Τί μπορούν να μάθουν όλοι οι γονείς από τους μονογονείς

Ήμουν τρεισήμισι μηνών έγκυος, όταν ο σύντροφός μου και εγώ χωρίσαμε και βρέθηκα ξαφνικά σε μια κατάσταση που δεν είχα φανταστεί ποτέ για τον εαυτό μου: έμεινα μόνη με ένα παιδί. Περπατούσα, πήγαινα για ψώνια, ξάπλωνα και το μόνο που σκεφτόμουν είναι πώς θα τα βγάλω πέρα με ένα μωρό, μια απαιτητική δουλειά και μπόλικες υποχρεώσεις…Με τρόμαζε η ιδέα της μονογονεϊκότητας.

Κάποιοι από αυτούς τους φόβους πραγματοποιήθηκαν. Οι περισσότεροι όμως όχι. Άδικα έφαγα το χρόνο μου να ανησυχώ. Η μονογονεϊκότητα δεν είναι ποτέ εύκολη (συχνά αισθάνομαι λες και παίζω Jenga με την κόρη μου και μια αδέξια κίνηση αρκεί να ανατρέψει τα πάντα). Όταν όμως αναγκάζεσαι να πάρεις εσύ όλες τις αποφάσεις, για κάποιο λόγο παίρνεις τις σωστές. Έμαθα πολλά ως μόνη μαμά.

Δεν είναι κακό για ένα παιδί να βαριέται που και που

Το περασμένο καλοκαίρι, αποφάσισα να τρέξω στο μαραθώνιο (η πρώτη μου απόπειρα από τότε που γεννήθηκε η κόρη μου 3 χρόνια πριν). Ακολούθησα αυστηρό πρόγραμμα και έφαγα πολλές ώρες στο διάδρομο του γυμναστηρίου. Δεν είχα που να αφήσω το παιδί και συνήθως το έπαιρνα μαζί μου. Δεν πήγε καλά στην αρχή. Δεν της άρεσε καθόλου. Τελικά το συνήθισε και τώρα λατρεύει να έρχεται μαζί μου. Μάλιστα συχνά με ανταγωνίζεται, αλλά ακόμα δεν έχει καταφέρει να με περάσει.

Είναι μία από τις πολλές βαρετές ενήλικες δραστηριότητες που όμως απολαμβάνει. Κάνουμε σχεδόν τα πάντα μαζί από ανάγκη, από ψώνια μέχρι καθάρισμα στο σπίτι, γι’ αυτό διαδικασίες που σε άλλα παιδιά φαντάζουν βαρετές, η κόρη μου τις έχει συνηθίσει και τις διασκεδάζει. Στο δρόμο συζητάμε για τα πουλιά και τα λουλούδια. Πηγαίνουμε στα καταστήματα καλλυντικών, δοκιμάζουμε μαζί τα προϊόντα, μυρίζουμε τα αρώματα και διαλέγει καλλυντικά για τις κούκλες της.

Θα προτιμούσα να διαβάζαμε, να ζωγραφίζαμε, να παίζαμε όλη την ώρα, αλλά κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Υποχρεωτικά ακολουθεί το πρόγραμμά μου κάποιες φορές της αρέσει δεν της αρέσει και εγώ το δικό της. Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς. Είμαστε μόνες μας, εμείς οι δύο, η μία για την άλλη.

Το παιδί, παιδί είναι και θα θέλει να κάνει τα δικά του. Φέρτο όμως όσο μπορείς και όσο πιο νωρίς μπορείς σε επαφή με το δικό σου πρόγραμμα και υποχρεώσεις. Λίγο λίγο τη φορά θα του γίνει ρουτίνα και στο τέλος θα το ζητάει από μόνο του. “Μαμά, πότε θα πάμε για διάδρομο;”, με ρωτάει συχνά η κόρη μου.

Δεν είναι κακό να λες «Όχι» καμιά φορά

Κάποτε φοβόμουν να πω «Όχι». Πριν γεννηθεί η κόρη μου, και πέντε ροτβάιλερ να μου έφερνες να σου κρατήσω, όσο εσύ θα ήσουν στην Κίνα για ένα χρόνο, «Όχι» δεν θα σου έλεγα. Τώρα λέω «Όχι» σχεδόν σε όλα. «Όχι» στις υπερωρίες, «Όχι» στους γείτονες, όταν μου ζητούν κάποια χάρη, «Όχι» παντού. Είναι ζήτημα επιβίωσης: δεν γίνεται πλέον να το παρακάνω. Έχω και ένα παιδί να προσέξω. Αν αναλωθώ δεξιά και αριστερά και κλατάρω, το παιδάκι μου ποιος θα το προσέξει;

Στη δουλειά μου ειδικά εκεί κι αν λέω «Όχι» . Δεν έχει δουλειά στο σπίτι, δεν έχει «ψειρίζουμε» το e-mail μη φανεί αγενές στον παραλήπτη. Πριν έρθει η κόρη μου στη ζωή μου, δεν υπολόγιζα καθόλου το χρόνο μου. Τον ξόδευα αφειδώς. Τώρα λέω «Όχι» και συνεχίζω.

Βρίσκω την αντίδρασή μου απόλυτα λογική. Όταν κάποιος αποκτά παιδιά, τα πράγματα αλλάζουν, αλλάζει και ο τρόπος που διαχειρίζεσαι το χρόνο. Συχνά βλέπω γονείς που αναλαμβάνουν να κάνουν περισσότερα απ’ όσα αντέχουν με αποτέλεσμα να γυρνάνε νύχτα σπίτι τους, κατάκοποι και χωρίς να έχουν δει τα παιδιά τους παρά ελάχιστα μες στη μέρα.

