Οι γονείς μου με πίεζαν να είμαι πάντα άριστη και κατέληξα νοικοκυρά χωρίς σπουδές

*Το παρακάτω κείμενο ανήκει στην Δήμητρα που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories στο fb και αναδημοσιεύουμε στο Singleparent.gr με την έγγραφη συναίνεσή της. Ως εκ τούτου δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή από άλλες ιστοσελίδες χωρίς την άδειά της.

Με αφορμή ενα ποστ που διάβασα για το κοριτσακι που εκλαιγε επειδη πηρε 79% σε τεστ,θελω να εξομολογηθώ κι εγω κάτι..

Ήμουν πολύ καλή μαθήτρια και πολλές φορές αποτελούσα παράδειγμα και καμάρι των καθηγητών μου.

Σημαιοφόρος, με επαίνους, αριστεια,βραβεία..το θέμα ηταν ότι δεν ηθελα.Αυτό που ήθελα ηταν να ημουν παιδι,αλλα οι γονείς μου δε δέχονταν τίποτα λιγοτερο του άριστα.

Δε βγηκα ΠΟΤΕ για καφέ με τις φίλες μου,γιατί θα με παρεσερναν στην πορνεια (τουλάχιστον) ,σινεμα πηγα πρωτη φορά 22 χρονων,οταν με πηγε ο τοτε αρραβωνιαστικος μου,έπειτα σύζυγός μου και άλλα πολλά που,αν κατσω να τα γράψω, θα διαβάζετε ως που να σβήσει ο ήλιος.

Ο συζυγος μου απο την άλλη, ηταν το “κακό παιδί ” ,που επαναλαμβανε τάξεις,κινδύνευσε να μείνει απο απουσίες αμετρητες φορές και ολοι αναρωτιόσουν τι θα γινει αυτο το παιδί.

Εγώ λοιπόν κατέληξα να γινω μια νοικοκυρά χωρις σπουδές, αφου επαναστατησα στα 17 και δε περασα πουθενά,γιατί στη Γ Λυκείου έβλεπα τα βιβλία απο το εξώφυλλο μονο,ημουν σε άρνηση,πως να το πω.

Ο σύζυγός μου σημερα (ναι,το παιδί που οι δασκαλοι ελεγαν στη μανα του οτι ειναι αχρηστος) ειναι διευθυντης πολυεθνικής με 4 πτυχία και μεταπτυχιακό.

Αυτο που θέλω να πω είναι οτι για ολα φταίνε οι γονείς, τουλάχιστον στην περίπτωση μου.Δεν εζησα παιδική ηλικία, δεν εζησα ξενύχτια, δεν εζησα τιποτα.Τα εχασα ολα εξ αιτιας τους και το μόνο που κατάφερα είναι να εχω να λεω οτι καποτε υπηρξα σημαιοφορος.

Σημερα,εχω ενα γιο 8 ετών που λατρευει το σχολείο και εχει μια ιδιαιτερη κλίση στα μαθηματικά.

Αυτο που φροντιζω να κάνω είναι να τον στελνω να παει να παιξει μπάλα με τους φιλους του και οσο για τα μαθήματα, δεν ανησυχώ. Διαβαζει μονος του,χωρίς το αγχος που ειχα εγω κάποτε.

Αυτο που του εχω ξεκαθαρίσει ειναι οτι δε θα ανεχτω ποτέ να παρατήσει τα όνειρά του (θέλει να γινει εθελοντης δάσκαλος) ,επειδή εγώ ή ο μπαμπάς του θα θελαμε να τον δούμε γιατρό για παραδειγμα.Αυτο που με νοιάζει ειναι να ειναι καλό παιδί και να φροντιζει να παλεψει γι αυτό που αγαπαει ΑΥΤΟΣ.

Η ζωή ειναι αγώνας, αλλά ο σκοπός ειναι να συμμετεχεις και να διασκεδάζεις, οχι να παλεψεις να βγεις πρωτος.

Καμια φορά η πρωτιά ειναι τόσο φωτεινή, που οι υπόλοιποι στραβωνονται και δε σε βλέπουν για να έρθουν κι αυτοί να σου κανουν παρέα..και καταλήγεις μονος σου.

Καλή συνέχεια σε ότι κάνετε!

• Η συντάκτρια του κειμένου δευκρινίζει σε σχόλιό της στην ομάδα ότι δεν αναφέρεται υποτιμητικά στον ρόλο της ως νοικοκυρά και ότι απλά το τονίζει από την άποψη ότι δεν σπούδασε και ασκεί μόνο αυτό.