Σε κάθε μόνη μαμά που κρύβει την πικρία της πίσω από ένα χαμόγελο

Σε βλέπω συχνά στο δρόμο να περπατάς με τους ώμους σκυφτούς, το κεφάλι ψηλά και ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου. Για τους έξω δεν θα μπορούσες να είσαι καλύτερα.

Φαίνεται πως όλα σου πάνε καλά: η δουλειά σου, η προσωπική σου ζωή, δεν υπάρχουν οικογενειακά προβλήματα, τα παιδιά σου είναι καλά και είστε ευτυχισμένοι, δεν στεναχωριέσαι για κάτι, έχεις μία θετική στάση απέναντι στο σώμα σου και τη ζωή και οι φίλοι σου σε αγαπούν και έχουν για σένα την καλύτερη γνώμη. Τίποτα από αυτά δεν ισχύει έτσι;

Νιώθεις ότι ο κόσμος γύρω σου καταρρέει και ίσως έτσι να είναι. Μετά το διαζύγιο ή τον θάνατο του άντρα σου, δεν σου φτάνουν για να φέρεις βόλτα σπίτι και παιδιά. Ψάχνεις δουλειά, αλλά δεν βρίσκεις. Όλα έχουν πέσει πάνω σου και εσύ αδυνατείς να οργανωθείς και να ξαναβάλεις τη ζωή σου σε τάξη.

Τα εμπόδια όσο ασήμαντα και αν είναι, σου φαίνονται βουνό και προσπαθείς να κρύψεις τα συναισθήματά σου πίσω από ένα πικρό χαμόγελο, ένα αόρατο πέπλο ενοχής, φόβου και λύπης. Σκέφτεσαι όσα θα μπορούσες να είχες κάνει, αλλά δεν έκανες. Νιώθεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή. Κοιτάς τον καθρέφτη και βλέπεις όλες τις ατέλειές σου ανεξάρτητα από τη γωνία ή το φωτισμό.

Δεν είσαι τέλεια και το ξέρεις. Αν ανοίξεις τη ντουλάπα σου θα βρεις μόνο μαύρα ρούχα. Άκουσες κάπου ότι το μαύρο αδυνατίζει και είπες να το κάνεις τρόπο ζωής. Προσπαθείς να καλύψεις κάθε σημάδι και κάθε κιλό που έχεις πάρει τα τελευταία χρόνια με τα ρούχα αυτά λες και έχεις πένθος. 

Σου αρέσει κάποιος, αλλά δεν το δείχνεις. Κρατάς αποστάσεις γιατί η αμφιβολία μέσα σου έχει ριζώσει βαθιά και δεν σε αφήνει να ανοιχτείς. Και όμως αυτό οι άλλοι δεν το βλέπουν. Κρύβεσαι καλά. Όλοι πιστεύουν ότι είσαι έτοιμη να βγεις, να γνωρίσεις κόσμο, να δοκιμάσεις αφού έτσι τους έχεις κάνει να πιστεύουν με τα χαμόγελα και τα αστεία σου. Μόνο να γνώριζαν τι κρύβεις μέσα σου…

Βάζεις το προσωπείο της ευτυχισμένης, της ισχυρής, της ανεξάρτητης. Μπορείς και το κάνεις και καλά κάνεις. Οι ώμοι σου όμως που τόσο ψηλά κρατάς σύντομα θα καταρρεύσουν από όλα τα σιωπηλά βάρη που κουβαλάς.

Αλλά κανείς δεν θα το δει γιατί δεν θα το επιτρέψεις.

Θα συνεχίσεις να χαμογελάς και να φέρεσαι σαν να μη συνέβη τίποτα. Θα συνεχίσεις να χαμογελάς ενώ θα θες να ξεσπάσεις σε κλάματα. Θα καταπιείς κάθε στεναχώρια, κάθε πίκρα κάθε αναποδιά και στο τέλος θα ξεσπάσεις σε κάποιον που ίσως να μη φταίει, ίσως και στα παιδιά σου. Δεν θα ζητήσεις συγγνώμη. Θα παραμείνεις σιωπηλή σε μία έσχατη προσπάθεια σου να δικαιολογήσεις τις ενέργειές σου παρά το γεγονός ότι θα ξέρεις ότι είσαι λάθος.

