Μ’ αγαπώ!

Και ο Θεός είπε: αγάπα τον εχθρό σου.. Και εγώ τον υπάκουσα και αγάπησα τον εαυτό μου. Χαλίλ Γκιμπράν

Λίγοι άνθρωποι ξέρουν εντελώς τον εαυτό τους. Τα απόλυτα θέλω τους και τα όρια τους. Τις αντοχές τους και τις φοβίες τους. Λίγοι άνθρωποι σηκώνουν ανάστημα στην ευτυχία. Πατάνε πόδι στην ζήλεια και στην γλωσσοφαγιά. Και ακόμα περισσότερο στην  τάση των εξωτερικών ανθρώπων και παραγόντων γενικά να σε κρίνουν και να μην το αρνείσαι.  Να το δέχεσαι σιωπηλά και να το θεωρείς και σωστό επειδή είναι η γνώμη άλλων.

Πιστεύω  ότι ο άνθρωπος δεν αντέχει την ευτυχία. Και ψάχνει τρόπους να την μειώσει. Και βρίσκει. Ανακαλύπτει ελαττώματα. Ανυψώνει τον εγωισμό του. Ξεχνάει την συγχώρεση.

Ο άνθρωπος γενικά ξεχνάει εύκολα. Εκτός και αν του έκαναν κακό. Όταν όμως κάνει ο ίδιος, δεν νιώθει τύψεις. Υπάρχει και το ρητό ότι οι ερινύες είναι για αδύναμους χαρακτήρες και έτσι με ελαφριά καρδιά, βαράμε και προσπερνάμε.

Ο άνθρωπος φοράει παρωπίδες. Βλέπει μόνο τις απέναντι συμπεριφορές. Με το μεγαλύτερο λάθος ότι δεν βλέπει αν ο ίδιος κάνει κακό στον εαυτό του. Δεν εννοώ τον εξωτερικό τραυματισμό. Αλλά τον εσωτερικό. Κι ακόμα χειρότερα την ανασφάλεια και την τάση να μειώνουμε το εγώ μας για να ανέβουν οι άλλοι. Την κατωτερότητα και την  τάση «κάποιο λάκκο έχει η φάβα, δεν μπορεί όλα τα καλά σε μένα, δεν μου αξίζουν»

Το να μην ακούς τα πραγματικά σου θέλω, είναι το ίδιο  και ίσως και χειρότερο με το να μένεις σε μια  τοξική σχέση. Σε μια σχέση κακομεταχείρισης. Στην ουσία και αυτό κακομεταχείριση είναι. Μόνο που δεν υπάρχει δεύτερο  άτομο. Είσαι εσύ και εσύ. Εγώ και εγώ. Κανένας άλλος.

Αν θα μπορούσαμε να ανυψωθούμε και να μας κοιτάξουμε από ψηλά, σαν τρίτα πρόσωπα.. να δούμε τις ζωές μας, να δώσουμε συμβουλές (σε τρίτους- που στην ουσία θα ήμασταν εμείς αλλά δεν θα το γνωρίζαμε) θα βλέπαμε πολλές φορές ότι θα είμασταν επιβλητικοί, δεν θα ανεχόμασταν από τον άλλο να φέρεται έτσι στον εαυτό του. Να μην βλέπει το σωστό και το λάθος. Να μην αρπάζει την ευκαιρία. Να μην μιλήσει/ Να μην τολμήσει/Να μην απαιτήσει κτλ

Ας βγάλουμε το κεφάλι έξω από το καβούκι. Να ανοίξουμε τα μάτια μας. Να κοιτάξουμε τον πραγματικό μας εαυτό. Έστω και μια φορά τον χρόνο. Έναν απολογισμό θες να το πω. Ένα format/restart . Πάντως ας δούμε σε πιο στάδιο είμαστε και να δώσουμε και μια συμβουλή, όπως θα την δίναμε σε τρίτους.

Και ας μην τιμωρούμαστε για λάθη είτε του παρελθόντος, είτε τόσο ασήμαντα που δεν αξίζουν .Βρείτε το καλό στο κάθε τι. Ξεκινήστε την κάθε μέρα με ένα Μ’ αγαπώ . Ναι, ας μην απευθυνόμαστε σε άλλους. Το μ’αγαπώ κάποιες φορές είναι πιο απαραίτητο από την ερώτηση «Μ’ αγαπάς?». Και είναι και πιο αληθινό από ένα «Σ αγαπώ» ενός άλλου προσώπου. . Κι όταν νικήσεις την ανασφάλεια, κερδίζεις το χαμόγελό σου.

