Ειρήνη Αγαπιδάκη για την τραγωδία στον Ν. Κόσμο: Δεν γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά και να μην αλλάζει ΤΙΠΟΤΑ!

Η νέα ταλαντούχα αρθρογράφος Ειρήνη Αγαπιδάκη, τοποθετήθηκε εύστοχα μέσα από το προφίλ της στο facebook για την τραγωδία στον Ν. Κόσμο και για τα κοινωνικά ταμπού και η ανάρτησή της έχει γίνει viral. Δείτε τί έγραψε:

Μετά το σοκ, από το συμβάν στο Νέο Κόσμο (δεν είναι το μόνο ούτε το τελευταίο) πρέπει να ανασκουμπωθούμε. Δεν αντέχεται αυτή η απραξία. Δε γίνεται να συμβαίνουν όλα αυτά και να μην αλλάζει ΤΙΠΟΤΑ. Αν θέλετε, είναι και μια δικαίωση για τον θάνατο αυτής της γυναίκας και του παιδιού της, να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να μη βρεθούν άλλες στην ίδια απόγνωση.

Δεν είναι όσο δύσκολο νομίζουμε, αν κατάφερα εγώ σε ένα απλό διδακτορικό να εφαρμόσω με επιτυχία μια τέτοια παρέμβαση, μπορεί σίγουρα να το κάνει και το κράτος. Βούληση χρειάζεται. Συνοψίζω σχηματικά κάποια συμπεράσματα από την έρευνα που έκανα τότε, για όποιον και όσο μπορεί να ενδιαφέρει:

α) Υπάρχει στίγμα για την κατάθλιψη στις γυναίκες που έχουν παιδιά 0-5 ετών (υπάρχουν δεδομένα που δείχνουν ότι το στίγμα δεν αφορά μόνο τις γυναίκες ούτε μόνο την κατάθλιψη, δυστυχώς). Τόσο οι ίδιες όσο και οι επαγγελματίες υγείας, έχουν ΑΚΟΜΑ πολλές προκαταλήψεις, φόβους και λανθασμένες πεποιθήσεις για αυτό το ζήτημα. Όλα αυτά, τις εμποδίζουν από το να αναζητήσουν έγκαιρα βοήθεια.

β) Οι μητέρες, ειδικά όσες έχουν χαμηλό κοινωνικο-οικονομικό εισόδημα και προβλήματα στο γάμο (δε μιλάμε καν για τις μονογονεϊκές οικογένειες), είναι ΟΛΟΜΟΝΑΧΕΣ. Πολλές φορές μάλιστα, αντί να πάρουν βοήθεια από τη δική τους μητέρα ή το φιλικό περιβάλλον, εισπράττουν επίκριση για αυτό που τους συμβαίνει. Χαρακτηριστική φράση
«τι σου λείπει και είσαι έτσι; Έχεις τον άνδρα σου, έχεις το παιδί σου, άλλες θα σκότωναν να είναι στη θέση σου». Να που κάποιες αυτοκτονούν γιατί δεν αντέχουν.

γ) Το παιδιατρικό πλαίσιο αν ενισχυθεί και οργανωθεί μπορεί να κάνει τη διαφορά σε θέματα πρόληψης των ψυχικών διαταραχών σε γονείς και παιδιά. ΟΙ παιδίατροι αν εκπαιδευτούν και υποστηριχθούν κατάλληλα, μπορούν να είναι πολύ αποτελεσματικοί στο να εντοπίζουν έγκαιρα προβλήματα ψυχικής υγείας και να παραπέμπουν (ή και να διαχειρίζονται οι ίδιοι θα έλεγα, αλλά ας το αφήσουμε αυτό προς το παρόν). Οικογενειακά προσανατολισμένη φροντίδα λέγεται, ενσωμάτωση των υπηρεσιών ψυχικής υγείας στην Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας λέγεται, κατευθυντήριες γραμμές υπάρχουν, καλές πρακτικές υπάρχουν, βούληση χρειάζεται.

δ) Οι μητέρες που (στο πλαίσιο της παρέμβασης μου) είχαν συμπτώματα κατάθλιψης, παραπέμφθηκαν σε ειδικό ψυχικής υγείας. Από αυτές, το συντριπτικό ποσοστό έλαβε μόνο φάρμακα. Ψυχοθεραπεία, έκαναν μόνο οι μητέρες που είχαν δουλειά και μεσαίο & υψηλό εισόδημα. Θα μου πείτε, έστω, ας πάρουν τα φάρμακα, ας έχουν πρόσβαση έστω στη φαρμακευτική θεραπεία. Ναι, σωστό είναι αυτό, αν όμως έρθετε στη θέση μιας γυναίκας που έχει μικρά παιδιά και θέλει να τα φροντίσει, αισθάνεται ενοχές που δε μπορεί να το κάνει, αν συνειδητοποιήσετε τι σημαίνει να παλεύεις με την κατάθλιψη, θα καταλάβετε ότι η ψυχοθεραπεία και η υποστήριξη είναι αναγκαίες. Και δε μιλάω καν για την ανύπαρκτη κοινωνική υποστήριξη.

Μόνο οι μαμάδες και οι πεθερές να σταματούσαν να επικρίνουν τις κόρες και τις νύφες τους επειδή έχουν κατάθλιψη, θα ήταν σημαντικό πρώτο βήμα. Δεν επιλέγει καμία γυναίκα να πάθει κατάθλιψη, απλώς συμβαίνει.

Και όχι, δεν ισχύει το «Στα δικά μας χρόνια δεν είχαμε δικαίωμα να πάθουμε κατάθλιψη, έπρεπε να παλέψουμε για να τα βγάλουμε πέρα, εσείς το βρήκατε τώρα…».
Και προβλήματα είχατε και κατάθλιψη παθαίνατε και κανείς δε σας έδινε σημασία. Ίσως για αυτό αντιδράτε τώρα με αυτόν τον τρόπο.

Υποστηρίξτε τις μητέρες των εγγονιών σας.

Αν σας ενδιαφέρει τα εγγόνια σας να ζήσουν καλύτερα, δεν έχετε άλλη επιλογή, από το να τις υποστηρίξετε. Αν σας ενδιαφέρει να διατηρήσετε μια ψευδαίσθηση τελειότητας, θα συνεχίσετε να τις επικρίνετε.

Δυστυχώς, δεν υπάρχουν υπηρεσίες για να σας βοηθήσουν. Θα ζείτε όλοι μαζί μέσα στην πίκρα και τον φθόνο.

Λαμπρό μέλλον.