Συγγενείς για τους μονογονείς, είναι συνήθως οι κολλητοί μας φίλοι

Στη φωτογραφία που βλέπετε είναι η κόρη μου και η καλύτερή της φίλη. Τράβηξα αυτή τη φωτογραφία όταν οι δυο μας επισκεφτήκαμε την οικογένεια τις φίλης της πέρυσι την άνοιξη. Η κόρη μου είναι κολλητή με το κοριτσάκι αυτό και εγώ με τη μητέρα του. Τα κορίτσια μας δεν το γνώριζαν τότε, ούτε τώρα το γνωρίζουν, αλλά το Σαββατοκύριακο εκείνο που περάσαμε όλοι μαζί ήταν η αρχή μιας πραγματικής φιλίας.

Ήταν Σάββατο πρωί και εγώ κοιμήθηκα στο παιδικό δωμάτιο μαζί με τέσσερα συνολικά παιδιά σε περίπτωση που τα δικά μου ξυπνούσαν κατά τη διάρκεια της νύχτας. Τα παιδιά σηκώθηκαν νωρίς και κατέβηκαν κάτω να παίξουν. Άκουσα τη φίλη μου και τον άντρα της να μιλάνε και ήσυχη επειδή κάποιος τα πρόσεχε, έκατσα να χουζουρέψω λίγο ακόμα ούσα ζαλισμένη από το πολύ κρασί που ήπια την προηγούμενη νύχτα. Με ξαναπήρε ο ύπνος και κάποια στιγμή αργότερα ξύπνησα από τις φωνές των κοριτσιών που κουβέντιαζαν μέσα στην τεράστια ντουλάπα της οικοδέσποινας που ήταν κολλητά με το υπνοδωμάτιο των παιδιών. Τα δύο φύλλα της ντουλάπας είχαν ένα κενό ανάμεσα κι εκεί είδα την κόρη μου να μιλάει με τη φίλη της και να χτενίζουν η μία την άλλη. Επέστρεψα στο δωμάτιο μόνο και μόνο για να πάρω το κινητό και να τις τραβήξω μερικές φωτογραφίες πριν με καταλάβουν και μου βάλουν τις φωνές.

Για να καταλάβετε καλύτερα πως έχουν τα πράγματα: Με τη μαμά της μικρής είμαστε κολλητές εδώ και πολλά χρόνια. Οι γιαγιάδες μας ήταν γειτόνισσες και στενές φίλες, όπως και οι μπαμπάδες μας. Γεννήθηκε έξι μήνες μετά από μένα και 40 χρόνια τώρα ακολουθούμε την παράδοση των γιαγιάδων μας και των μπαμπάδων μας και είμαστε αχώριστες.

Σήμερα ζούμε μακριά η μία από την άλλη, 5 ώρες με το αυτοκίνητο, κάτι που καθιστά δύσκολο να βλεπόμαστε όσο συχνά θέλουμε. Εκείνο το Σαββατοκύριακο περάσαμε καταπληκτικά και τα παιδιά μας έβαλαν τα κλάματα όταν ήρθε η ώρα να πούμε αντίο. Μετά την επιστροφή μας στο σπίτι χαζεύοντας τις φωτογραφίες από εκείνο το Σαββατοκύριακο βρήκα και τις φωτογραφίες των κοριτσιών μέσα στη ντουλάπα. Λίγο το απότομο ξύπνημα, λίγο η κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας είχα ξεχάσει εντελώς ότι είχα τραβήξει αυτές τις φωτογραφίες.

Ως fan και άριστη χειριστής του Ίνσταγκραμ, προσέθεσα τα κατάλληλα φίλτρα και δημοσίευσα την καλύτερη από τις φωτογραφίες τους στο λογαριασμό μου στο Facebook. Λίγες ώρες μετά έπιασα τον εαυτό μου να χαζεύει για άλλη μια φορά τη φωτογραφία αυτή και να ανατριχιάζω ενθυμούμενη την τελευταία φορά που η δική μου κολλητή, η μαμά της μικρής χτένιζε τα μαλλιά μου μια μέρα μετά το θάνατο του αδερφού μου, την ημέρα δηλαδή που έγινε αδερφή μου.

