“Σκέψου τη μάνα σου, σκέψου το παιδί σου!: Το χειρότερο που μπορείς να πεις σε άτομο με κατάθλιψη

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις πάνω φυσικά στην άγνοιά σου για να ανακουφίσεις εναν άνθρωπο που βιώνει ή περνά κατάθλιψη είναι να του πεις “σκέψου το παιδί σου”, “σκέψου τη μάνα σου”, “σκέψου ότι έχεις κοσμο που σε χρειάζεται”.

Της Σοφίας Ξανθοπούλου
(το κείμενο αναδημοσιεύεται εδώ με την άδειά της)

Γιατι αυτό ακριβώς δε θελει να ακούσει εκείνη τη στιγμή ο καταθλιπτικός. Και αντι να τον κινητοποιήσεις να ζήσει, αθελα σου του φορτωνεις και άλλα φορτία. Γιατι ξαφνικά, αυτα που κάποτε του εδιναν ζωη και χαρά, τωρα του προκαλούν πανικό και αδιέξοδο.

Τον καιρό που ήμουν πραγματικά χάλια, ράκος κανονικό, κουρελι πεταμένο, δεν μπορούσα ουτε τον εαυτό μου να ανεχτώ.
Η σκέψη ότι εχω και αλλους να σκεφτώ και να νοιαστω επειδή καποιοι αλλοι το ελεγαν πανω στο ενδιαφέρον τους για εμένα, μου προκαλούσε περισσότερο πόνο.

Γιατι δεν ειχα αλλο να δώσω πουθενά.

Ομολογουμένως επρεπε να ζητήσω βοήθεια.
Κατάλαβα οτι επρεπε να ζητήσω βοήθεια.
Ήταν η στιγμή που δεν πήγαινε άλλο.
Γιατι έκανα τα στραβά μάτια σε οσα η ζωη μου εφερνε πάρα πολύ καιρό.
Γιατι δεν ειχα χρόνο για εμένα.

Ηρθε όμως η κατάθλιψη και μεσα στον πονο και την απελπισια που με κερασε ανεξήγητα με κινητοποίησε.
Σηκώθηκα με τις πυτζαμες ενα απόγευμα του Φεβρουαρίου και εβαλα ενα πανωφόρι.
Έφυγα και πηγα στο γραφείο της ειδικού.
Έφτασα και κάθισα απέναντί της.
Δεν ειχαμε ραντεβού.
Δεν είχε κανέναν εκείνη την ωρα μεσα.
Λες και με περίμενε.
Της τα ειπα ολα.
Απόρησε που δεν απευθύνθηκα νωρίτερα για βοήθεια.
“Νόμισα οτι αντεχω και μπορώ. Αλλα τελικα μεχρι εδώ ήταν. Δεν μπορώ άλλο”.

Καποιοι θα σκεφτείτε “τι παπαριες μας λεει τώρα η Ξανθοπουλου”.
Να ξερετε οτι η κατάθλιψη καιει τα σωθικα.
Πονάς πραγματικά μεσα σου.
Ειναι σα να σου μπήγουν 100 σουβλιες ταυτόχρονα στο σωμα.
Πονάς και μάλιστα αθροιστικά.
Πονας οσο καιρο υπέφερες.
Ζητάς βοήθεια.
Τη βρίσκεις;
Μην περιμένεις θαύματα αμέσως.
Οπως μαζεύτηκαν σιγα σιγα τα φορτια στο μυαλο και την καρδιά σου, ετσι σιγα σιγα θα αρχίσουν να σου φαίνονται αλλιώς.
Μη βιάζεσαι.

Φυσικα και βιαζόμουν.
Δεν αντέχεται αυτός ο πόνος.
Μου στάθηκαν συγκεκριμένα άτομα που πέρασαν από εκεί και ήξεραν οτι επρεπε να περιμένουν.
Καθόμασταν ο ένας απέναντι στον άλλο για ενα καφέ. Η παρουσία τους και ο καθησυχαστικός λόγος τους ήταν αλλο ενα φάρμακο μαζι με εκείνα που μου ειχαν συνταγογραφηθει.
Βαθεια ευγνωμοσύνη σε αυτα τα άτομα.
Και στη μανα μου φυσικά.
Αχ η μανα μου…♥️

Για εσένα εκει έξω που ηρθες κάποτε στη θεση μου ή σε εσένα που το περνάς και δεν ξέρεις αν η απελπισία θα σε εχει αγκαζέ εσαεί.

Δεν θα σε έχει.