Όχι», της απάντησα. «Δεν είδα κάτι. Τί συνέβη;», υποψιαζόμενη, ότι κάτι συνέβη στη γειτονιά της και πήραν συνέντευξη τα κανάλια από εκείνη.

«Είχε βγει το παιδί να πει τα κάλαντα με ένα άλλο κοριτσάκι και ένα αγοράκι από την πολυκατοικία και στο δρόμο, το μεσημέρι, που είχαν κάνει τη μπάζα τους, τους σταμάτησε ένας πενηντάρης, βγάζει έξω ένα μαχαίρι και τους πήρε λεφτά και κινητά. Αυτά τρομοκρατήθηκαν, τα έδωσαν όλα αμέσως και ευτυχώς είχαν τη λογική μες στην τρομάρα τους, δεν ήταν και μικρά παιδιά, του γυμνασίου ήταν όλα, να πάνε τρέχοντας σε ένα κατάστημα εκεί δίπλα, να πουν τί συνέβη και να μας καλέσουν να πάνε να τα πάρουμε. Και στην αστυνομία πήγαμε και στα κανάλια μιλήσαμε και περιγραφή έδωσαν τα παιδιά, αποτέλεσμα μηδέν. Κι αν αυτός ήταν κανένας ναρκομανής και τους τη μπουμπούνιζε πάνω στη στέρηση; Αν κάποιο απ’ τα παιδιά αντιδρούσε και το μαχαίρωνε, τί θα γινόταν; Εκεί καταντήσαμε, ούτε τα κάλαντα δεν μπορούμε να πούμε με ασφάλεια».

Είχα μείνει με το στόμα ανοιχτό. Δεν ήξερα, τί να της πω. Δεν περνάνε δυο μέρες και μου χτυπάει το κουδούνι ένας γείτονας, μπαμπάς με 3 παιδιά: «Να προσέχεις τα παιδιά σου», μου λέει. «Οι καιροί είναι επικίνδυνοι. Είχα πάει τη μικρή μου κόρη να πει τα κάλαντα με μια φίλη της και λόγω ηλικίας, που είναι μικρά, πήγα κι εγώ μαζί να τα προσέχω. Καθόμουνα πάντα λίγο παραπέρα να μην τα φέρω σε δύσκολη θέση και τα κάνω να ντραπούν. Σε κάποια φάση ανοίγει ένας παππούς κι αρχίζουν τα μικρά να λένε τα κάλαντα. Στο τελείωμα τον βλέπω να σκύβει για να είναι στο ύψος τους και να τους λέει «Κοριτσάκια μου ελάτε μέσα να καθίσουμε να φάτε γλυκάκι και να παίξετε». Δεν πρόλαβαν τα παιδιά να απαντήσουν καν. Μπούκαρα, που λένε. «Καλημέρα σας κύριε», του λέω «και Χρόνια Πολλά. Δεν θα μείνουν τα παιδιά, έχουν να πουν τα κάλαντα και σε άλλα σπίτια. Ευχαριστούμε πολύ και καλές γιορτές». Μόλις με είδε τρομοκρατήθηκε και άλλαξε 10 χρώματα. Αν ήταν, λέω εγώ, αθώα η πρότασή του, θα αντιδρούσε έτσι; Όχι, δεν μπορούσα να το ρισκάρω».

Είχα φρίξει. Ήταν απανωτά τα κρούσματα. Πόσα πια να αντέξω η γυναίκα. Αν αυτός ο μπαμπάς δεν ήταν μαζί με τα παιδιά, τί θα μπορούσε να είχε συμβεί; Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι.

Παιδιά, μην πηγαίνετε σε σπίτια αγνώστων. Λιγότερα χρήματα, αλλά η σωματική σας ακεραιότητα είναι πάνω απ’ όλα. Πηγαίνετε σε παππούδες, γιαγιάδες, σόγια, άντε και σε 5 γείτονες εμπιστοσύνης, όχι παραπέρα. Αλλιώς, να πηγαίνετε πάντα παρέα. Όσο περισσότεροι, τόσο το καλύτερο και να στέκεστε μερικά βήματα πιο μακριά από την πόρτα.

Έτσι και σας πει κανείς «Ελάτε μέσα να κάνετε, να ράνετε» μην διανοηθείτε καν να δεχτείτε. Ευχαριστούμε, αλλά όχι και γεια σας. Αν συμβεί κάτι και σας ζητήσει κάποιος τα λεφτά σας, μην αντιδράσετε. Δώστε τα όλα και μην βγάλετε κιχ. Πάνω απ’ όλα η ζωή σας.

Γονιέ, όσο κι αν γκρινιάζει το παιδί σου, αν κρίνεις ότι πρέπει να πας κι εσύ μαζί του στα κάλαντα, να πας. Ως γονιός, οφείλεις να είσαι επιφυλακτικός/η με τους κινδύνους, που κρύβουν οι δρόμοι και τα άγνωστα σπίτια. Δεν χρειάζεται να είσαι στην ίδια παρέα με τα παιδιά, απομακρύνσου μερικά μέτρα, όπως ο γείτονάς μου, αλλά να έχεις άριστη οπτική επαφή. Είναι πιθανό να μη συμβεί τίποτα, άλλο τόσο, όμως, είναι πιθανό να συμβεί και κάτι.

Ενημέρωσε τους γονείς των παιδιών, ότι θα είσαι μαζί τους, για να είναι και εκείνοι ήρεμοι και ετοιμάσου να ξαναγίνεις παιδί μαζί με το παιδί σου. Μη σου πω να βάλεις κι εσύ ένα σκουφάκι Άη βασίλη ή κέρατα ταράνδου (καλύτερα σκουφάκι, τα κέρατα παραπέμπουν αλλού) και να αρχίσεις να ψέλνεις κι εσύ. Που ξέρεις; Μπορεί κάτι να βγάλεις!

Χοχοχο, Merry Christmas σε όλους!