Γιατί πρέπει να αφήνεις το παιδί να σου αντιμιλάει

Με τον άντρα μου και τους τρεις γιους μας είχαμε πάει τις προάλλες για ψώνια. Προς το τέλος ο 11χρονος γιος μας ήθελε ντε και καλά να πάμε σε μεγάλο πολυκατάστημα για να πάρει ένα παιχνίδι που είχε βάλει στο μάτι εδώ και καιρό. Ο μικρότερος γιος μου, 6 ετών, έκλαιγε γιατί είχαν πιαστεί τα πόδια του από το περπάτημα και ήθελε να γυρίσουμε σπίτι, μαζί του και εγώ. Το ίδιο και ο μεσαίος μου γιος, που είναι 8 ετών. Ήταν μεσημέρι, είχαμε αρχίσει όλοι να πεινάμε και ήμασταν της άποψης ότι έπρεπε να φύγουμε σιγά-σιγά, αλλά ο μεγάλος μου γιος ήθελε να συνεχίσουμε. Όταν του είπαμε ότι πέρασε η ώρα και ότι έπρεπε να γυρίσουμε, έβαλε τις φωνές μπροστά σε όλους και είπε: «Δεν θα πάμε πουθενά. Θα φύγουμε όταν το πω εγώ!».

Σαν παιδί αν τολμούσα να κάνω κάτι τέτοιο θα έτρωγα σφαλιάρα στη μούρη, μπορεί και δεύτερη. Στην εποχή μου δεν είχαμε το δικαίωμα να αντιμιλήσουμε. Οι γονείς μου απαιτούσαν να τους σέβομαι, δηλαδή να κρατάω το στόμα μου κλειστό όταν διαφωνούσα μαζί τους, όταν ήμουν θυμωμένη ή όταν ένιωθα ότι δεν με λάμβαναν υπόψιν. Στα 12 μου θυμάμαι ότι με έβαλαν τιμωρία επειδή τόλμησα να μουρμουρίσω κάτι μέσα απ’ τα δόντια μου όταν ήθελα να βάλω στις πατάτες μου κέτσαπ και ο πατέρας μου δεν μου την έδινε.

Έτσι έμαθα, έτσι δοκίμασα να κάνω και εγώ με τα δικά μου παιδιά. Δύσκολο να μην εφαρμόσεις αυτά με τα οποία μεγάλωσες, αλλά το έκανα και λειτουργεί.

Οι ερευνητές γιατροί στο νοσοκομείο Παίδων του Pittsburgh υποστηρίζουν ότι το να αντιμιλάει ένα παιδί είναι μία άκρως φυσιολογική αντίδραση. Σημαίνει ότι το παιδί μεγαλώνει, αποκτά ανεξαρτησία, δοκιμάζει τα όριά του και συμβαίνει όταν το παιδί αισθάνεται αδύναμο και λείπει ο έλεγχος από τη ζωή του, επομένως πρέπει να ασκήσει έλεγχο με το μόνο τρόπο που μπορεί: με τα λόγια του.

Το να αντιμιλάει ένα παιδί είναι φυσιολογικό από το πρώτο όχι που θα πει, αλλά όπως όλοι γνωρίζουμε, οι πρώτες αντιδράσεις δεν ξεκινούν από την εφηβική ηλικία, αλλά νωρίτερα. Δεδομένου ότι αυτή η αντίδραση προέρχεται από την αίσθηση της αδυναμίας ενός παιδιού είναι κάτι εξαιρετικά συνηθισμένο: Ποιο παιδί δεν αισθάνεται μερικές φορές αδύναμο; Αυτός είναι ο λόγος που συχνά αντιμετωπίζουμε αυτή την αντίδραση όταν ζητάμε από τα παιδιά μας να κάνουν κάτι: Αισθάνονται σαν να αναγκάζονται και θέλουν να επιβάλλουν κάποιον έλεγχο.

