Πώς θα μοιραστώ το κρεβάτι μου με άλλον όταν έμαθα να κοιμάμαι με τα παιδιά μου;

Κάθε βράδυ έρχονται τα παιδιά μου εναλλάξ και κοιμούνται μαζί μου στο κρεβάτι. Γενικά το παίζω ενοχλημένη με αυτή την κατάσταση. «Πότε επιτέλους θα σταματήσει αυτό;» ρωτώ και ξαναρωτώ και απάντηση δεν παίρνω. Στην πραγματικότητα όμως μου αρέσει πολύ. Θέλω να κοιμάμαι μαζί τους. Αν όχι και με τα τρία μαζί, έστω με ένα τη φορά κάθε βράδυ. Μου αρέσει να ακούω την αναπνοούλα τους στο αυτί μου, όταν κοιμούνται δίπλα μου, να τους διαβάζω παραμύθια, να αισθάνομαι τη ζεστασιά τους και να μυρίζω τα μαλλάκια τους. Μου αρέσει να κοιτάζω τα πρόσωπά τους και να ξέρω ότι αισθάνονται ασφάλεια. Με εμπιστεύονται και ξέρουν ότι θα τις προστατεύω πάντα ο, τι κι αν συμβεί.

Καμιά φορά αναρωτιέμαι πώς θα ήταν τα πράγματα αν έμπαινε κάποιος άντρας στη ζωή μου και κατ’ επέκταση και στο κρεβάτι μου. Πώς θα γίνει, για να το πω πιο χύμα, να διώξω τα παιδιά μου από το κρεβάτι μου για να βάλω κάποιον ξένο; Ξέρω ότι για να φτάσουμε μέχρι εκεί έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας, αλλά και πάλι τα όνειρα φτιάχτηκαν για μας. Ξέρω ότι κάποια στιγμή θα έρθει εκείνη η στιγμή που θα έρθω τόσο κοντά με κάποιον και θα νιώσω και εγώ δίπλα του άνετα ώστε να τον φέρω σπίτι μου.

Συχνά θυμάμαι τον πρώην άντρα μου. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ αν δεν ήταν δίπλα μου. Με το σκοτάδι δεν τα πήγαινα ποτέ καλά οπότε περίμενα πάντα να πέσει πρώτος αυτός για ύπνο και μετά εγώ. Όταν σηκωνόταν το πρωί να φύγει για τη δουλειά, σηκωνόμουν και εγώ μαζί του, νύσταζα δεν νύσταζα. Πίστευα ότι θα ήταν κοντά μου για πάντα και ότι δεν θα έμενα ποτέ μόνη. Η ασφάλεια που ένιωθα κοντά του δεν υπήρχε. Πως να εμπιστευτώ ξανά κάποιον άλλον;

Κάτι μέσα μου, μου λέει ότι θα μείνω για πάντα μόνη. Παλιά που ήμουν πιο μικρή και πιο ανέμελη, ήταν πολύ πιο εύκολο λόγω ελεύθερου χρόνου να βρω κάποιον όπως και έκανα. Ήμουν αισιόδοξη και αρκετά αφελής για να πιστεύω ότι η αγάπη μόνο όμορφα πράγματα φέρνει στη ζωή μας και εγώ μόνο τα καλύτερα αξίζω.

Υπάρχει όμως και η άλλη μου πλευρά που εξακολουθεί να είναι αισιόδοξη και να ελπίζει. Κάτι μέσα μου, μου λέει πως όσο δύσκολο και να είναι, κάποιος θα βρεθεί. Τώρα πια είμαι μάνα και όχι τόσο ελκυστική όσο ήμουν κάποτε, αλλά για όλους μας υπάρχει κάτι εκεί έξω, έτσι; Μπορεί να μην είμαι όπως ήμουν κάποτε, μπορεί να φοράω το ίδιο μπλουζάκι για μέρες και το ίδιο παντελόνι το λιωμένο από το γονάτισμα που κάνω για να πλύνω τα πατώματα. Μπορεί να μην έχω λουστεί για μέρες, επειδή δεν προλαβαίνω και μπορεί να κυκλοφορώ ατημέλητη. Υπό αυτές τις συνθήκες μία τέτοια γνωριμία φαντάζει αδύνατη. Είναι όμως;

Μετά το διαζύγιο δούλεψα πολύ με τον εαυτό μου και δοκίμασα να κάνω νέες γνωριμίες. Τα ερωτήματα όμως που προέκυψαν ήταν πολλά. Δεν ήξερα αν θα μπορούσα να συνδυάσω παιδιά και νέα σχέση. Αν μου άρεσε και ήθελα να τον ξαναδώ; Αν έχανε το ενδιαφέρον του για μένα και πήγαινε στην επόμενη; Πόση ώρα πρέπει να περνάω μαζί του και πόση με τα παιδιά μου;

Φυσικά ήταν και το άλλο. Δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να τον βάλω σπίτι μου, αν δεν σοβάρευε το πράγμα μεταξύ μας. Θα άντεχε να περιμένει; Άξιζε τον κόπο; Μου αρέσει όντως ή απλά θέλω να περάσω την ώρα μου; Άστο καλύτερα, πάω σπίτι, στα παιδιά μου.

Κάποιες παράξενες στιγμές καλοσύνης από τον πρώην άντρα μου κάνουν το μυαλό μου να παρασύρεται. Μικρές χειρονομίες, όπως ένα δώρο στα γενέθλιά μου ή ένα κομπλιμέντο. Τι ωραία που είναι η ζωή όταν τη μοιράζεσαι με κάποιον. Είστε δύο και όχι ένας. Μαζί στην ανατροφή των παιδιών, μαζί στις ευθύνες, μαζί στα έξοδα. Μακάρι να μπορούσα να τον συγχωρέσω και να ξαναφτιάξουμε τη σχέση μας.

Προς το παρόν, αυτό που με κάνει ευτυχισμένη, είναι να τρώω δημητριακά με τα παιδιά μου, να πίνω λίγο παραπάνω όταν βγαίνω με τις φίλες μου, να διαβάζω και να τρώω γλυκά. Μου αρέσει να ζωγραφίζω με τα παιδιά μου, να πηγαίνω εκδρομές μαζί τους, να κάνω τα πάντα μαζί τους. Είναι τόσο κακό αυτό;