Αφήστε τους παππούδες να κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους

Όταν τα παιδιά μου μεγάλωσαν αρκετά, για να μπορούν να περνούν ολόκληρα σαββατοκύριακα (και βάλε) στους παππούδες τους, στην αρχή το απολάμβανα. Επιτέλους, θα μπορούσα να απολαύσω ηρεμία στο σπίτι και το πρόβλημα θα το ‘χε άλλος. Νόμιζα ότι είχε μικρή αξία η φροντίδα και η υποστήριξη των παππούδων και μεγαλύτερη αξία η ησυχία, που θα υπήρχε στο σπίτι μου. Τα έστειλα για πρώτη φορά στο σπίτι των γονιών μου με μια λίστα με τα ακριβή ωράριά τους (και πώς να τα τηρούν κατά γράμμα) και τους τόνισα τη σημασία της διατήρησης των αυστηρών ωραρίων ύπνου.

Μου πήρε σχεδόν μια εβδομάδα να φτιάξω τη λίστα αυτή, μόνο και μόνο για να τα στείλω για δύο ημέρες στους παππούδες.

Γύρισαν σπίτι από το σπίτι της γιαγιάς, λες και είχαν πάει πενταήμερη εκδρομή. Ήταν σωματικά εξαντλημένα, με τις κοιλιές τους πρησμένες από το φαϊ (που δεν είχα εγκρίνει φυσικά). Το καθένα είχε από ένα τεράστιο σακίδιο γεμάτο γαριδάκια, σοκολάτες και μια στοίβα καραμέλες.

Ένιωσα οργή και τρόμο. Πώς μπόρεσε η μητέρα μου, να κάνει του κεφαλιού της; Δεν καταλάβαινε, πόση ζημιά έκανε; Είχε ξεχάσει, πώς είναι να είσαι μητέρα; Γιατί φέρθηκε σαν κλασική “κακιά μαμά” στα παιδιά μου;

Ενώ εκνευρισμένη άδειαζα τα σακίδια των παιδιών μου (παρεμπιπτόντως κανένα δεν είχε πλύνει τα δόντια του όλο το Σαββατοκύριακο) παρατηρούσα όλα τα κακά πράγματα, που η μαμά μου είχε αφήσει τα παιδιά μου να κάνουν. Δεν είχα καταλάβει, όμως, το σημαντικότερο: Πόσο ευτυχισμένα ήταν τα παιδιά μου.

Ξέδωσαν στο σπίτι της γιαγιάς. Ήταν σαν να είχαν παγιδευτεί μαζί μου σε ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης και μπόρεσαν μετά από καιρό να απολαύσουν το πρώτο τους ελεύθερο Σαββατοκύριακο. Τα πρόσωπά τους (άπλυτα και γεμάτα υπολείμματα από ζάχαρη άχνη) μου είπαν όλα όσα χρειαζόταν να ξέρω – ότι το σαββατοκύριακο, που πέρασαν στους παππούδες τους, ήταν το πιο διασκεδαστικό εδώ και πολύ-πολύ καιρό. Διασκέδαση χωρίς κανόνες.

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από εκείνο το σαββατοκύριακο και έκτοτε έχω χάσει το μέτρημα, πόσες φορές έχω αφήσει τα παιδιά μου στο σπίτι της μαμάς μου. Τα αφήνω και φεύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε, που προσπαθούσα να διαχειριστώ τη σχέση, που έχουν τα παιδιά μου με τους παππούδες τους ή προσπαθούσα να μάθω τη μαμά μου, πώς να τα νταντεύει.

Συνειδητοποίησα μετά από αυτή την πρώτη επίσκεψη ότι η σχέση εγγονιών-παππούδων δεν είναι απλά μοναδική, αλλά αναντικατάστατη. Οι υποδείξεις μου δεν είναι απαραίτητες, ξέρουν καλά τί κάνουν παππούδες/γιαγιάδες.

Με λίγα λόγια, έχουν κάνει το καθήκον τους, έζησαν τη ζωή τους και τώρα είναι εδώ να μεγαλώσουν τα παιδιά μας σωστά και επιτυχημένα, όπως έκαναν με εμάς. Δικαιούνται να κακομαθαίνουν τα εγγόνια τους, επειδή γνωρίζουν ότι τα παιδιά έχουν την απελπισμένη ανάγκη ενός γονέα, που θα λέει «ναι» μια στο τόσο, και αυτός είναι ο παππούς και η γιαγιά. Στο σπίτι, τα πράγματα θα ξαναγίνουν “φυσιολογικά” – τα παιδιά θα πλένουν τα δόντια τους, ξανά τα ίδια ωράρια ύπνου, λίγα γλυκά και αυστηρό ωράριο γενικά. Μια σύντομη “κραιπάλη” στους παππούδες είναι ένα μικρό τίμημα, για να πληρώσει κάποιος για τις αναμνήσεις και τις δεμένες σχέσεις μεταξύ παππούδων και εγγονιών.

Αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα, που γνωρίζουν οι παππούδες. Γνωρίζουν πολύ καλά, πόσο γρήγορα περνάει η παιδική ηλικία. Με τις προσπάθειές τους, την κάνουν ένα τεράστιο πάρτι. Έχουν διαφορετικές προσδοκίες και στόχους από τους γονείς. Ενώ οι προσδοκίες των γονιών είναι να διαμορφώσουν, να θέσουν μια προβλέψιμη ρουτίνα, να επιβάλλουν αδιάκοπα πειθαρχία και να καθοδηγούν τα παιδιά τους στην τελειότητα και τα υψηλά επιτεύγματα, η δική τους είναι να πλημμυρίζουν τα ίδια αυτά παιδιά με αγάπη δίχως ανταλλάγματα.

Μια αγάπη της οποίας στόχος είναι ακριβώς αυτός – η αγάπη. Η αγάπη τους δεν είναι γεμάτη κανόνες και περιορισμούς και όλες οι υπερβολικές πιέσεις, που έρχονται με την ανατροφή των παιδιών αυτές τις μέρες.

Η αγάπη τους είναι γεμάτη από χαλαρά ωράρια ύπνου και κέικ σοκολάτας για πρωινό.

Είναι γεμάτη από τρέξιμο χωρίς παπούτσια στα λασπόνερα.

Είναι γεμάτη από ταινίες με ποπκόρν και αναψυκτικά κάθε λογής.

Είναι γεμάτη λιχουδιές και τσέπες γεμάτες τσίχλες.

Αλλά ως επί το πλείστον, είναι γεμάτη αγάπη από ανθρώπους, που έχουν απίστευτη διάθεση να προσφέρουν και να μάθουν όλα τα μυστικά της ζωής στα παιδιά κάνοντας τα πάντα να μοιάζουν με παιχνίδι.

Ετοίμασε λοιπόν τα παιδιά σου και στείλτα στη γιαγιά τώρα τις γιορτές, έχοντας πάντοτε υπόψιν το “πώς να είσαι γονιός”.

Θα σου χρειαστεί, όταν γυρίσουν.

Πηγή: scarymommy.com