Γιατί άλλαξα το επίθετό μου μετά το διαζύγιο

Επέστρεψα για να πάρω πίσω κάτι που είχα εγκαταλείψει πριν από 12 χρόνια. Η απόφαση ήταν γρήγορη, αλλά η διαδικασία αργή και είχαμε μεγάλο δρόμο μπροστά μας.

Πάτησα το κουμπί και εκτυπώθηκε ένα χαρτάκι με έναν αριθμό πάνω. Ένιωσα λες και περίμενα να παραγγείλω σε εστιατόριο με τη διαφορά ότι αντί να περιμένω να μου σερβίρουν το νόστιμο πιάτο που είχα διαλέξει, οι υπάλληλοι στο Αστυνομικό Τμήμα ήταν εκεί για να εκδώσουν νέες ταυτότητες ή για να τροποποιήσουν τα ήδη υπάρχοντα στοιχεία σου.

Συνήθως η αναμονή σε τράπεζες και δημόσιες υπηρεσίες είναι το χειρότερό μου, αλλά αυτή τη φορά δεν με πείραζε καθόλου.

Ο γάμος μου είχε τελειώσει και πλέον δεν ένιωθα άνετα να κουβαλάω το επίθετο του πρώην συζύγου μου. Για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν μου άρεσε. Πίστευα πως δεν μου πάει. Ήταν σαν να φορούσα ένα πολύ στενό ρούχο, ελπίζοντας ότι με την πάροδο του χρόνου θα «ανοίξει» και θα είναι πιο άνετο. Τελικά όσος καιρός και να πέρασε ποτέ δεν με «βόλεψε». Πάντα μου προκαλούσε ασφυξία.

Το να πάρω το επίθετο του συζύγου μου μετά το γάμο ήταν κάτι που υποθέτω πως έπρεπε να κάνω. Όπως όλες οι γυναίκες που παντρεύτηκαν πριν από μένα είχαν αφήσει το επίθετό τους και είχαν υιοθετήσει αυτό του συζύγου τους, έτσι και εγώ έκανα αυτό που συνηθιζόταν και με είχαν μάθει.

Η αλλαγή δεν μου ήρθε καλά. Από παιδί, από μαθήτρια, από φοιτήτρια και αρκετά χρόνια αργότερα είχα συνηθίσει ένα συγκεκριμένο όνομα και επίθετο. Όταν αρραβωνιάστηκα και άρχισαν όλοι να με αποκαλούν μελλοντική κυρία τάδε παραξενεύτηκα. Κι ομως με το επίθετο αυτό πορεύτηκα πολλά χρόνια. Το επίθετο αυτό με συνόδευε παντού. Έκανα καριέρα με αυτό το επίθετο. Όλοι στη δουλειά μου με ήξεραν με το επίθετο του συζύγου και όχι με το δικό μου.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν το σκέφτηκα έστω και λίγο όταν άλλαξα το επίθετό μου μετά το γάμο. Στην τελική ήμασταν στο 2007 και όχι στο 1977. Δεν ήταν υποχρεωτικό να αλλάξω. Πάνε οι εποχές που οι γυναίκες δεν είχαν δικαίωμα ψήφου, δεν είχαν δικαίωμα να βγαίνουν από το σπίτι, δεν είχαν δικαίωμα να εργαστούν. Πολλές φίλες μου κράτησαν τα επίθετά τους όταν παντρεύτηκαν. Γιατί να μην το κάνω και εγώ; Μεγάλο λάθος, αλλά τότε απ’ ότι φαίνεται με ενδιέφεραν άλλα πράγματα και όχι τόσο το επίθετό μου. Ήθελα ένα παραδοσιακό, οικογενειακό επίθετο, όπως η μαμά μου, η γιαγιά μου και οι θείες μου.

Ένα μήνα μετά το γάμο πήγα στο αστυνομικό τμήμα που ανήκει ο Δήμος μου για να κάνω την αίτηση. Δίστασα όταν ο αστυνομικός μου ζήτησε να υπογράψω την υπεύθυνη δήλωση. Συνήθως η υπογραφή μου ήταν μια αβίαστη εργασία, εκείνη τη φορά όμως μία πήγαινα να υπογράψω, μία μάζευα το χέρι μου πίσω. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί άνθρωποι αισθάνονται έτσι. Ήταν κάτι τελείως καινούργιο για μένα, αλλά έπρεπε να το συνηθίσω.

