Χωρισμένες μητέρες και στερεότυπα

Αυτός ο κόσμος από πάντα αντιμετώπιζε τις γυναίκες διαφορετικά από τους άντρες.
Κατά την ταπεινή μου γνώμη δε θεωρώ πως διαφέρουμε σε κάτι, όσων αφορά τον τρόπο που θα έπρεπε να μας αντιμετωπίζουν τουλάχιστον. Στο τι αποφάσεις παίρνουμε στη ζωή μας, στη δουλειά και γενικά στο πως συμπεριφερόμαστε.
Από την άλλη σαφώς και διαφέρουμε σαν όντα οπότε ναι, δεν υπάρχει σύγκριση στα της σωματικής κατασκευής μας.
Δε μπορώ και δε θέλω να συγκρίνω τον εαυτό μου με οποιονδήποτε άντρα, στη δύναμη, στο πόσο παραπάνω ή όχι χρειάζεται να τρώω, να κοιμάμαι και άλλα πολλά!!!

Όμως δε θέλω να έχω και λιγότερα δικαιώματα ως γυναίκα στην κοινωνία !!!
Δε θέλω πλέον να ακούω πως είμαι γυναίκα και δεν είναι ωραίο να κάνω το τάδε, να μιλάω για εκείνο το θέμα, δε μπορώ να τα καταφέρω κάπου και άλλες τέτοιες “ομορφιές”!!!

Τα στερεότυπα που έχουν δυστυχώς απομείνει από μια άλλη εποχή για τις γυναίκες, μας αδικούν και μας υποτιμούν.
Ειδικότερα για τις διαζευγμένες/μόνες μητέρες.

Υπάρχει αυτή η πεπαλαιωμένη άποψη πως κάθε μόνη μητέρα, ψάχνει για τον άντρα που θα αντικαταστήσει τον πατέρα των παιδιών της. Οπότε και με το που συνάπτει μια σχέση οποιοσδήποτε άντρας που θα βρεθεί σε αυτή τη θέση δίπλα της, βλέπει τον εαυτό του σαν υποψήφιο θύμα.

Και φοβάται … καλά αυτό δεν είναι πρωτότυπο για έναν άντρα (sorry guys).
Και σαφώς βλέπουνε την κάθε χωρισμένη μητέρα σαν “καλή περίπτωση αλλά αυτή θα θέλει αντικαταστάτη”.
Τα παιδιά τους έχουν μπαμπά και στις περισσότερες των περιπτώσεων εξακολουθούν να τα προσέχουν και να τα αγαπάνε όπως πριν, μην τα λυπάστε.
Στην ουσία λοιπόν αυτοί οι ίδιοι βάζουν τον εαυτό τους σε αυτή τη θέση του θύματος από φόβο. Βέβαια βλέπουν και αυτές τις γυναίκες σαν απελπισμένες ενώ πολλές περισσότερες γυναίκες από όσες νομίζουν ΔΕΝ είναι.
Πάντα θα υπάρχουν βέβαια και οι άλλοι που δεν τους περνάνε από το μυαλό αυτά.
Και τους εκτιμάνε.

Η μητέρα που βγήκε από ένα γάμο, είτε ήταν άσχημος είτε όχι, το πρώτο πράγμα που την ενδιαφέρει είναι να είναι καλά τα παιδιά της. Φαντάζομαι και οι άντρες το ίδιο.
Το γεγονός πως ξανακάνει σχέση με έναν άντρα δε σημαίνει ότι τον βλέπει και σαν αντικαταστάτη για τα παιδιά της.
Μιας και στην εποχή μας οι άντρες δεν εξαφανίζονται όταν χωρίζουν. Είναι εκεί για τα παιδιά τους, τα παρακολουθούν να μεγαλώνουν και συμμετέχουν σε αυτό σαν να μην άλλαξε τίποτα.  Αλλά και να μην είναι μπορούνε και μόνες τους. Αφήστε που όσο και να θέλει μια γυναίκα κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο.  Μάνα και πατέρας δυο έννοιες που δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ μα ποτέ.
Αλλά ποιος μας λέει κι ο, τι θέλει ; Μήπως ρωτάτε ; Όχι, είναι από τα πιο αυθαίρετα συμπεράσματα.

