Όλοι έχουμε μπαμπάδες δεν φυτρώσαμε!

Αυτή την φορά θα σας παραθέσω μερικές απόψεις μου γύρω από το θέμα «μπαμπάδες». Αφορμή για αυτές τις σκέψεις υπήρξε μια συνάντηση με μια φίλη φρεσκοχωρισμένη, η οποία επέμενε ωρυόμενη, ότι η κόρη της δεν έχει πλέον πατέρα!

Καταλαβαίνω την πίκρα της για τον άδικο χωρισμό της- αυτός την παράτησε και έφυγε προς αναζήτηση καλύτερης ζωής- και έμεινε μόνη να προσπαθεί να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, αλλά δεν κατάφερα να της πω κάτι πολύ σημαντικό, γιατί είχε βάλει πέμπτη (ταχύτητα)- μη σας πω και έκτη!

Έλεγε και έλεγε και κάθε φορά που ήθελα να ανοίξω το στόμα μου να της πω τι σκεφτόμουν για όλα αυτά, έτρεχε πάλι στα δικά της. Όταν της έλεγα κάτι για τον πατέρα της μικρής, μου έλεγε «ποιόν πατέρα, αφού το παιδί μου δεν έχει πατέρα!».Να σας πω την αλήθεια, κάποια στιγμή βαρέθηκα πραγματικά να προσπαθώ να της πω το αυτονόητο, ότι «και όμως το παιδί σου έχει πατέρα», την άφησα να λέει, και σκεφτόμουν πόσα χρήματα θα της στοιχίσουν σε λίγο καιρό οι ψυχολόγοι και οι παιδοψυχολόγοι, για να τα βγάλει πέρα.  Γιατί αυτή η άρνηση της (ότι το παιδί της έχει πατέρα), οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στους γιατρούς!

Δεν θα εξετάσω το γεγονός αν θα δώσει στο τέλος διατροφή ή αν θα είναι ένας πατέρας τυπικός στις υποχρεώσεις του. Δεν θέλω να μπω σε αυτό το μονοπάτι, γιατί η άποψη μου είναι ότι, όταν ένα ζευγάρι χωρίζει, χωρίζουν σαν αντρόγυνο και όχι από τα παιδιά τους. Για τα παιδιά τους πρέπει να είναι εκεί- απίκο, συνεχώς! Και οι δυο πρέπει να τα μεγαλώσουν, χωρίς ίντριγκες, μπηχτές και φωνές!

Τι γίνεται όμως όταν ο πατέρας φεύγει και δεν ξαναεμφανίζεται; Τι θα συμβεί με το παιδί; Ή τι συμβαίνει όταν ο πατέρας επιστρέφει μετά από χρόνια διεκδικώντας πάλι μερίδιο στη ζωή του παιδιού του;

Δεν έχει συμβεί κάτι τέτοιο στο περιβάλλον μου αλλά από τις ιστορίες που διαβάζω εδώ μέσα, τα ίδια τα παιδιά βάζουν τότε τα πράγματα στην θέση τους.

Αυτά είναι που τοποθετούν πάλι τα πράγματα στην σωστή τους βάση. Δεν πρόκειται να σχολιάσω, αν αυτά τα παιδιά πρέπει να έχουν επαφή με τον πατέρα τους, αυτό το κρίνει το κάθε παιδί μόνο του. Αλλά αυτά που είναι ανοιχτά να τον ακούσουν, άσχετα με την εξέλιξη που θα έχει η σχέση τους, είναι παιδιά που δεν έβγαλαν από το λεξιλόγιο τους την λέξη «μπαμπάς». Μπορεί ο πατέρας τους να εξαφανίστηκε αλλά η μητέρα τους επωμίστηκε ένα δύσκολο ρόλο, αυτού του μονογονέα και έκανε τα πάντα για τα παιδιά της. Μπορεί μέσα της να άστραφτε και να βρόνταγε για τον πρώην άντρα της και την μικροψυχία του, αλλά απέξω δεν της έφευγε κουβέντα. Δεν θα είχε να κερδίσει τίποτα, με το να τον κατηγορεί νυχθημερόν. Το μόνο που θα κατάφερνε θα ήταν να βλέπει προσωπάκια σκυθρωπά, και επειδή έκανε τα πάντα –κυριολεκτικά-  για αυτά τα προσωπάκια, δεν της ταίριαζε κάτι τέτοιο.