Θα γυρίσεις σπίτι σου και θα βάλεις μουσική ανάλογα με τη διάθεσή σου. Δεν αισθάνεσαι τίποτα, αλλά τα δάκρυα μαζί με λίγη μάσκαρα τρέχουν στο πρόσωπό σου. Προβληματίζεσαι και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Τα παιδιά, η μονογονεϊκότητα, σου έχουν πέσει βαριά. Κοιτάζεις τον καθρέφτη και δεν κοιτάζεις τα μάτια σου ή κάποιο ελάττωμα στο σώμα σου. Κοιτάζεις βαθιά μέσα στην ψυχή σου και αναρωτιέσαι πώς έγιναν τόσα λάθη και τι θα μπορούσες να είχες κάνει διαφορετικά. Εξετάζεις όλα τα σενάρια και αυτό σε κάνει να βουλιάζεις ακόμα πιο βαθιά και να νιώθεις ένα σφίξιμο στο στήθος σου.

Τελικά αναρωτιέσαι γιατί λυπάσαι τον εαυτό σου. Επειδή είσαι καλύτερη από αυτό που βλέπεις ή επειδή δεν αξίζει τον κόπο να προσπαθήσεις; Τα δάκρυά σου στέγνωσαν, η μάσκαρα άφησε δύο μαύρα ρυάκια στα μάγουλα σου και εσύ εξακολουθείς να κοιτάς την αντανάκλασή σου. Θυμάσαι όλες τις καταστάσεις που έζησες, το άγχος, τα προβλήματα που θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερα.

Αφήνεις τη θλίψη, την οργή και τη λύπη να σε καθοδηγούν. Κακώς. Άσε στην άκρη τις αδιαλλαξίες και γίνε ο οδηγός σου για καλύτερα πράγματα. Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις, αλλά δεν τολμάς. Ξέρεις πώς μπορείς να βελτιωθείς και να γίνεις πιο δυνατή. Μένει μόνο να το πετύχεις.

Σκουπίζεις τα μάτια σου, φτιάχνεις τα μαλλιά σου και χαμογελάς. Αυτό το πικρό χαμόγελο υπήρχε και θα εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά δεν είναι πραγματικό. Τα μάτια σου φανερώνουν την αλήθεια, αλλά δεν την έχει δει κανείς τόσο καιρό. Πως θα τη δει τώρα; Ίσως πάλι να την έχουν δει, αλλά δεν ξέρουν πώς να αντιδράσουν ή να σε βοηθήσουν.

Παλεύεις όσο ποτέ, όχι για να ξεπεράσεις τα προβλήματά σου αλλά για να διατηρήσεις αυτό το ψεύτικο, πικρό χαμόγελο. Σπρώχνεις τους ώμους σου ακόμα πιο πίσω για να αντέξουν το βάρος που θα σηκώσεις, γιατί θα σηκώσεις κι άλλο. Αναρωτιέσαι πόσο θα αντέξεις αυτή τη φορά ή την επόμενη. Φέρνεις το κεφάλι σου ακόμα πιο ψηλά ώστε να είσαι σε θέση να δεις όλα τα εμπόδια που υπάρχουν στο δρόμο σου και επιτρέπεις στο χαμόγελο αυτό να «αναβοσβήνει» σε κάθε ανυποψίαστο άτομο που εμφανίζεται μπροστά σου.

Παρά τη σκληρή προσπάθειά σου να κρύψεις τον πόνο σου πίσω από το χαμόγελο εγώ σε βλέπω. Παρά τα όσα με αφήνεις να δω, εγώ βλέπω την ομορφιά σου, τη σκληρή δουλειά, τα επιτεύγματα σου και την επιτυχία σου. Έχω δει το πραγματικό σου χαμόγελο και είναι πολύ καλύτερο από το ψεύτικο. Έχω δει τι είσαι ικανή να κάνεις. Σε έχω δει να λάμπεις και ξέρω ότι μπορείς να το ξανακάνεις.

Σε βλέπω όταν εσύ αρνείσαι να δεις τον εαυτό σου. Σε βλέπω γιατί εγώ είμαι ο καθρέφτης σου!

Πηγή: theodysseyonline.com