Όταν είσαι μόνη μαμά και αναζητάς τον έρωτα, να θυμάσαι ότι υπάρχει και ένα παιδί στη μέση

«Ο μπαμπάς μου είναι ένας σούπερ ήρωας», είπε ο 5χρονος γιος μου ενώ τον έκανα μπάνιο, περίπου ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του. Όπως γνωρίζουν όλοι οι γονείς και ειδικά εκείνοι που έχουν περάσει δύσκολες στιγμές, τα βράδια, όταν είναι μόνοι και αγωνίζονται να τα βγάλουν πέρα με όλες τις ευθύνες και όλα τα καθήκοντα, τα συναισθήματα (τόσο για το γονέα όσο και για το παιδί) είναι πολύ πιο έντονα. Λίγο το μπάνιο, λίγο το παραμύθι πριν τον ύπνο, λίγο το φιλί πριν την καληνύχτα, μας υπενθυμίζουν τίποτα δεν είναι όπως πριν.

«Ήταν ένας καταπληκτικός άνθρωπος», του απάντησα, καθώς τον σαπούνιζα και τον έτριβα με ένα μαλακό σφουγγαράκι, ενώ παράλληλα ανυπομονούσα να κοιμηθεί για να αράξω στον καναπέ με τα τσιγάρα και το κρασί μου και να χαθώ στις σκέψεις μου.

«Μπορούσε να σκαρφαλώσει ακόμα και στο πιο ψηλό κτίριο», είπε βυθίζοντας το δεινόσαυρό του στη γεμάτη αφρό μπανιέρα. «Όντως μπορούσε;» τον ρώτησα με την καρδιά μου να ματώνει για μία ακόμη φορά. Είχε πλάσει μια νέα ιστορία με το μυαλό του και σε αυτή την εκδοχή, ο μπαμπάς του, είχε μετατραπεί σε κάτι ανώτερο από άνθρωπο – έναν υπερήρωα, έναν άτρωτο και πανίσχυρο ήρωα, που ήταν πολύ καλύτερος από άλλους.

Αυτή η συνομιλία στο μπάνιο συνέπεσε με δύο γεγονότα. Πρώτον με την εποχή που είχα αρχίσει να σκέφτομαι και πάλι σοβαρά να βγω στον έξω κόσμο μήπως βρω έναν άνθρωπο να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου και δεύτερον την αρχή της συνειδητοποίησης του τί είχε συμβεί και του μεγάλου πόνου που ένιωθα. Όλο αυτό το διάστημα, από την απώλεια του άντρα μου μέχρι σήμερα είχα πολλά σκαμπανεβάσματα και πολλά μπρος-πίσω. Παρατηρούσα τον κόσμο και δεν έβλεπα τίποτα παρά μόνο κάτι μικρά ανθρωπάκια να πηγαινοέρχονται.

Πάνε 2 χρόνια από τότε που ο άντρας μου, στα 29 του, διαγνώστηκε με καρκίνο στον εγκέφαλο.

Είναι δύσκολο για ένα μονογονέα να «επανέλθει» στον κόσμο των σχέσεων και των νέων γνωριμιών είτε λόγω διαζυγίου είτε λόγω χηρείας. Ο αυθορμητισμός είναι μια πολυτέλεια που απολαμβάνουν λίγοι, συγκεκριμένα όσοι δεν χρειάζεται να κοιτάνε συνέχεια το ρολόι τους για να προλάβουν τη νταντά μη σχολάσει και όσοι τα έχουν όλα βολεμένα και τακτοποιημένα και δεν χρειάζεται να ανησυχούν για έννοιες, όπως ο χρόνος. Μια διήμερη εκδρομούλα ή μια αγκαλιά κάπου με θέα και έναν ήλιο που δύει είναι κάτι το συναρπαστικό, αλλά είναι για ανθρώπους χωρίς ευθύνες.

«Όταν βγαίνω με κάποιον, πρέπει πρώτα να έχω προγραμματίσει την κάθε λεπτομέρεια και μετά να βγω», λέει η διαζευγμένη φίλη μου Κωνσταντίνα για τις πρώτες της προσπάθειες να γνωρίσει κάποιον καινούργιο και να κάνει σχέση μαζί του. Με τρία παιδιά κάτω των 10 ετών και έναν πρώην που αποφάσισε να μετακομίσει στη Νέα Ζηλανδία με μια γραμματέα, δεν υπάρχει η προοπτική μιας βόλτας, σεξ ή ακόμα και ενός μόνο ποτού κάπου καλά φορώντας ωραία, καθαρά ρούχα χωρίς φαγητό πασαλειμμένο πάνω τους.

