Και όταν φεύγει να μένεις σε ένα σχεδόν άδειο σπίτι εσύ και το παιδί…

Ξυπνάς ένα πρωί, και μετά από 2 χρόνια έντονων σκέψεων, το ανακοινώνεις. Το λες. Λίγο δειλά αλλά το λες. Θέλω διαζύγιο.

Στην αρχή γελάει, έλα να το συζητήσουμε. Μα τι να συζητήσεις; Όταν 2 χρόνια δίνεις ευκαιρίες φανερά και «κρυφά» καθημερινά!

Παρόλα αυτά το συζητάς. Λες τα προβλήματα. Το γιατί φτάσαμε εδώ. Το αν αλλάζει κάτι και τι. Το που είμαστε, που πάμε και όλα αυτά. Εστιάζεις σε πράγματα που σε ενοχλούν.

Το «παζαρεύεις», δίνεις ένα περιθώριο. Αν και γιατί; Θα αλλάξει ο άνθρωπος στο χρονικό περιθώριο και μάλιστα υπό πίεση; Μπα…..

Τελειώνει ο χρόνος. Και μετά το απαιτείς. Θέλω διαζύγιο.

Κόβονται τα γέλια. Τελειώνουν οι διαπραγματεύσεις. Βγαίνουν τα μαχαίρια. Αρχίζουν να ακούγονται λόγια που δεν τα πιστεύεις ότι μπορούσαν να ειπωθούν.  Κι όμως. Ίσως και να κυλήσει ένα δάκρυ στα φανερά. Στα κρυφά πάντως κλαις. Όχι για τον γάμο που έτυχε, κι απέτυχε. Όχι επειδή τελείωσε. Κλαις γιατί φοβάσαι. Για σένα, για το μέλλον, για το παιδί, για όλα.

Μετά συνηθίζεις τους καυγάδες. Τα λόγια. Σκληραίνεις. Προσπαθείς να κρατήσεις μια τυπική σχέση και μια ισορροπία για όσο θα παραμείνετε μαζί. Και φτάνει η στιγμή. Έρχεται η μέρα. Είσαι χλωμή. Είσαι σε κατάσταση «δεν είμαι εδώ για κανέναν».

Στην είσοδο παρκαρισμένο το φορτηγό της μεταφορικής. Να συσκευάζουν όλα σχεδόν τα έπιπλα, τηλεόραση, πλυντήριο, playstation το 2 & το 3, τα μισά ρούχα, σεντόνια, κουρτίνες, μαξιλάρια, απορρυπαντικά, χαλιά……..

Και όταν φεύγει να μένεις σε ένα  σχεδόν άδειο σπίτι εσύ και το παιδί. Με 2 μαξιλάρες στο πάτωμα, την κουζίνα, το ψυγείο, τον υπολογιστή που τον είχες εσύ, από τότε που σπούδαζες  και το κρεβάτι. Αλλά δεν σε νοιάζει. Χαμογελάς στο μωρό. Που κοιτάει το σπίτι και απορεί στο πόσο μεγάλο έδειξε. Δεν σε νοιάζει. Ήθελες, ζήτησες, πήρες. Αρχίζεις να αναπνέεις. Το πρώτο βήμα έγινε. Έφυγε. Ψωνίζεις έπιπλα, κουρτίνες κτλ. Ξανακάνεις σπίτι.

Περιμένεις το δεύτερο βήμα. Το διαζύγιο. Συναινετικό. Άρα γρήγορο. Νομίζεις.

Παίρνεις τηλέφωνα, δεν τον βρίσκεις δεν τα απαντά. Θέλεις να ρυθμίσεις θέματα. Να χωρίσεις εφορίες, περιουσιακά στοιχεία, μεταβιβάσεις αυτοκινήτων, μηχανών, να χωρίσεις τα «οικογενειακά πακέτα κινητών» … Πουθενά. Τρέχεις σε αστυνομίες στις 6 το πρωί, με το παιδί μαζί γιατί δεν έχεις πάντα επιλογές στο να το αφήσεις κάπου.

