Μια μόνη μαμά χρειάζεται έναν άντρα με Άλφα κεφαλαίο

Προχθές το βράδυ το ξενυχτήσαμε στο σπίτι της φίλης μου, της Σάρας. Έβαλε το μικρό για ύπνο και κουβεντιάζαμε μέχρι τις 5:00 σχεδόν το πρωί.

Η συζήτηση δεν ήταν περί ανέμων και υδάτων. Μιλήσαμε για τη ζωή μας και τι έχουμε καταφέρει μέχρι στιγμής. Είπαμε όλες μας τις αλήθειες, τα παράπονά μας, τα όνειρά μας, τις προσδοκίες μας.

«Ξέρεις πώς είναι να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί», είπε η Σάρα. «Τα ίδια ζεις και εσύ. Μακάρι να υπήρχε κάποιος να αναλάβει έστω και για 20 λεπτά. Θα του ήμουν ευγνώμων. Όσους όμως έχω γνωρίσει μέχρι στιγμής δεν είναι ικανοί ούτε τα κορδόνια τους να δέσουν πόσο μάλλον να υποστηρίξουν μία μόνη μαμά με το παιδί της. Πρωτοβουλία μηδέν. Αν δεν σε ρωτήσουν πρώτα, δεν αγοράζουν ούτε κουλουράκι από το φούρνο».

«Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία», της είπα με βλέμμα γεμάτο υπονοούμενα. Μπορεί να μην το κατάλαβε, αλλά αναφερόμουν σε κάποιον συγκεκριμένο. Το Σάββατο που μας πέρασε, βγήκα με έναν τύπο που γνώρισα στο fb. Μπορεί να μην είχαμε τίποτα κοινό, αλλά αποδείχθηκε το καλύτερο ραντεβού της ζωής μου. Δεν ήταν η μόνη γνωριμία που είχα κάνει. Είχα γνωρίσει πολλούς. Η ήττα που έφαγα από τον καθένα χωριστά δεν υπάρχει. Μόνο απογοήτευση, πίκρα και απόγνωση.

Παρά το γεγονός ότι ο συγκεκριμένος, δεν πληρούσε καμία από τις προϋποθέσεις μου, δέχτηκα έτσι για αλλαγή να βγω μαζί του. Δεν είχα να χάσω κάτι. Κάτι με κέντρισε στο προφίλ του, αλλά δεν ήξερα τι. Κοντούλης, παθιασμένος οδηγός μιας Harley Davidson, μηχανικός αυτοκινήτων στο επάγγελμα, αλλά γοητευτικός όσο δεν πήγαινε. Δεν με γοήτευσε με την ομορφιά του, τα ταλέντα του ή το καλό κρεβάτι. Αυτός στην περιγραφή του ήταν λιτός και περιεκτικός. Τα έγραφε όμως τόσο ωραία. Είχε έξυπνο χιούμορ, μια ευγένεια, μια καλοσύνη, με φλέρταρε διακριτικά, όταν μιλήσαμε και τα μηνύματα και οι φωτογραφίες που μου έστελνε με έκαναν πάντα να χαμογελώ και να φαντάζομαι πως θα ήταν από κοντά. Είχα μια ιδέα, αλλά αν δεν δεις, δεν μπορείς να κρίνεις.

Όχι, δεν ήταν σέξι, ούτε ελκυστικός. Μόλις τον είδα, έχασα τα αυγά και τα καλάθια. Ήταν όμως ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η ψυχική μου υγεία για να μη χαθεί μία για πάντα.

Πριν βγούμε το πρώτο μας ραντεβού, με πήρε τηλέφωνο για να με ρωτήσει πού μένω και να περάσει να με πάρει. Εγώ πιο πολύ για να μη δώσω δικαιώματα στη γειτονιά, του υπέδειξα ένα διαφορετικό σημείο για να βρεθούμε κατευθείαν εκεί. «Μα τί λες;», με ρώτησε φανερά εκνευρισμένος. «Είναι δυνατόν; Εγώ θα περάσω να σε πάρω από το σπίτι σου».

Τα λόγια του ήταν μουσική στα αυτιά μου. Επιτέλους ένας τζέντλεμαν, ένας άντρας με Α κεφαλαίο, ένα γνήσιο αρσενικό, όχι σαν αυτούς τους παραμυθένιους που υπάρχουν μόνο για να τους κοιτάς και από ουσία γιοκ.

Όταν λέμε ότι δεν είχαμε τίποτα κοινό, το εννοώ. Αυτός όμως εδώ ήταν κάτι τελείως διαφορετικό. Πουκάμισο τρικολόρε ανοιχτό στα δύο τελευταία κουμπιά να φαίνεται η τρίχα και ο χρυσός σταυρός, παντελόνι τζιν στενό και λίγο καμπάνα προς το τέλος και σκαρπίνι. Τόνυ Σφήνος ένα πράγμα.

Μόλις μπήκα στο αυτοκίνητο και έμεινα να τον χαζεύω, ένιωσα αμέσως κάτι ζεστό και γλυκό στην ατμόσφαιρα. Έπιασε το χέρι μου και με φίλησε στο μάγουλο με ένα πλατύ χαμόγελο.  Με πήγε σε μία ταβερνούλα που ήξερε και φάγαμε τζατζίκι, παϊδάκια, σούβλες και χύμα βαρελίσια ρετσίνα. Τελείως κόντρα στα γούστα και τις προτιμήσεις μου, αλλά έχω να το θυμάμαι πόσο ωραία πέρασα. Μπαίνοντας μου τράβηξε την καρέκλα για να κάτσω και φεύγοντας πλήρωσε το λογαριασμό χωρίς καν να το καταλάβω.