Η μητέρα δε, που έφερε στον κόσμο ένα παιδί μόνη της, απαρχής δηλαδή αποφάσισε να το φέρει στον κόσμο μόνη, επειδή ο πατέρας αρνήθηκε κάθε ευθύνη, είναι ακόμη πιο άξια και είναι ακόμη πιο αποφασισμένη να παλέψει με αξιοπρέπεια. Και είναι ακόμη πιο σίγουρο πως δεν ψάχνει κάποιον να μοιραστεί το βάρος του μονογονέα, αλλιώς δε θα το αποφάσιζε, διαφορετικά είναι απλά ανεύθυνη.

Πολλοί είναι δε εκείνοι που κάνουν σημαία τους την διατροφή που καταβάλουν οι άντρες στις πρώην συζύγους τους. Δεν είναι χάρη παιδιά αυτό είναι υποχρέωση! Δεν είναι προσωρινή σύνταξη(όπως αποκαλούν πολλοί τη διατροφή) για τη μητέρα και τα προσωπικά της έξοδα όχι, με συγχωρείτε που σας το χαλάω, αλλά είναι υποχρέωση προς τα παιδιά που καμία γυναίκα δεν έφερε προίκα από το πατρικό της.

Σίγουρα σε κάποια σημεία των νόμων θεωρώ πως οι μπαμπάδες αδικούνται, όπως ας πούμε με το πόσο δύσκολο είναι να αφεθεί η επιμέλεια σε έναν πατέρα, όταν η μητέρα είναι ανεπαρκής!!!! Δυστυχώς χρειάζεται να κακομεταχειρίζεται τα παιδιά της και αυτό να μπορεί να αποδειχθεί για να της “πάρουν” τα παιδιά.
Υπάρχουν δε κι ευτυχώς, πολλοί μπαμπάδες που είναι παραπάνω από άξιοι συγχαρητηρίων, που δεν αμελούν τα καθήκοντα τους ως γονείς ! Γιατί σωστοί γονείς δεν είναι μόνο οι γυναίκες, το σωστό να λέγεται !!!! Δεν έχουμε μόνο εμείς αυτό το προνόμιο.
Όσο ελλιπής όμως μπορεί να είναι μια μάνα χωρίς την καθημερινή παρουσία-βοήθεια ενός πατέρα, άλλο τόσο μπορεί να είναι και ένας πατέρας.
Τα παιδιά χρειάζονται δυο γονείς, σαφώς.
Δεν υπάρχει όμως καμία διαφορά ανάμεσα στα δυο φύλα, όσων αφορά την γονεϊκή ιδιότητα.

Και καταλήγω, η κοινωνία μας είναι τόσο άδικη, κομπλεξική και προκατειλημμένη τελικά; Που ίσως δεν της περνάει καν από το μυαλό πως οι γυναίκες μπορούνε άνετα να τα καταφέρνουν και χωρίς άντρα στο σπίτι τους;
Οι εποχές αλλάξανε και οι γυναίκες δε φοβούνται πλέον να ζήσουν μόνες με τα παιδιά τους. Δεν τους είναι απαραίτητο να έχουν πάντα την καθημερινή στήριξη ενός άντρα.
Και οι περισσότερες δεν ψάχνουν αντικαταστάτη για να γίνει σπόνσορας τους, τουλάχιστον όχι όσες σέβονται τον εαυτό τους κι έχουν αξιοπρέπεια.
Δεν είναι δε, σε απελπιστική αναζήτησή συντρόφου, και δεν είναι διαθέσιμες για “πάσα νόσο και πάσα μαλάκια” επειδή ίσως να είναι μόνες τους πολύ καιρό.
Μην βλέπετε αυτές τις γυναίκες ως πιο “εύκολες” επειδή είναι μόνες, ξεφτιλίζετε τους εαυτούς σας, όχι τις γυναίκες.
Και τέλος σκεφτείτε πως αύριο ίσως βρεθεί η κόρη σας ή η αδερφή σας σε αυτή τη θέση.
Θα σας άρεσε ο κόσμος να την αντιμετωπίζει ως μια απελπισμένη που θα υποκύψει σε όποιον βρεθεί μπροστά της ; Δε νομίζω.

Ελπίζω κάποτε ο κόσμος να βλέπει τις γυναίκες λιιιιιγο πιο ίσες και το ίδιο ικανές σε σχέση με τους άντρες, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα. Θα τις αντιμετωπίζει με περισσότερο σεβασμό και λιγότερο σεξισμό!!!!
Ως τότε απλά σκεφτείτε διπλά τις απόψεις σας επί του θέματος, άσχετα με το τι τελικά πιστεύετε!!!!

J.Iakovidou

Πηγή: statusvoice.gr