Ήταν 8 Ιουλίου 1993 και ήμασταν και οι δύο 16 ετών. Ο αδερφός μου πέθανε ξαφνικά την προηγούμενη μέρα από ανακοπή λόγω θερμοπληξίας. Ήταν μόλις 19 χρονών. Η κολλητή μου εκείνο το βράδυ κοιμήθηκε μαζί μου, στο ίδιο κρεβάτι και ξύπνησα πλάι της συνειδητοποιώντας ότι η προηγούμενη μέρα δεν ήταν ένας εφιάλτης όπως ήλπιζα. Ήταν η μέρα της κηδείας αλλά δεν άντεξε να πάω. Ξεκίνησα θέλοντας πιο πολύ να στηρίξω τους γονείς μου αλλά έφυγα τρέχοντας και παρακαλώντας τη θεία μου να με γυρίσει σπίτι.

Επιστρέφοντας η φίλη μου ήταν ακόμα εκεί. Έβαλα στο cd-player το “Wish You Were Here“ των Pink Floyd να παίζει σε επανάληψη. Το τραγούδι αυτό άρεσε πολύ στον αδερφό μου. Κάθισα στο πάτωμα ζαλισμένη και εκείνη κάθισε πίσω μου και χτένισε τα μακριά, καστανά μου μαλλιά, ενώ η μουσική έπαιζε. Εκείνες τις μέρες τις θυμάμαι θολά. Σχεδόν είχα ξεχάσει ότι υπήρξαν μέχρι σήμερα, 24 χρόνια μετά. Αυτό που τότε φαινόταν ως κάτι απλό, κάτι ασήμαντο, μια μικρή, ανούσια χειρονομία, ήταν τελικά η απόδειξη ότι ήταν κάτι παραπάνω από κολλητή φίλη. Ήταν οικογένεια. Ήταν συγγενής. Ήταν ο προστάτης της καρδιάς μου.

Γράφοντας όλα αυτά, αναβιώνω τα άσχημα συναισθήματα εκείνης της απαίσιας χρονιάς κάτι που δεν το θέλω, όμως βλέποντας την κόρη μου να χτενίζει τα μαλλιά της κόρης της κολλητής μου δεν μπορώ παρά να θυμηθώ εκείνη την υπέροχη σχέση που ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται ακόμα και σήμερα και που ξεκινάει με τον ίδιο τρόπο με τα κορίτσια μας. Είναι ένα παράξενο και όμορφο συνάμα συναίσθημα. Η μία είναι 10 ετών και η άλλη 7. Τα τρία χρόνια που τις χωρίζουν φαίνονταν μέχρι εκείνο το Σαββατοκύριακο που τράβηξα τη φωτογραφία εκείνη. Τώρα πια όχι. Έχουν γίνει αχώριστες.

Θυμάμαι τη γιαγιά της δικής μου κολλητής να μου λέει ιστορίες για τη γιαγιά μου. Αναρωτιόμουν πόσες φορές γέλασαν μαζί, παρηγόρησαν η μία την άλλη ή στάθηκαν μαζί μπροστά στον καθρέφτη για να ετοιμαστούν πριν βγουν ραντεβού με τους παππούδες μας. Αναρωτήθηκα αν είχαν ιδέα ότι η φιλία τους θα ήταν η αρχή της δικής μας φιλίας και εν συνεχεία των παιδιών μας. Αναρωτιέμαι πόσο χαρούμενες θα ήταν αν έβλεπαν τις εγγονές και τις δισέγγονές τους να μοιράζονται τον ίδιο δεσμό που μοιράστηκαν εκείνες 80 χρόνια πριν.

Αυτή η φωτογραφία είναι το αποκορύφωμα 40 ετών γέλιου, δακρύων, τσακωμών, αγώνων, αποτυχιών και θριάμβων που μοιραστήκαμε με τη φίλη μου. Συνειδητοποίησα κοιτάζοντάς τη ότι οι κόρες μας θα συνεχίσουν αυτό που έχουμε εμείς τώρα. Αυτή είναι η κληρονομιά που θα τους αφήσουμε.

Όταν κοιτάζω τη φωτογραφία των κοριτσιών μας ελπίζω μια μέρα να καταλάβουν ότι μερικές φορές οικογένειά μας δεν είναι οι συγγενείς μας, αλλά οι καλύτεροί μας φίλοι. Οι δεσμοί αίματος δεν είναι δεσμοί καρδιάς. Λένε ότι τους συγγενείς τους βρίσκεις, δεν τους επιλέγεις. Σωστό ή λάθος;

Πηγή: scarymommy.com