Μπορώ να σας μιλάω ώρες για εκείνον, αλλά δεν χρειάζεται. Παρά την οικειότητα που αναπτύχθηκε ανάμεσά μας, τη γλυκύτητα που έβγαζε και την ευγένεια του χαρακτήρα του, που την κατάλαβα από την πρώτη λέξη, το είχα πάρει απόφαση να μην ξαναβγώ μαζί του. Δεν ήταν ο τύπος μου και ας ήταν ΑΝΤΡΑΣ. Όταν δεν σε ενδιαφέρει να ξαναδείς κάποιον, τότε είσαι και πιο άνετη, δεν σκέφτεσαι την κάθε κουβέντα που θα πεις και απολαμβάνεις περισσότερο την παρέα του χωρίς άγχος.

Εκείνο το βράδυ είπαμε πολλά και ομολογώ πως ήταν ένα από τα ωραιότερα ραντεβού της ζωής μου αν όχι το καλύτερο.

«Στις σχέσεις, μου αρέσει να είμαι εγώ ο άντρας και όχι η γυναίκα. Είχα μία φίλη που χωρίσαμε πρόσφατα επειδή δεν με άφηνε να τη βοηθήσω με τη μετακόμισή της. Προτιμούσε να κουβαλάει ένα έπιπλο τη μέρα με το αυτοκίνητό της και να ταλαιπωρείται. Της είπα να τα αφήσει όλα όπως είναι και θα πήγαινα εγώ με τρεις φίλους μου και φορτηγάκι το Σαββατοκύριακο να τα μεταφέραμε όλα μαζί, αλλά δεν ήθελε. Προτιμούσε να ταλαιπωρείται». Και συνέχισε. «Γυναίκες. Βγάζεις άκρη μαζί τους;». Αντί να αρχίσω τα φεμινιστικά μου, μου προσέλκυσε ακόμα περισσότερο το ενδιαφέρον. Δυστυχώς είχε δίκιο.

Οι γυναίκες έχουμε «ευνουχίσει» πλέον τους άντρες και τους στερούμε την αντρική τους ιδιότητα, την οποία αποζητούμε μόνο στο κρεβάτι. Λίγες γυναίκες έχουν την ευκαιρία να βρουν έναν πραγματικό άντρα. Και εκείνος δεν ήταν παρά ένας μάγκας, ένας άντρας γνήσιος με τα όλα του που ήξερε πώς να συμπεριφερθεί σε μία γυναίκα.

Με τη φίλη μου τη Σάρα συμφωνήσαμε στο εξής: θέλουμε έναν άντρα που θα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες χωρίς να περιμένει τη δική μας συγκατάθεση. Οι άντρες πιστεύουν πως οι μόνες μαμάδες θέλουν να έχουν τον έλεγχο και να περνούν όλα από το χέρι τους γιατί έτσι έχουν συνηθίσει ή βολευτεί. Δεν τους περνάει καν από το μυαλό ότι μερικά πράγματα θέλουμε να τα «αποτάξουμε» από πάνω μας.

«Οι άντρες δεν υπάρχουν πια τους πάτησε το τρένο», μου είπε η Σάρα. Όχι, δεν ήταν έτσι. Το τελευταίο μου ραντεβού μου άλλαξε τελείως την κοσμοθεωρία. Κατάλαβα ότι στην κοινωνία μας εξακολουθούν να υπάρχουν αρσενικά παλαιάς κοπής, έτοιμα να σηκώσουν ένα μεγάλο βάρος από τους ώμους σου. Άντρες που έχουν μάθει να είναι άντρες και αρχηγοί της οικογένειας. Άντρες που αγαπούν και σέβονται τις γυναίκες τους και υπολογίζουν πάντα τη γνώμη τους. Άντρες που τα δίνουν όλα για την οικογένειά τους και τα παιδιά τους και τα μεγαλώνουν καλύτερα και από το να ήταν δικά τους.

Βγήκαμε και περάσαμε πάρα πολύ καλά και τελικά θα ξαναβγούμε. Άλλαξα γνώμη. Δεν είναι ο τύπος μου και το κατάλαβε και ο ίδιος. Με αποκάλεσε «φαντεζί» χιουμοριστικά και είχε απόλυτο δίκιο. Ο τύπος μου εμένα είναι οι αποστειρωμένοι, κουστουμάτοι τύποι σαν αυτούς που βλέπουμε στην τηλεόραση να διευθύνουν μεγάλες εταιρείες. Με έκανε όμως και πάλι να ελπίζω.

Υπάρχουν ακόμα άντρες που κάνουν κουμάντο και έχουν τις γυναίκες τους κορώνα στο κεφάλι τους. Υπάρχουν ακόμα άντρες που αγαπούν και λογαριάζουν τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους ακόμα και αν δεν είναι οι ίδιοι μπαμπάδες τους. Μόνο αυτούς μπορείς να χαρακτηρίσεις άντρες με Α κεφαλαίο.