Όταν λες συνέχεια στα παιδιά σου “Πρόσεχε” και “Πρόσεχε” ακυρώνεις την αυτονομία τους

Από τότε, που ήμασταν ακόμα νέοι γονείς, ο (πρώην) σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να βγάλουμε τη λέξη “Πρόσεχε” από το λεξιλόγιο μας. Στην πραγματικότητα, προσπαθήσαμε να τη βγάλουμε και από το λεξιλόγιο όλης της οικογένειας, αλλά τελικά, αυτή η λέξη είναι ενσωματωμένη στο DNA μας και δεν μπορεί να αφαιρεθεί.

Η τελική απόφαση για την οριστική διαγραφή αυτής της φαινομενικά αθώας λέξης ήρθε μετά από ένα άσχημο περιστατικό με το εγγόνι μας στην παιδική χαρά. Ήταν σε εκείνη την ηλικία, που ήθελε να τα εξερευνεί όλα και να δοκιμάζει συνεχώς τα όριά του – ανέβαινε στην κορυφή της τσουλήθρας και πηδούσε από κει, έτρεχε με όλη του τη δύναμη στο πάρκο και έπεφτε κάτω κάνοντας «βαρελάκι» στην κατηφόρα, σκαρφάλωνε, όπου έβρισκε, όσο ψηλά κι αν ήταν. Ήταν εξαντλητικό να παρακολουθώ κάθε του κίνηση μη χτυπήσει και ακόμα πιο εξαντλητικό ήταν το να του λέω συνέχεια “Πρόσεχε!”.

Δεν ξέρω καν από πού προέκυψε αυτή η λέξη. Ήταν λες και όταν γέννησα, να πήραν το παιδί από την κοιλιά μου και στη θέση του να έβαλαν αυτή τη λέξη. Κάθε μέρα Πρόσεχε και Πρόσεχε και Πρόσεχε. Το έλεγα στο γιο μου, το λέω συνέχεια και στο εγγόνι μου.

Εκείνη τη μέρα στην παιδική χαρά, ήταν ένας ζωντανός «ανεμοστρόβιλος». Δεν ξέρω τί το είχε πιάσει. Όλοι μας κοίταζαν με μισό μάτι. Ένιωθα σαν να έπρεπε να δείξω σε όλους γύρω μου, ότι ναι, το ξέρω, είναι ζωηρό και πρέπει εγώ σαν γιαγιά του να δείξω ενδιαφέρον και να βρω τρόπο να το ηρεμήσω. Οι άνθρωποι κοίταζαν και εγώ του εξηγούσα, τί μπορεί να πάθει, αν δεν προσέχει. O γιος μου θυμάμαι από ένα σημείο και μετά με αγνοούσε παντελώς. Η λέξη Πρόσεχε από το ένα αυτί του έμπαινε και από το άλλο του έβγαινε (τόσες φορές, που την είχε ακούσει).

Είναι ακριβώς, όπως η φασαρία, που κάνουν τα αυτοκίνητα κάτω από το μπαλκόνι σου. Σε ενοχλεί μία, σε ενοχλεί δύο, στο τέλος απλά τη συνηθίζεις και παύει να σε ενοχλεί. Έτσι και ο γιος μου, ακριβώς το ίδιο. Νόμιζε, ότι ήξερε τα όριά του (ήξερα, ότι δεν τα ξέρει, αλλά τί να του πω;). Ήθελα να καταλάβει, ότι δεν είναι πουλί, για να μπορεί να πετάξει, όχι γιατί δεν προσπάθησε, αλλά γιατί απλά δεν μπορούσε.

Το να φωνάζεις συνέχεια “Πρόσεχε” σημαίνει είμαι εδώ να παρακολουθώ κάθε σου βήμα, να σε καθοδηγώ και να ακυρώνω την αυτονομία σου. Δεν χρειάζεται να πάρεις αποφάσεις ή να σκεφτείς από μόνος σου, τί να κάνεις. Είμαι ΕΓΩ εδώ, για να σου πω, τί είναι ασφαλές και τί όχι. Εγώ αποφασίζω, εσύ είσαι εκείνος ο μικροσκοπικός άνθρωπος, τον οποίο δεν μπορείς να εμπιστευτείς. Απλά ακούς και πράττεις.

Ήμουν κι εγώ τέτοιος γονέας, αλλά όχι πια.

Οι λέξεις υπάρχουν μόνο, για να γεμίζουν το κενό. Πες, ό, τι έχεις να πεις χωρίς περιστροφές. Λίγα λόγια και καλά. Θέλει να ανέβει στο μονόζυγο και να πηδήξει από την άκρη του; Σκέψου, πόσο μεγάλο είναι πια αυτό το άλμα; Πόσο επικίνδυνο; Πόσο θα χτυπήσει, αν πέσει; Και στην τελική, πρέπει να πέσει και κανα δυο φορές, για να μάθει. Αλλιώς, δεν θα μάθει ποτέ μέχρι που μπορεί να φτάσει. Πάντα θα νομίζει, ότι είναι ο σούπερμαν, άρα είναι άτρωτος.

Μερικές φορές, απλά μην πεις τίποτα. Πόσο δύσκολο είναι αυτό; Κάνε μια δοκιμή. Πηγαίνετε στην παιδική χαρά και μη δώσεις στο παιδί σου ή στο εγγόνι σου καμία συμβουλή (συμβουλές σχετικά με απειλές ή ξύλο σε άλλα παιδάκια εξαιρούνται). Στην αρχή θα είναι πολύ δύσκολο, μιας και η λέξη Πρόσεχε σου έχει γίνει ψωμοτύρι και βγαίνει ασυναίσθητα. Πιθανότατα θα δαγκωθείς μόλις το δεις να πέφτει και να ματώνει το γόνατό του. Αλλά συγκρατήσου, μην πεις τίποτα.

Θα νιώσεις ελεύθερη πρώτα εσύ και μετά, το παιδί. Μπορεί να πέσει να χτυπήσει και μετά θα με μισείς, για όσα σου είπα. Αλλά, όπως σου είπα και πριν, αν δεν πάθει, δεν θα μάθει. Εννοείται φυσικά ότι δεν μιλάμε για ακραίες περιπτώσεις αλλά για απλά πεσίματα και γρατζουνιές.

Από την άλλη, το άλμα από την άκρη του μονόζυγου μπορεί να είναι επιτυχές και να προσγειωθεί στα πόδια του και με ασφάλεια. Σκέψου την περηφάνια του, αλλά και τη δική σου. Θες να διαπιστώσεις, αν έχω δίκιο; Σταμάτα να του λες συνέχεια αυτή τη λέξη: Πρόσεχε!

Πηγή: scarymommy.com