Όμως δεν έχει να κάνει μόνο με την άσκηση ελέγχου και την αδυναμία. Αυτά τα δύο συχνά συνδέεται με κάτι άλλο. Ένα παιδί που έχει μεγάλη αυτονομία ή είναι κακομαθημένο θα συνεχίσει να αντιμιλά. Όταν ο γιος μου έβαλε τις φωνές μέσα στο εμπορικό και είπε αυτά τα λόγια ήταν κουρασμένος και πεινασμένος. Τι πιο αναμενόμενο, ειδικά όταν το παιδί έχει και Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας;

Τα κουρασμένα παιδιά, τα πεινασμένα παιδιά, τα διψασμένα παιδιά θα αντιμιλήσουν. Όταν ένα μωράκι κλαίει επειδή πεινάει, διψάει ή είναι κουρασμένο τρέχουμε να ικανοποιήσουμε κάθε του ανάγκη. Ως γονείς πρέπει να ανταποκρινόμαστε στις ανάγκες των παιδιών μας, όπως προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε μία οποιαδήποτε κακή συμπεριφορά. Εάν ένα παιδί για οποιοδήποτε λόγο δεν είναι καλά, το αφήνουμε να αντιμιλήσει χωρίς να αντιδράσουμε ή να το πάρουμε προσωπικά. Το ξέρω ότι είναι δύσκολο. Ο άντρας μου είναι χρόνια καθηγητής σε γυμνάσιο και έχει μάθει να κρατάει την ψυχραιμία του, εγώ όμως λόγω ανατροφής κυρίως, κάθε φορά που τον ακούω να αντιμιλάει μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Κλείνω τα μάτια, παίρνω μία βαθιά ανάσα και προσπαθώ να συγκρατηθώ να μην τον δείρω ή να τον τιμωρήσω. Ώρες-ώρες είναι τρομερά δύσκολο.

Θεωρώ τον εαυτό μου καλό γονέα αλλά όταν γουρλώνει τα ματάκια του, χτυπάει το πόδι κάτω και αυτό το μικρό στοματάκι ανοίγει μόνο και μόνο για να μου πει ότι δεν θα πάει στο δωμάτιό του μόνο και μόνο επειδή του το ζήτησα, το μόνο που θέλω είναι να ουρλιάξω αλλά δεν το κάνω, γιατί αν το κάνω θα το μάθω ότι όταν εκνευριζόμαστε πρέπει και να το δείχνουμε αντί να συγκρατούμαστε και ότι αυτό που έκανε ήταν κάτι σοβαρό γι’ αυτό και αντέδρασα έτσι. Μερικές φορές όταν μου αντιμιλάει είναι τόσο δύσκολο να το ανεχτώ και γι’ αυτό ευθύνονται οι γονείς μου και ο τρόπος που μεγάλωσα.

Κάθε φορά που τα παιδιά μου, μου αντιμιλούν προσπαθώ να μην απαντώ. Αν θέλω να μην υπάρξουν εντάσεις, πρέπει να δείξω το καλό παράδειγμα και να επιδείξω ηρεμία. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι πολύ δύσκολο όταν το παιδί σου, σου μιλά με αυτό τον τρόπο δημόσια αλλά ως επί το πλείστον το καταφέρνω, αλλά για λίγο… Το προσπερνώ αλλά δεν ξεχνώ. Λίγο μετά όταν οι τόνοι πέσουν, θα επανέλθω για να συζητήσω μαζί του την αντίδρασή του και να του δώσω να καταλάβει ότι αυτό που έκανε δεν ήταν σωστό.

Στην περίπτωση του εμπορικού κέντρου πήγε κάπως έτσι: «Αυτό που έκανες σήμερα δεν μου άρεσε καθόλου. Δεν είναι σωστό να μιλάμε έτσι σε άλλους ειδικά σε εκείνους που μας αγαπούν». Κατέβασε το κεφάλι, ζήτησε συγγνώμη και είπε ότι δεν θα το ξανακάνει.