Αρχίζουν οι απειλές. (Μα το διαζύγιο το υπογράψαμε συναινετικό… που είναι η καλή μας επικοινωνία;)

Αλλάζεις εταιρία κινητής τηλεφωνίας .Τρέχεις σε υπηρεσίες, δηλώνεις σε διάσταση γιατί πέρασε ένας χρόνος από τότε που έφυγε αλλά δεν έχεις πάρει ακόμα το διαζύγιο γιατί δεν  «έγινε»  το δικαστήριο να μπει επίσημα η υπογραφή. Έχεις μόνο χαρτιά από ΚΕΠ. Δεν μετράνε επισήμως.

Ορίζεις ημερομηνία στο δικαστήριο. Απεργούν οι δικαστικοί. Και σου είπε ότι θα ερχόταν. Ξανασυμφωνείτε για ημερομηνία. Δεν μπορεί λέει. Ζητάς άλλη ημερομηνία. Μπορεί. Συναντιέστε. Υπογράφετε. Τώρα πρέπει να ξανασυναντηθείτε σε 15 μέρες για άλλη μια υπογραφή για να πάρεις το τελευταίο χαρτί. Δεν τον βρίσκεις. Περνάνε 6 μήνες. Δεν ξέρεις που μένει, άλλαξε σπίτι. Δεν ισχύει η διεύθυνση που είχε δηλώσει στο δικαστήριο.

Κόβεις το κινητό του (που δεν το πλήρωνες εσύ αλλά δεν θες να είναι στο όνομά σου) και ούτε που ξέρεις πλέον το νούμερο του. Το playstation το πληρώνεις ακόμα στην τράπεζα γιατί ήταν στην δική σου κάρτα χρεωμένο. Δεν το έχεις εσύ βέβαια, αλλά δεν πειράζει λέμε. Η μήπως όλα σε πειράζουν και μάλιστα πάρα πολύ. Και είναι και το ρημάδι το συναινετικό διαζύγιο που έχει περάσει ακόμα μισός χρόνος. 1,5 χρόνος συνολικά από την ημέρα που υπογράψατε το πρώτο χαρτί και έφυγε.

Χωρίσμένη στη πραγματικότητα. Ελεύθερη μάλλον. Μα να χωρίσω και στα χαρτιά θέλω. Να μπορώ να γράψω το παιδί σχολείο γιατί δεν υπάρχει στη δική μου οικογενειακή μερίδα και έτσι πως είναι θα πρέπει να παίρνει το ΚΤΕΛ και να πηγαίνει σχολείο σε άλλη πόλη.

Εντάξει, χιούμορ. Χιούμορ γιατί αλλιώς θα αρχίζεις να τσιρίζεις. Που δεν απέχει βέβαια από την πραγματικότητα, αφού το παιδί δεν είναι δημότης του δήμου που είσαι εσύ, αλλά του πρώην συζύγου.

Μιλάς με τη ληξίαρχο. Σου λέει ότι θέλει το χαρτί για λύση του γάμου, που το παίρνεις από το δικαστήριο, αφού μπει εκείνη η μια ακόμα κοινή υπογραφή. Κοινή υπογραφή στο δικαστήριο.

Φτάνεις στα 2 χρόνια. Και ναι πήρες διαζύγιο!!!

Και αισθάνεσαι σαν να είσαι το κογιότ και να έπιασες το πουλί, τον road runner. Τέτοια νίκη. Που πήρες συναινετικό διαζύγιο 2 χρόνια μετά. Πληρωμένο εξ’ ολοκλήρου από σένα γιατί αλλιώς θα είχες γίνει μαθουσάλας και θα παιδευόσουν να το πάρεις. Και ευτυχώς που ο γάμος ήταν πολιτικός και δεν είχες και σούρτα φέρ’ τα στην Μητρόπολη γιατί αλλιώς δεν νομίζω να έβλεπες το χαρτί. Άντε να δω τώρα πότε θα μπορέσω να βγάλω διαβατήριο στο παιδί….

Μήδεια

*Η κεντρική φωτογραφία του άρθρου, είναι τυχαία και δεν απεικονίζει πραγματικά πρόσωπα.