Ποιός σου είπε πώς το σπίτι μου, που ζω με το παιδί μου, είναι πανσιόν να μπαινοβγαίνεις;

Καιρό τώρα οι αντοχές μου με εγκατέλειπαν. Δεν είχα άλλη υπομονή, στο είχα πει. Eίχα όμως μέσα μου όλη την αγάπη του κόσμου για΄σένα, να το παλέψω.  Ήταν φάση και θα περνούσε, σύντομα θα ανακτούσα τις δυνάμεις μου. Όπως εσύ, έτσι κι εγώ, έχω νεύρα όχι νερό!

Και να μαι εδώ στον καναπέ που μέχρι χθες κοιμόμασταν μαζί πιασμένοι χέρι χέρι, να καπνίζω ενώ έχω κόψει το τσιγάρο εδώ και χρόνια. Να γράφω, να μην με χωράει ο τόπος και να κλαίω…γιατί κλαίω;

Δεν ξέρω. Που μας πέταξες χωρίς δεύτερη σκέψη; Που η λύση σου ήταν πάντοτε η φυγή; Που δεν είχες σκοπό να κάνεις τίποτα απ’ όσα λέγαμε και βρήκες μια καλή αφορμή;

«Σ’ αγαπώ μα δεν μπορώ να κάνω υπομονή» είπες.

Ναι, και; Αυτό σου δίνει το δικαίωμα να μου φερθείς σαν να’ μαι η τελευταία; Να μου μιλάς άσχημα, να κλείνεις τα τηλέφωνα και να με παρατάς σύξυλη με το παιδί μου σε ξένο σπίτι στο οποίο σκορπούσα τις συγγνώμες σαν τα στραγάλια λες και έφταιγα εγώ που αδυνατείς; Η ανυπομονησία σου είναι μεγαλύτερη απ’ την “αγάπη” σου; Ή τελικά η αγάπη για τη πάρτη σου, μεγαλύτερη όλων μας;

«Δεν είμαι ευτυχισμένος» είπες.

Πώς περιμένεις από τον άλλον να δείξει κατανόηση όταν το μόνο που ακούει τον τελευταίο καιρό είναι ένα ατέρμονο ουφ για τη ζωή του, λες και είσαι μόνο εσύ που ξεβολεύεσαι;

Πώς περιμένεις απ’ τον άλλον να κάνει πίσω, όταν δεν κάνει τίποτα άλλο παρά κάθεται και ακούει ό,τι σου ρθει και δεν σου ρθει εκτελώντας εντολές του τύπου «τώρα μείνε-τώρα φύγε» χωρίς να λογαριάζεις τι κόστος έχει όλο αυτό και για’ μένα που δεν παραπονέθηκα ποτέ;

Πώς περιμένεις απ’ τον άλλον να κάνει τον πυροσβέστη όταν έχεις ήδη ανάψει τη φωτιά λέγοντας ότι δεν είσαι ευτυχισμένος;

Πώς περιμένεις απ’ τον άλλον να καταλάβει, όταν η καλύτερη απάντηση που έχεις στα προβλήματα, είναι να αδειάζεις τις ντουλάπες και να αφήνεις το κλειδί; 

Ποιός σου είπε πώς το σπίτι μου, που ζω με το παιδί μου, είναι πανσιόν να φεύγεις και να έρχεσαι όποτε θες;

Ποιος σου είπε πως θέλω να ζω με τον φόβο μην πω ή κάνω κάτι και ενοχληθείς και φύγεις, όταν ακριβώς γι΄αυτό διέλυσα τον γάμο μου; Γιατί κάτι που δεν ανέχτηκα στο χθες, να το ανεχτώ στο σήμερα;

Ο άνθρωπος που μου χάριζε άφθονο το γέλιο και μ’ αγκάλιαζε σφιχτά, που έβαζε 100 πλυντήρια τη μέρα και τον κορόιδευα, που πηγαίναμε εκδρομές και μου ορκιζόταν πως δεν θα άφηνε κανέναν να με ξαναπληγώσει, που ήταν ο τελευταίος που τα βράδια, γυρνούσε το κλειδί στη κλειδαριά κι ερχόταν στο κρεβάτι να ακουμπήσει τα πόδια του στα δικά μου, αυτός μου λείπει.

Και θέλω όσο τίποτα στον κόσμο, να γυρίσει.

Στον άλλον, που με άδειασε μέσα σε μια στιγμή
που δεν λογάριασε ούτε το παιδάκι μου, ούτε τι πέρασα σαν άνθρωπος
ούτε αν το στομάχι μου, σηκώνει δεύτερη πληγή
δεν μου λείπει καθόλου να του πεις.
Εγώ έχω σπίτι, όχι μοτέλ.
Και η “κράτησή” του δεν ισχύει πια.
Να μην ξανάρθει…

Ελίζα

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!
Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