Το σύνδρομο του κλειστού σπιτιού

Είναι γεγονός πως το «Λεφτά υπάρχουν!», που είπε κάποτε ο φίλτατος Γιωργάκης, δεν ισχύει για τους περισσότερους από μας. Για την μεγαλύτερη ίσως μερίδα του κόσμου, περισσεύει πολύς… μήνας στο τέλος του μισθού, γι’ αυτό και το τελευταίο δεκαήμερο του κάθε μήνα (ίσως και περισσότερο), σφυρίζουμε αδιάφορα σε όποιες προτάσεις για ποτό, φαγητό ή σινεμά και επιλέγουμε περισσότερες φιλικές συγκεντρώσεις σε σπίτια.

Ένα κρασάκι, δυο μεζεδάκια, μουσική και άφθονα χαμόγελα είναι αρκετά και μας κάνουν να ξεχνάμε τις αφραγκίες μας και να περνάμε καλά με την παρέα μας. Σήμερα σε μένα, αύριο σε σένα, μεθαύριο στον άλλον και την παράλλη στον… Ουπς! Την παράλλη, το παίρνουμε απ’ την αρχή, μιας και υπάρχει πάντα κάποιος στην παρέα που… πηδάει αυτοβούλως την σειρά του.

Στις παρέες συνήθως, οι ρόλοι είναι μοιρασμένοι. Ο συμβουλάτορας, ο αστείος, ο σκληρός, ο στοργικός… ε μέσα σ’ όλους αυτούς τους ρόλους, υπάρχει πάντα και κάποιος που κρατάει και διατηρεί με το σπαθί του, τον τίτλο του… μπαταχτσή!

Είναι αυτός που φυσικά δεν θα κεράσει ποτέ, που αν βγει θα επιλέγει πάντα το φτηνότερο μαγαζί και που σπανίως θα πάρει το δικό του αυτοκίνητο για να παρευρεθεί σε κάποια σύναξη της παρέας. Και φυσικά, εννοείται πως είναι αυτός, που δεν θα σας καλέσει ΠΟΤΕ στο δικό του σπίτι! Στα γενέθλια και στη γιορτή του, μονίμως απουσιάζει, ενώ όταν συζητάτε για την επόμενη συγκέντρωση της παρέας σε κάποιο σπίτι, συνήθως κάνει ότι δεν ακούει! Γεγονός είναι, πως κάποιοι απ’ τους φίλους σας, δεν γνωρίζουν καν που ακριβώς μένει κι αυτοί που έτυχε να βρεθούν εκεί κάποια φορά, το κρατούν μέσα τους σαν μακρινή ανάμνηση.

Είναι επίσης αυτός, που θα δημιουργήσει μεγάλο θέμα αν κάποιος απ’ την παρέα καλέσει τους υπόλοιπους και δεν συμπεριλάβει τον ίδιο. «Είναι δυνατόν να έχεις γενέθλια και να μην μου πεις να έρθω;» θα σου πει με παράπονο. Στα οποία γενέθλια φυσικά, αν τον προσκαλέσεις, θα έρθει με τα χέρια στις τσέπες, λέγοντάς σου χαμογελαστός «Μεταξύ μας δώρα;».

Ο άνθρωπος αυτός, μπορεί να είναι πολύ ευχάριστος στην παρέα, να έχει πολύ χιούμορ και γενικά να φτιάχνει το κλίμα. Μπορεί να είναι εξαιρετικός ακροατής και πάντα να δίνει τις καλύτερες συμβουλές. Ίσως η ματζιριά του, να είναι και το μοναδικό του ελάττωμα,αλλά η αλήθεια είναι, πως κάποιες φορές, έστω κι αυτό το ένα, μπορεί να είναι αρκετό, για να αρχίσετε οι υπόλοιποι να τον απομακρύνετε σιγά σιγά, γιατί καλό το χιούμορ και η πλακίτσα, αλλά είναι γνωστόν τοις πάσι, πως όταν κάποιος είναι τσιγκούνης στην τσέπη, είναι και στα συναισθήματα κι αυτό είναι κάτι που δεν συγχωρείται εύκολα.

Το χειρότερο βέβαια όλων, είναι πως ο συγκεκριμένος τύπος, είναι συνήθως ο πιο «ματσωμένος» της παρέας. Επιβεβαιωμένα! Κι αυτό φυσικά είναι κάτι που ενοχλεί διπλά, γιατί σε κάνει να σκέφτεσαι, πως δεν είναι οι υπόλοιποι τα κορόιδα, που με τις 3 κι 60 που βγάζουν απ’ τη δουλειά τους, θα προσφέρουν με αγάπη όσα έχουν και δεν έχουν στους φίλους τους κι ο άλλος, επειδή είναι τσίπης και φραγκοφονιάς θα τα κάνει μασούρια!

Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να ανοίγει το σπίτι του και την καρδιά του στους άλλους. Οι άγραφοι νόμοι της ευγένειας όμως λένε, πως δεν γίνεται να «φορτώνεσαι» μόνιμα εσύ και να μην έχεις τη διάθεση να κεράσεις ένα νερό βρε αδερφέ! Δεν σου χρωστάει κανείς τίποτα και ειλικρινά θέλει θράσος για να μπορείς να φέρεσαι μ’ αυτόν τον τρόπο και να παριστάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις κιόλας. Γιατί εσύ μπορεί να κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις, αλλά να είσαι σίγουρος πως όλοι οι υπόλοιποι καταλαβαίνουν ότι νοσείς απ’ το «Σύνδρομο του κλειστού σπιτιού» και πολύ σύντομα θα σου πουν «Λυπάμαι, αλλά είσαι ο πιο αδύναμος κρίκος!».

Της Κικής Γιοβανοπούλου

Πηγή: gynaikaeimai.com