Φεύγοντας από το Αστυνομικό Τμήμα και γυρνώντας σπίτι όλες μου οι αμφιβολίες είχαν χαθεί. Στη διαδρομή το μυαλό μου ξέχασε την αλλαγή του επιθέτου και άρχισε να σκέφτεται άλλα πράγματα, όπως το πώς θα φτιάξουμε το σπίτι με τον άντρα μου, πώς θα είναι τα μελλοντικά μας παιδιά και όλα τα σχετικά.

12 χρόνια μετά επέστρεψα στο ίδιο Αστυνομικό Τμήμα που είχα αλλάξει επίθετο για να κάνω την ίδια διαδικασία. Είχα κάθε δικαίωμα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να διεκδικήσω το όνομά που μου ταίριαζε περισσότερο απ’ ότι εκείνο το «ρούχο που με στένευε».

Όταν η διαδικασία τελείωσε και πήρα πίσω το πατρικό μου επίθετο, όλοι με ρωτούσαν το ίδιο πράγμα: «Δεν θες να έχεις το ίδιο επίθετο με τα παιδιά σου;».

Για μένα η απάντηση δεν είχε πολύ μεγάλη σημασία. Όταν παντρεύτηκα, με ένοιαζε. Ήθελα όλοι να έχουμε το ίδιο επίθετο, τα πράγματα όμως άλλαξαν. Εγώ είχα αλλάξει. Ήξερα ότι ένα επίθετο δεν μας κάνει οικογένεια. Το να μένεις στο ίδιο σπίτι με κάποιους δεν σας κάνει οικογένεια. Ήμουν, είμαι και θα είμαι μητέρα τους, όπως και ο πατέρας τους θα είναι πάντα πατέρας τους. Παντρεμένοι ή όχι, σε ένα σπίτι ή σε δύο, πάντα θα είμαστε γονείς τους. Μέσα σε 12 χρόνια πολλά πράγματα αλλάζουν. Τα παιδιά μου έχουν πολλούς φίλους και φίλες που έχουν διαφορετικά επίθετα από τους γονείς τους, ενώ υπάρχουν και εκείνα τα παιδιά που παίρνουν τα επίθετα και των δύο τους γονιών. Η οικογένεια έχει αλλάξει σε σχέση με το 1980 και αυτό φαίνεται ακόμα και από τα επίθετα.

Η ψηφιακή οθόνη στον τοίχο του Αστυνομικού Τμήματος τρεμόπαιξε. Ήταν εκεί. Ο αριθμός μου. Η αναμονή τελικά τελείωσε. Όταν ο υπάλληλος τελείωσε και μου ζήτησε να υπογράψω έβαλα τα κλάματα, αλλά δεν ήμουν λυπημένη. Ήμουν συγκινημένη γιατί θα ξαναγινόμουν και πάλι ο εαυτός μου. Είχα αλλάξει πολύ. Πλέον είχα τρία παιδιά, αλλά το παλιό μου όνομα εξακολουθούσε να μου ταιριάζει περισσότερο. Δεν υπήρξε δισταγμός καθώς υπέγραφα για τελευταία φορά με το επίθετο του άντρα μου.

Σκέφτηκα τι θα έκανα αν ξαναπαντρευόμουν. Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, ένα όμως ήταν σίγουρο. Δεν υπήρχε περίπτωση να αλλάξω ξανά το επίθετό μου. Δεν με νοιάζει αν θα αποκαλούσαν τον άντρα μου κύριο Παπαδόπουλο και εμένα κυρία Αλλαξοεπιθετίδου. Όχι, δεν με ένοιαζε καθόλου. Όσοι είχαν συνηθίσει να με αποκαλούν με το επίθετο του άντρα μου, έπρεπε να μάθουν να με φωνάζουν με το πατρικό μου. Αυτό το επίθετο ήθελα να έχω. Αυτό νιώθω σωστό. Άλλαξα σαν άνθρωπος, αλλά το επίθετό μου θέλω να παραμείνει ίδιο.

Πηγή: scarymommy.com