Μαμάδες VS Μπαμπάδες

Ένα μόνιμο θέμα στην ατζέντα των συζητήσεων όλων μας. “Αυτός ο έτσι να δεις τι μου έκανε, αυτή η αλλιώς να δεις τι μου είπε”. Και πάει λέγοντας για χρόνια!!

Παίρνω αφορμή από ένα πρόσφατο άρθρο που έγραψε κάποιος μπαμπάς και δημοσιεύτηκε στην σελίδα του singleparent.gr. Ο άνθρωπος, εξέφραζε μια άποψη, την δική του, μέσα από τα μάτια του, την καρδιά του και το όσα βιώνει! Πολλές οι αντιδράσεις μαμάδων! Γιατί όμως; Γιατί αναγάγουμε τις δικές μας περιπτώσεις σε στερεότυπα; Γιατί κατακρίνουμε μια θέση μόνο επειδή η “δική μας” περίπτωση ήταν διαφορετική; Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στις γυναίκες αλλά και στους άντρες!

Μην με παρεξηγήσετε! Αγαπώ και σέβομαι τις μαμάδες, γιατί παρότι ανήκω στην μειοψηφία των μπαμπάδων (που φέρνει και λίγο προς μαμά, ας μου επιτραπεί), γνωρίζω πολύ καλά τι συμβαίνει!

Καταλαβαίνω γιατί αισθάνεστε αδικημένες, προδομένες, αποκλεισμένες, μόνες, να μεγαλώνετε τα παιδάκια σας χωρίς την υποστήριξη του μπαμπά τους που τις περισσότερες κοιτάει να κάνει την ζωάρα του! Γι αυτό και παίρνω το θάρρος να μιλήσω, να εκφράσω την δική μου άποψη, σε αυτό που έχω καταλήξει μετά από πολύ κόπο και πόνο!

Υπάρχουν και μπαμπάδες βέβαια με αν όχι αντίστοιχα θέματα, σίγουρα πολύ κοντινά! Απλά δεν ακούγονται! Η αλήθεια είναι ότι πέρα του ότι είμαστε πολύ πιο λίγοι, δεν εκφραζόμαστε κιόλας. Τα απορροφούμε και προχωράμε. Το βλέπουμε και στην σελίδα μας εδώ! Πόσοι μπαμπάδες μιλάνε για την δική τους καθημερινότητα, την ζωή τους μετά το διαζύγιο, με τα παιδιά τους; Για μας, το να μιλήσουμε για αυτά τα θέματα θεωρείται δείγμα αδυναμίας.  Άλλο ένα κοινωνικό στερεότυπο που μας χαντακώνει.

Αν και δεν μου αρέσει η περιπτωσιολογία, θα αναφερθώ σε δυο παραδείγματα πολύ κοντινών σε μένα μπαμπάδων. Και οι δυο δεν ήθελαν να χωρίσουν και οι δυο συνεπείς σε όλες τις υποχρεώσεις τους και δεν αναφέρομε μόνο στα οικονομικά!

Ο ένας με έναν γιο 5 χρονών. Ο λόγος του χωρισμού η εξωσυζυγική σχέση της κυρίας με έναν στενό οικογενειακό φίλο. Πόλεμος στον μπαμπά αυτόν λοιπόν. Θυμός μεγάλος. Η καταβολή της διατροφής στο ακέραιο αλλά ήθελε και άλλα η μαμά. Παρ’ όλο που υπήρχε δικαστική απόφαση για επικοινωνία υπήρχαν μέρες που δεν του έδινε το παιδί! Αστυνομίες, εισαγγελείς, μηνύσεις, δικαστήρια, όλα από την μεριά της μαμάς. Προσέξτε τι σας λέω, από την μεριά της μαμάς. Ο μπαμπάς απλά αμυνόταν! Τα δικαστήρια τράβηξαν 15 χρόνια και έφτασαν μέχρι τον Άρειο Πάγο! Το αποτέλεσμα; Ο μπαμπάς κάποια στιγμή έπαψε να διεκδικεί την επικοινωνία! Δεν άντεχε άλλο, είχε εξαντληθεί τόσο ψυχικά και οικονομικά που απλά τα παράτησε. Λίγο κόντεψε αυτό να διαλύσει και την νέα οικογένεια που είχε εντωμεταξύ δημιουργήσει! Η σχέση με τον γιο του επανήλθε όταν εκείνος έγινε 18!!