Έτσι όπως έχουν γίνει τα πράγματα, καλό θα ήταν να αντιμετωπίζεις το χρόνο σου σαν μια συναλλαγή. «Τί θα κερδίσω αν ποτίζω τα φυτά του γείτονα, όσο αυτός λείπει;». «Τί θα κερδίσω αν μείνω στη δουλειά 3 ώρες παραπάνω απ’ ότι πρέπει γιατί η διευθύντρια θυμήθηκε σήμερα να κλείσει κάτι υποχρεώσεις της εταιρείας;». 9 στις 10 φορές, η απάντηση είναι «τίποτα». Αν πάλι υπάρχει κάποιο όφελος έστω και μικρό ή χρωστάς χάρη σε κάποιον, εκεί εννοείται ότι πρέπει να δεχτείς. Μην το δούμε και τελείως υλιστικά, αρκεί να μπορείς να αντεπεξέλθεις.

Άφησε άλλους γονείς να σε βοηθούν με το παιδί

Όπως και οι περισσότεροι γονείς, έτσι και εγώ είμαι πιο αποδοτική όταν δεν τα κάνω όλα μόνη μου. Είμαι τυχερή γιατί ζω μόνο 10 λεπτά μακριά απ’ τους γονείς μου και τα αδέρφια μου και τις οικογένειές τους. Όλοι αγαπούν την κόρη μου τρελά και είναι η καλύτερή τους να περνάνε χρόνο μαζί της. Έχουν όλοι τους ενεργό ρόλο στην ανατροφή της, τη βλέπουν σχεδόν κάθε μέρα και την κρατάνε νύχτα 1-2 φορές την εβδομάδα, όταν εγώ θέλω να βγω με καμία φίλη ή με το νέο μου σύντροφο. Μου μένει χρόνος για τον εαυτό μου, αλλά κάνω και στο παιδί μεγάλο καλό μιας και αλληλεπιδρά και με άλλους ανθρώπους εκτός από τη μαμά της. Μαθαίνω έτσι κι εγώ να είμαι πιο υπομονετική μαζί της.

Δεν έχουν όλοι την τύχη να έχουν την οικογένειά τους κοντά. Αν όμως έχεις έμπιστους και καλούς γείτονες και φίλους, είναι εξίσου σημαντικό και καλό για σένα και το παιδί σου. Μην αισθάνεσαι ένοχη ή ότι εξαρτάσαι από τους άλλους. Οι άνθρωποι αγαπούν τα παιδιά και πιο πολύ τα χαριτωμένα! Ιδιαίτερα οι άνθρωποι που δεν έχουν δικά τους παιδιά ή που, όπως και οι γονείς μου, έχουν συνταξιοδοτηθεί και αναζητούν νέους τρόπους να αισθανθούν χρήσιμοι. Το να τους ζητήσεις να κρατήσουν για λίγο τα παιδιά σου, είναι δώρο γι’ αυτούς, όχι βάρος. Άφησέ τους να λειτουργήσουν ως γονείς. Μην προσπαθήσεις να «μανατζάρεις» τη σχέση που έχουν δημιουργήσει με το παιδί σου. Όση περισσότερη εμπιστοσύνη τους δείξεις, τόσο καλύτερη δουλειά θα γίνει.

Το παιδί σου πρέπει που και που να βλέπει και την άλλη πλευρά του νομίσματος

Την προηγούμενη εβδομάδα, κόλλησα γρίπη και ήμουν ξάπλα του θανατά για αρκετές μέρες. Δεν μπορούσα ούτε τα δόντια μου να σηκωθώ να πλύνω, πόσο μάλλον να φροντίσω την κόρη μου. Η απάντησή της; “Μαμά, θα σε φροντίσω εγώ. Εντάξει;”. Αξιολάτρευτο, αλλά και … λυπηρό! Είναι μόνο 3 και νομίζει ότι πρέπει να με φροντίσει! Αισθάνθηκα γριά και ανήμπορη για κάποιο λόγο.

Από την άλλη πρέπει να δει και την άλλη πλευρά του νομίσματος. Πρέπει να ξέρει ότι η ζωή δεν είναι ιδανικά φτιαγμένη και ότι ο, τι έχουμε, το αποκτήσαμε δουλεύοντας και μοχθώντας. Εργάζομαι πολλές ώρες, τα έχω όλα στην εντέλεια, τη φροντίζω όσο καλύτερα μπορώ και έχω και να διαχειρίζομαι ένα εκατομμύριο άλλα πράγματα. Δεν είναι εύκολο να έχεις μια άνετη ζωή. Θέλει δουλειά.

Αν σου συμβεί κάτι (αρρωστήσεις, είσαι κακόκεφη), μην κλειστείς στον εαυτό σου για να μην το καταλάβει το παιδί. Πρέπει να ξέρει ότι όλα στη ζωή δεν είναι ρόδινα. Ανοίξου, δείξε του πώς είναι η πραγματική ζωή, μάθε το πώς όταν υπάρχουν προβλήματα πρέπει να βρίσκουμε τρόπους να τα λύνουμε. Τα μαθήματα αυτά θα το «θωρακίσουν» μεγαλώνοντας και θα είναι έτοιμο να αγωνιστεί το ίδιο όταν θα έρθει η ώρα.

Πηγή: offspring.lifehacker.com