Είναι πολύ δύσκολο αυτό, αλλά αυτές που το κατάφεραν, μεγάλωσαν υγιή παιδιά που ήξεραν να αναγνωρίζουν ποιος έχει προσφέρει τί, στις ζωές τους. Γιατί στο τέλος όλα αναγνωρίζονται, αυτό είναι το μόνο σίγουρο!

Από την άλλη έχουμε και μπαμπάδες που ενώ έχουν χωρίσει κάνουν τα πάντα- ακόμα και παραπάνω πράγματα για τα παιδιά τους. Όσο και δύσκολη να είναι για τα παιδιά η ξεχωριστή συμβίωση, κάποια στιγμή θα το χωνέψουν. Και αν μάλιστα οι σχέσεις των γονιών τους εξομαλυνθούν με τον καιρό, αυτό θα είναι στα συν των πρώην συζύγων.

Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι ότι όλοι έχουμε μπαμπάδες, δεν φυτρώσαμε! Ο ρόλος τους πατέρα είναι πολύ σημαντικός στη ζωή του παιδιού. Κάποιοι έχουν τα κότσια και τον παλεύουν, άλλοι είναι τόσο αδύναμοι και φεύγουν. Στο χέρι της κάθε μάνας είναι αν θα βρίζει τον πρώην της ή όχι. Στο κάτω κάτω αυτός είναι που χάνει τη ζωή των παιδιών του.

Δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω μια μητέρα που έγραψε ένα γράμμα στον πατέρα των παιδιών της αρκετά χρόνια μετά την φυγή του. Είχε μια δύναμη αυτό το γράμμα! Δεν ήταν όλα ρόδινα, απεναντίας υπήρχαν πολλές δυσκολίες, αλλά αυτές δυνάμωσαν την σχέση των παιδιών με την μητέρα τους, γιατί την έβλεπαν δίπλα τους να παλεύει!

Ακόμα και τα παιδιά μου, που έχασαν τον μπαμπά τους από καρκίνο, έχουν μπαμπά! Με τρελαίνει να ακούω παιδάκια να τα ρωτάνε, αν έχουν μπαμπά. Όλοι έχουμε μπαμπάδες, ακόμα και αυτά!

Από τα πρώτα πράγματα που τους έμαθα και προσπαθώ ακόμα και σήμερα να τους «παγιώσω» στο μυαλό τους, είναι η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση. Οι δικές μου λένε «Έχουμε μπαμπά, λέγεται «έτσι» και έχει πεθάνει».

Το ότι ο πατέρας τους έχει πεθάνει, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν πατέρα. Δεν είναι στη ζωή, δεν παίρνει μέρος στην ανατροφή τους, αλλά ως όνομα είναι πάντα εκεί, και θα είναι! Δεν μπορώ να τον διαγράψω, εξάλλου δεν θέλω κάτι τέτοιο. Αν έλεγα στα παιδιά μου δεν έχετε πατέρα, τι θα κατάφερνα; Τίποτα, απολύτως τίποτα. Πολύ πιθανόν τα παιδιά μου να έβγαζαν διάφορα προβλήματα από την μειονεκτικότητα τους αυτή.

Όχι εγώ δεν θέλω ένα τέτοιο μέλλον για τα παιδιά μου. Θέλω να τους προσφέρω μια σωστή ανατροφή και διάλεξα αυτόν τον δρόμο. Δεν μου το υπαγόρευσε κανείς, παρά μόνο η καρδιά μου.

Εδώ μπορείς να διαβάσεις όλα τα άρθρα της “Κάρμα” ενώ σου άρεσε αυτό το άρθρο, συμπλήρωσε την ηλεκτρονική σου διεύθυνση για να λαμβάνεις περισσότερα, στο email σου!