Μια νέα γνωριμία απαιτεί επίσης, πολλές αλλαγές και κάνει τη ζωή του μονογονέα λίγο πιο περίπλοκη απ’ ότι είναι. Υπάρχουν παιδιά και ένας νέος σύντροφος να κουλαντρίσεις, υπάρχει μια σχέση άγουρη ακόμα και δεν ξέρεις πώς να το πεις στα παιδιά σου συν το ότι έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα από την τελευταία φορά που έκανες σχέση.

«Δεν υπάρχει πια καιρός για χάσιμο, ούτε για παιχνίδια. Μεγαλώσαμε, δεν είμαστε πια 18άρικα να τον ψάχνουμε στο Facebook ή να του κάνουμε σκηνές επειδή δεν μας πήρε τηλέφωνο στις 5 αλλά στις 8. Πρέπει να τον αξιολογήσουμε πολύ γρήγορα και σωστά για να δούμε αν είναι κατάλληλος”, λέει η φίλη μου, η Κωνσταντίνα.

Στην περίπτωσή μου τα συναισθήματα και όχι ο χρόνος ήταν αυτά που με απασχολούσαν περισσότερο από όλα. Είχα ένα γιο, ο οποίος είχε θεοποιήσει ένα μπαμπά, που δεν υπήρχε πια στη ζωή του και τον παρομοίαζε με ήρωα, που φορούσε μανδύα και σκαρφάλωνε σε ψηλά κτίρια και πύργους. Ήξερα ότι οποιοσδήποτε «καινούργιος» έμπαινε στη ζωή μας, είχε μεγάλη πορεία μπροστά του. Και όχι μόνο αυτό. Ήμουν αποφασισμένη να διασφαλίσω ότι ο γιος μου δεν θα πληγωθεί ξανά. Δεν μπορούσα να διακινδυνέψω να έρθει κοντά με κάποιον, ο οποίος λόγω της δικής του μπερδεμένης ζωής θα εξαφανιζόταν αναπάντεχα από τις ζωές μας.

Ως αποτέλεσμα, όλοι οι άνδρες που μου έκαναν προξενιό οι φίλοι μου και που μας βάζανε να κάτσουμε δίπλα δίπλα όταν βγαίναμε για φαγητό ή ποτό έξω, «έφυγαν» νύχτα πριν καλά καλά προλάβουν να πουν τα βασικά.

Ήρθε όμως ο καιρός και γνώρισα κάποιον που δεν προσπαθούσε να το παίξει αντικαταστάτης του άντρα που είχα χάσει, τον Χρήστο. Ένα άτομο που θα μπορούσε να βάλει την καρδιά μου στη θέση της και να καθησυχάσει με ευκολία και προθυμία ένα αγοράκι που ξυπνούσε τη νύχτα νομίζοντας ότι υπήρχαν κακοί κρυμμένοι πίσω από τις κουρτίνες.

Ήταν μια σχέση, που ξεκίνησε δοκιμαστικά, αλλά γρήγορα «έδεσε». Δεν ήθελα ο γιος μου να καταλάβει τίποτα. Έπρεπε ο Χρήστος να φεύγει χαράματα από το σπίτι πριν ξυπνήσει ο γιος μου και τον δει εκεί. Υπήρχαν φορές που βρισκόμασταν όλοι μαζί σε παρέα, αλλά πάντα τον παρουσίαζα ως έναν απλό φίλο και τίποτα παραπάνω.

Ήταν απίστευτα υπομονετικός. Οποιοσδήποτε άλλος θα τα είχε παρατήσει πολύ καιρό πριν. Ακόμα όμως φοβόμουν ή μάλλον δεν ήξερα τον τρόπο να το πω στο γιο μου. Ήθελα να προχωρήσω, αλλά κάτι με κράταγε.

Δυο χρόνια μετά! Ενώ καθόμασταν με το γιο μου στην κουζίνα και τρώγαμε , με ρώτησε “Μαμά, τα έχεις με το Χρήστο;” με έναν τρόπο που δεν μου άφηνε περιθώρια να πω ψέματα.

«Ναι» του είπα και κατέβασα το κεφάλι περιμένοντας αντιδράσεις.

«Μου αρέσει. Τον συμπαθώ», είπε. Ήταν τελικά απλό. Έμαθα στα 32 μου ότι τα παιδιά είναι πολύ πιο σοφά απ’ όσο πιστεύουμε.

Ο γιος μου σήμερα είναι 30 ετών και μόλις έγινε πατέρας. Ο Χρήστος και εγώ τον μεγαλώσαμε με αγάπη. Έτυχε και δεν κάναμε άλλα παιδιά. Ίσως να ήμουν παραπάνω προσεκτική όλα αυτά τα χρόνια απ’ όσο έπρεπε, αν όχι υπερβολική, αλλά το αποτέλεσμα με δικαίωσε. Προστάτευσα δυο καρδιές και όχι μία…

Ειρήνη

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