Το διαζύγιο, σου φωνάζει “Που είναι η δύναμη που είχες πριν παντρευτείς;;;;”

Το διαζύγιο δεν έχει φωνή: είναι κρύο και σιωπηλό. Ούτε εγώ είχα φωνή για να εκφράσω γιατί ήθελα διαζύγιο, ήξερα μόνο ότι αν ήθελα να αισθανθώ και πάλι φυσιολογική έπρεπε να βγω από το γάμο αυτό.

Όταν το μούδιασμα σταμάτησε και σταμάτησα να τρέχω πίσω από τις σκέψεις μου, μου μίλησε και θέλησε να μάθει γιατί εγκατέλειψα τον εαυτό μου για να είμαι έτσι όπως πίστευα ότι έπρεπε να είμαι.

«Ποια είσαι; Θυμάσαι καν;». Οι ερωτήσεις του ήταν βαριές λες και δεν ένιωθα ήδη άσχημα που το ήθελα. Τώρα με ρωτούσε ποια ήμουν. «Δεν ξέρω ποια είμαι. Το μόνο που ξέρω είναι ότι θέλω να σταματήσω να νιώθω άψυχη».

Η φωνή του διαζυγίου ακούστηκε πιο δυνατή. «Γιατί προδίδεις τον εαυτό σου; Πριν γίνεις σύζυγος και μητέρα, ήσουν άνθρωπος. Τι άνθρωπος ήσουν; Τι χρειάζεσαι τώρα;».

Είχα μάθει να αποφεύγω την αλήθεια σε σημείο που άρχισα να πιστεύω ότι ήταν δική μου η προδοσία και όχι του πρώην άντρα μου. Ήμουν τόσο καλή που μπορούσα όχι μόνο να ξεγελάσω τους άλλους αλλά ακόμα και τον ίδιο μου τον εαυτό.

«Οι ανάγκες μου; Μία χαρά είμαι. Πού είναι το πρόβλημα;»

«Το πρόβλημα είναι ότι φοράς μια μάσκα εδώ και τόσο πολύ καιρό που δεν μπορείς να αναγνωρίσεις τον εαυτό σου ούτε εσύ η ίδια. Αν δεν σταματήσεις να προσποιείσαι και να προχωρήσεις θα χαθείς».

Σκέφτηκα: «Θα χαθώ; Τι σημαίνει αυτό; Προχώρησα στη ζωή μου. Ζήτησα διαζύγιο».

Γιατί όμως ένιωθα ότι δεν ήταν αρκετό; Πώς μπορώ να διατυπώσω τι νιώθω αν δεν το ξέρω; Οι άνθρωποι γύρω μου δεν μπορούσαν να με βοηθήσουν επειδή δεν είχα λόγια για να περιγράψω τα συναισθήματά μου. Ήταν ευκολότερο για μένα να πω ότι ένιωθα έτσι εξαιτίας του. Αυτός έφταιγε. Αυτός με έκανε να νιώσω έτσι. Όλα θα ήταν καλύτερα αν σταματούσε να με χειραγωγεί και να ελέγχει τα πάντα.

Η φωνή του διαζυγίου δεν με άφηνε να ξεφύγω. «Ίσως αν συνεχίσω να τον κατηγορώ να μη χρειαστεί να κοιτάξω την πραγματική πηγή του πόνου μου». Η σχέση μου με αυτή τη φωνή άρχισε να γίνεται σχέση αγάπης και μίσους. Έγινε ένας καθρέφτης από τον οποίο δεν μπορούσα να ξεφύγω. «Θέλεις να συνεχίσεις να νιώθεις αδύναμη; Πότε θα καταλάβεις πόσο δυνατή είσαι;».

Ναι, ήθελα να αισθανθώ δυνατή. Ήθελα να μάθω να αντιδρώ σε κάθε τι που με άφηνε άφωνη λες και ήμουν ακόμα σε ένα γάμο που δεν μου έκανε καλό. Νόμιζα ότι με το διαζύγιο θα τελείωναν όλα.