Η δεύτερη περίπτωση ενός μπαμπά με δυο κορίτσια. Λατρεία μεγάλη από την μέρα της γέννησής τους. Και ο μπαμπάς αυτός σωστός και με το παραπάνω σε όλα! Πέρα από την διατροφή κάλυπτε και άλλες ανάγκες! Ταξίδια εξωτερικό, δραστηριότητες, αφιέρωνε χρόνο ουσίας. Εδώ ευτυχώς είχαμε μια πιο λογική μαμά, όχι δικαστήρια αλλά ζητούσε διαρκώς παραπάνω, εκμεταλλευόταν την σχέση και την αδυναμία του μπαμπά! Μηνύματα υβριστικά, με απειλές, με λόγια σε κοινούς γνωστούς, αντί να του ανάβει κάνα κεράκι για να Τον έχει καλά. Ο μπαμπάς εδώ απλά τα αγνοούσε όλα. Δεν έδωσε την παραμικρή αφορμή για συνέχεια και πλήρωνε και συνεχίζει να πληρώνει αδρά για να εξασφαλίσει την ηρεμία του.

Αν και αυτά τα παραδείγματα αποτελούν εξαιρέσεις, αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς. Αν κοιτάξουμε λίγο τα στοιχεία στην Αμερική, που κατέχει και από τα μεγαλύτερα ποσοστά διαζυγίων στον κόσμο, τα δεδομένα αρχίζουν να αλλάζουν. Υπάρχουν 13,6 εκατομμύρια μονογονεικές οικογένειες, όπου το 80.6% είναι μαμάδες και μόλις το 16% μπαμπάδες. Σημαντικό είναι ότι τα τελευταία 10 χρόνια ο ρυθμός των μπαμπάδων έχει αυξηθεί κατά 60% και αποτελεί πλέον την πιο αναπτυσσόμενη οικογενειακή κατάσταση στις Ηνωμένες Πολιτείες! Το παραπάνω κυρίως οφείλεται στις αλλαγές των ρόλων στην σημερινή κοινωνία  αλλά και στο νομικό πλαίσιο που δίνει την δυνατότητα στον μπαμπά να διεκδικήσει ισότιμα την επιμέλεια!

Που θέλω να καταλήξω;  Ότι έχουμε και οι δυο πλευρές λόγo να γκρινιάζουμε, έχουμε και οι δυο παράπονα. Έτσι όμως δεν βγαίνει! Το τραγικό ξέρετε πoιo είναι; Χωρίζουμε, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία ποιος πήρε την απόφαση ή για ποιους λόγους και αντί να βάλουμε την ζωή μας σε τροχιά αναζήτησης προς την ευτυχία, χαραμίζουμε και τα επόμενα χρόνια σε ύβρεις και αντιδικίες. Και να πω ότι είχε και αποτέλεσμα, ότι κάτι πετυχαίνουμε!

Και σαν να μην έφτανε αυτό, γενικεύουμε την εμπειρία μας και εγκλωβιζόμαστε σε ένα πιστεύω που μας δηλητηριάζει την υπόλοιπη ζωή. Πολλές φορές διαβάζω σχόλια όπως “σιγά μην εμπιστευτώ ξανά”, “άμα την πατήσεις μια δεν το ξανακάνεις”, “προτιμώ την μοναξιά” και άλλα πολλά αντίστοιχα. Μια από τα ίδια συμβαίνει και με τους μπαμπάδες, έστω αυτούς τους λίγους. Έχουμε αναρωτηθεί μια τέτοια στάση, τι μηνύματα περνάει στα παιδιά μας; Τι τους λέει για το πώς θα διαχειριστούν τις αποτυχίες που θα αντιμετωπίσουν στην ζωή τους;

Ας σηκωθούμε από τον καναπέ και ας αρπάξουμε την ζωή από τα μούτρα! Και αν τα ξαναφάμε, πάλι όρθιοι φορώντας τα καλά μας! Ας εκμεταλλευτούμε τις εμπειρίες μας για να ομορφύνουμε το αύριο και όχι να παραμείνουμε στον ίδιο αποτυχημένο γάμο ακόμα και μετά το διαζύγιο. Δεν υπάρχουν συνταγές για την ευτυχία! Μόνο να ξέρουμε τι θέλουμε, να πιστεύουμε στον εαυτό μας και να διεκδικούμε το δικαίωμά στην χαρά της ζωής!

Με πολύ αγάπη,

Δημήτρης Π. (Daddy Love)