Αυτή η συζήτηση γίνεται κάθε φορά που τα παιδιά μου παραφέρονται και δεν ζητούν από μόνα τους συγγνώμη. Ξέρουν ότι δεν πρέπει να μιλάνε έτσι. Ξέρουν ότι είναι αγένεια. Ξέρω ότι μεγαλώνοντας θα καταλάβουν καλύτερα και ίσως αυτός να είναι ο λόγος που κρατώ την ψυχραιμία μου, πάντα όμως φροντίζω να επισημαίνω την κακή τους συμπεριφορά αργότερα και να συζητάμε τι συνέβη και ότι ήταν απαράδεκτο. Με τον άντρα μου αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας. Για παράδειγμα ξέραμε ότι τα παιδιά μας θα πεινάσουν και ήταν δικό μας λάθος που δεν φέραμε από το σπίτι κάτι να τσιμπήσουν για να τους κόψει την όρεξη.

Παραδεχόμενοι τα λάθη μας διδάσκουμε στα παιδιά μας να παραδέχονται τα δικά τους. Όταν ζητάμε συγγνώμη, τα μαθαίνουμε να ζητούν και αυτά συγγνώμη και όταν τα συγχωρούμε, τους διδάσκουμε τη συγχώρεση. Συζητώντας αργότερα και με ηρεμία τα διδάσκουμε να συζητούν και αυτά όταν διαφωνούν με κάτι, πράγμα που εγώ δεν έμαθα ποτέ ως παιδί.

Στην τελική τα παιδιά μου θέλω πού και πού να μου αντιμιλάνε. Αυτό σημαίνει ότι γίνονται αυτόνομα και ότι νιώθουν την ανάγκη να έχουν τον έλεγχο. Θέλω τα παιδιά μου μεγαλώνοντας να γίνουν δυνατά και ανεξάρτητα και να διεκδικούν αυτό που θέλουν από τη ζωή τους. Προτιμώ να έχω ένα παιδί που αντιδρά και δεν δέχεται άκριτα ό, τι του πουν. Σε αντίθεση με τους γονείς μου, που με έμαθαν να παραμένω σιωπηλή ακόμα και όταν παραβίαζαν την αυτονομία μου, προτιμώ τα παιδιά μου να έχουν φωνή και να εκφράζουν τις αντιρρήσεις τους. Δεν κατηγορώ τους γονείς μου. Κατηγορώ τον τρόπο που με μεγάλωσαν.

Τα παιδιά πρέπει να έχουν μία αίσθηση ελέγχου και αυτονομίας για να εξελιχθούν σε υγιείς και ανεξάρτητους ενήλικες. Χρειάζονται καθοδήγηση, κάποιον να δείξει ψυχραιμία κατά τη διάρκεια μιας διαφωνίας ή να μπορεί να διεξάγει λογικές συζητήσεις για να διευθετηθούν οι διαφωνίες αυτές. Ξέρω ότι είναι ενοχλητικό όταν σου αντιμιλούν τα παιδιά σου, αλλά να θυμάσαι ότι αυτό τον τρόπο έχουν για να εκφραστούν.

Κάθε φορά που μου αντιμιλούν το πρώτο πράγμα που φέρνω στο μυαλό μου είναι η απογοήτευση που εκείνη τη στιγμή νιώθουν για κάτι και ότι είμαι ο πιο εύκολος στόχος γι’ αυτό και τα «ακούω», αλλά είναι πιο εύκολο να αντιμετωπίσω αυτή τους την αντίδραση αργότερα και με το δικό μου τρόπο. Πάρτε λοιπόν μία βαθιά ανάσα, βρείτε την ηρεμία σας και συζητήστε το αργότερα.

Θα διαπιστώσετε ότι ο σεβασμός που δίνετε, επιστρέφεται. Από κάποια στιγμή και μετά τα παιδιά σας θα σας ζητούν συγγνώμη προτού καν προλάβετε να το συζητήσετε.

Πηγή: scarymommy.com