«Αν το διαζύγιο ήταν αρκετό, δεν θα χρειαζόταν να αναζητάς άλλο επιβεβαίωση και σεβασμό. Θα σταματούσες να ζεις στη «χώρα» της σύγκρισης».

Τις ανάγκες αυτές τις δημιούργησε το διαζύγιο ή υπήρχαν όλα αυτά τα καταπιεστικά χρόνια; Δεν μπορούσα να συνεχίσω να ζω με αυτόν τον τρόπο και ακόμα και αν το ήθελα αυτή η φωνή δεν έπαυε. Ήταν η φωνή της αλήθειας και ήταν οδυνηρή.

Η φωνή συνέχισε: «Μην πιστεύεις τα ψέματα που λες στον εαυτό σου. Δεν είσαι ανάξια ούτε χρειάζεσαι κάτι εκτός του εαυτού σου για να νιώσεις ολόκληρη. Δεν χρειάζεται να προσποιείσαι ότι όλα είναι εντάξει και να χαμογελάς για να κάνεις τους άλλους να αισθανθούν πιο άνετα. Δεν χρειάζεται πλέον να κρύβεσαι ή να προσποιείσαι. Δεν χρειάζεται να ζεις τη ζωή σου σύμφωνα με κάποιο γενικό σχέδιο που πιστεύεις ότι θα σε οδηγήσει στην ευτυχία. Το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να είσαι ήρεμη».

Η φωνή αυτή ήταν εκεί για να με προκαλέσει να κοιτάξω βαθύτερα στον πυρήνα της ύπαρξής μου. Αν συνέχιζα να χρησιμοποιώ το διαζύγιο σαν δικαιολογία για να αποφεύγω κάποιες καταστάσεις, τότε δεν θα έφτανα στην αλήθεια. Ίσως αυτή η φωνή να ήταν η σωτηρία μου.

«Τι θες να δω; Τι πρέπει να ξέρω;». Αυτές οι ερωτήσεις άνοιξαν ένα νέο δρόμο μπροστά μου. Ήμουν θύμα, αλλά τώρα πια έγινα κάποια που αναζητούσε την αλήθεια της. Εάν συνέχιζα να κατηγορώ τον εαυτό μου και να ζητάω την έγκριση των άλλων δεν θα έβρισκα ποτέ τη δύναμη να δημιουργήσω μία ουσιαστική ζωή μετά το διαζύγιο.

Το αποφάσισα. Δεν θα άφηνα το διαζύγιο να καθορίσει τη μοίρα μου. Είμαι κάτι πολύ παραπάνω από ένα διαζύγιο.

«Δείξε μου τι άλλο χρειάζεται να θεραπεύσω». Αυτό που είδα με πλήγωσε πολύ περισσότερο από το ίδιο το διαζύγιο. Ήμουν ένα πληγωμένο παιδί που είχε αφήσει το διαζύγιό του να το «καταπιεί» ολόκληρο. Οι ασυνείδητες πληγές που έμειναν χωρίς θεραπεία εκδηλώνονταν σε κάθε τομέα της ζωής μου.

«Είσαι κάτι πολύ περισσότερο απ’ αυτό που θα δουν ποτέ τα μάτια σου. Άσε τους άλλους να κάνουν ό, τι θέλουν. Δεν είναι δουλειά σου να τους διδάξεις. Η μόνη σου δουλειά είναι να θεραπεύσεις τις δικές σου πληγές και να αγαπήσεις τον εαυτό σου άνευ όρων».

Κάθε μέρα είναι για μένα ένα νέο ταξίδι, μία πρόκληση, μία υπενθύμιση ότι πρέπει να ζήσω την αλήθεια μου. Το διαζύγιο είναι ένα μόνο μέρος αυτού του ταξιδιού. Έκανε τη φωνή αυτή δυνατή και καθαρή. Είμαι ευγνώμων που το διαζύγιο έγινε ο σημαντικότερος δάσκαλός μου.

Πηγή: divorcedmoms.com