Ας αποδεχτούμε κομμάτια μας, που αλλάζουνε. Μεγαλώνουμε. Είτε είμαστε σχεδόν ίδιοι με παλιότερα, είτε έχουμε αλλαγές εσωτερικές και εξωτερικές, δεν παύουμε να είμαστε εμείς.

Πάντα θα είμαι η Μαρία…. Ποτέ δεν κατάλαβα ότι έχω αλλάξει. Και όμως…. Υπάρχουν φωτογραφίες μου, που δεν μοιάζω. Υπάρχουν χρόνια που δεν έχω καμία σχέση με την τότε συμπεριφορά.  Έχω αλλαγές.Ως μητέρα και ως άνθρωπος και φυσικά δεν μπορώ να είμαι όπως ήμουν στα 16 και στα 25, αναφέροντας 2 τυχαίες ηλικίες….

Αλλά προσαρμόζομαι, έχω ένα καταπληκτικό αγγελούδι, ένα υπέροχο πλάσμα και αξίζει το καλύτερο. Μαζί με αυτόν όμως, αξίζω και εγώ την πιο δυνατή μου προσπάθεια για την καλύτερη ζωή και των 2 μας.

Δεν πειράζει αν λέμε όχι και στεναχωρούμε κόσμο. Λέγοντας παντού ναι ή αναλαμβάνοντας  να φέρουμε εις πέραση δουλειές – αγγαρείες άλλων, σίγουρα κάποια στιγμή στεναχωρούμε εμάς. Και είμαι σε ηλικία που το παιδί μου μπαίνει πάνω από όλους. Και όχι με την μαμμόθρεφτη έννοια. Δεν είναι κακό, να θέλουμε και να απαιτούμε χρόνο με τα παιδιά μας. Δεν πειράζει αν μια μέρα βγούμε από την ρουτίνα για να γεμίσουμε στιγμές που θα γίνουν ωραίες «αναμνήσεις” στα μάτια τους. Αλλά δεν πειράζει και να μην θυσιάζουμε το πρόγραμμά τους για κάποιον άλλον.

Δεν είναι ντροπή να είμαστε μονογονείς. Ντροπή είναι να είμαστε σε σχέση που ανεχόμαστε συμπεριφορές που δεν αξίζουν. Από την άλλη όμως δεν είναι καθόλου ντροπή, να δίνουμε δεύτερη και ίσως και τρίτη ευκαιρία  επανασύνδεσης στην οικογένεια μας ή σε κάποιον άνθρωπο όταν θεωρούμε ότι μπορούμε να είμαστε μαζί και ότι αξίζει να είναι πλάι μας.

Φτάνουν οι Αμερικάνικες σαπουνόπερες και τα «παγκόσμια» σίριαλ που έχουν κάνει πλύση εγκεφάλου για το πρότυπο της οικογένειας  και την υπερβολική ανεξαρτησία.  Το κλείνω πόρτες βάζω, μπρος… δεν είναι πάντα η λύση. Δεν είμαι υπερ του διαζυγίου. Θεωρώ ότι αρκετά διαζύγια βγήκαν άδικα, από πείσμα. Και από έλλειψη χρόνου στο ζευγάρι. Όπως θεωρώ όμως και ότι αρκετοί γάμοι, είναι διαλυμένοι χρόνια και κρατιούνται για τα μάτια του κόσμου, για τα παιδιά, τα λεφτά κτλ.

Ο καθένας κάνει κουμάντο στην ζωή του. Ακόμα και αν το πεπρωμένο είναι γραμμένο και δεν το αποφεύγεις…. Παρόλα αυτά πάντα υπάρχει και η ελεύθερη βούληση.

Εύχομαι λοιπόν ο καθένας μας, να κάνει ένα ξεκαθάρισμα, να βρει αυτό που θέλει και να το ζήσει. Να έχει την δύναμη να ακολουθήσει τα θέλω του.  Δεν αλλάζουν τα θέλω από χρόνο σε χρόνο, μερικές φορές, περιμένουν…. Να γίνει το μεγάλο μπαμ. Και να ξεκινήσουμε να ζούμε με την καρδιά μας , γιατί όπως λένε.. με την καρδιά ακούς καλύτερα!

Μήδεια

Εδώ μπορείς να διαβάσεις όλα τα άρθρα της “Μήδεια” ενώ σου άρεσε αυτό το άρθρο, συμπλήρωσε την ηλεκτρονική σου διεύθυνση για να λαμβάνεις περισσότερα, στο email σου!