Ζωή Λάσκαρη: Έχασε τον πατέρα της όταν ήταν μωρό και τη μητέρα της σε ηλικία 7 ετών
Η απώλεια των γονιών είναι ένα κενό που δεν αναπληρώνεται ποτέ.Στο σπίτι είχαμε συνεχώς πένθος. Η γιαγιά και ο παππούς με λάτρευαν, αλλά με μεγάλωσαν με μια λανθασμένη υπερπροστασία. Μου είπαν ψέματα για το θάνατο της μάνας μου, ότι, δήθεν, έφυγε για την Ιταλία. Μου έστελναν ψεύτικα γράμματα.
Κάποια στιγμή, στο σχολείο, μου είπαν: ”ποια μάνα σου στην Ιταλία, η μάνα σου πέθανε”.
Και έτρεξα και πήγα και λες ένα χέρι με πήρε και με έβαλε μπροστά από τον τάφο της και είδα την φωτογραφία της. Γύρισα σπίτι και σπάραζα. ”Γιατί μου το κάνατε αυτό” ; Το έκαναν για να με προστατέψουν. Αλλά με λάθος τρόπο. Είναι σαν να μεγαλώνεις ένα άτομο μέσα σε γυάλα. Μόλις έρθει σε επαφή με το περιβάλλον, το πρώτο μικρόβιο θα το σκοτώσει.
Ήμουν λοιπόν πολύ θυμωμένη με τους κομμουνιστές, αν και αγαπούσα τον Ηλία Ηλιού και τον Λεωνίδα Κύρκο, και με αγαπούσαν κι αυτοί. Πήγα στο 1ο Συνέδριο του ΚΚΕ Εσωτερικού.
Όταν μας ζήτησαν να κάνουμε Ενός Λεπτού Σιγή γι’ αυτούς που είχαν πέσει θύματα και σηκωθήκαμε όρθιοι, έκλαψα με λυγμούς. Συνειδητοποίησα, ότι υπήρξαν θύματα και από τις δύο πλευρές.
Εξοικειωμένη με το θάνατο κάποτε είμαι, και κάποτε δεν είμαι. Είναι δύσκολο. Είναι αναπόφευκτο μεν, αλλά πόσο εξοικειωμένος μπορείς να είσαι; Ακόμα κι αν είσαι, ”ην εγγύς έλθη θάνατος ουδείς βούλεται θνήσκειν”, δηλαδή, όταν πλησιάζει ο θάνατος, κανείς δεν θέλει να πεθάνει.
Ζωή Λάσκαρη
Σχόλια