Πάντα με τον «καλό» τον λόγο…

Αχ! Βρε κοίτα τι φοράει! Πως είναι έτσι ντυμένη;

-Καλέ τι σούργελο είναι αυτό; Τι θέλει να μας δείξει, τα κάλλη της;

-Δεν κοιτάχτηκε στον καθρέπτη πριν βγει έξω;

Φράσεις όπως αυτές, τις ακούς πολύ συχνά από γυναίκες. Δεν μπορούν, αν δεν πουν την κριτική τους θα σκάσουν! Την καλύτερη να δουν, πάλι κάτι θα βρουν να πουν! Μη τολμήσει ο άντρας τους, να πει καλό λόγο για μια γυναίκα, στο δευτερόλεπτο θα τον ακυρώσουν, βρίσκοντας κάποιο ελάττωμα πάνω της.“Στραβός είσαι; Δεν βλέπεις; Όλα ψεύτικα είναι πάνω της! Ψεύτικο στήθος, μαλλί τρέσσα, φακοί επαφής…”. Έχουν βλέπεις την ικανότητα, να περνάνε από ακτινογραφία όλες τις γυναίκες και να καταλαβαίνουν αν είναι “φυσικές” ή “ψεύτικες”.

Το ίδιο συμβαίνει ακόμα και με τις φίλες τους. Μπροστά τους τις λούζουν στα κοπλιμέντα, ενώ από πίσω τις κράζουν. Άλλες πάλι, χαίρονται να στην λένε και μπροστά στα μούτρα σου! “Καλέ πάλι τα ίδια ρούχα έβαλες σήμερα;” ή “Πώς βάφτηκες έτσι; Που νομίζεις ότι βρίσκεσαι;”.

Φαντάσου τι θα λένε, αν βρεθούν πάνω από δύο γυναίκες μαζί! Η ώρα του φτυαριού! Πόση ευχαρίστηση άραγε να νιώθουν, «θάβοντας» την δήθεν φίλη τους! Δεν ξέρω τι να πω, μάλλον θα θέλουν να γιατρέψουν την δική τους ανασφάλεια!

Εκεί όμως που κορυφώνεται η κακεντρέχεια των γυναικών, είναι η παραλία. Κάθονται και κοιτούν αριστερά και δεξιά, λες και τους έβαλαν κριτές σε καλλιστεία. Όλα τα ψεγάδια του κόσμου θα βρουν στις άλλες, αλλά για τον εαυτό τους τίποτα! Τουμπεκί!

Όχι βέβαια πως κι εγώ είμαι καμιά αγία, αλλά βρε παιδάκι μου τόση χολή δεν βγάζω! Είμαι παθούσα, γι’αυτό και έχω συνειδητοποιήσει πόσο άσχημο είναι. Πριν μερικά χρόνια, όταν ο μικρός μου γιος πήγαινε ακόμα στο δημοτικό, έτυχε ένα πρωί να τον πάω εγώ στο σχολείο, αφού συνήθως τον πήγαινε ο άντρας μου. Καθώς πλησίαζα στο προαύλιο, ένιωθα να με σκανάρουν 15 ζευγάρια μάτια! Σαν μαγνητικός τομογράφος ένα πράμα! Οι μητέρες των άλλων παιδιών, ψιθύριζαν και σιγομουρμούριζαν μεταξύ τους.

«Καλέ που είσαι εσύ; Χάθηκες!» «Μαύρα μάτια κάναμε να σε δούμε!» «Πώς το ‘παθες και μας καταδέχτηκες;»… Αυτά ήταν μερικά μόνο, από τα σχόλια που άκουσα. Ένιωσα τόση αρνητική ενέργεια, που αυτομάτως σκέφτηκα πως κάτι κακό θα πάθαινα. Η γλωσσοφαγιά και το μάτι δεν είναι αστεία πράγματα, όπως λέει και η φίλη μου η Κική στο άρθρο της «Εσύ πιστεύεις στο μάτι;»! Κατηφορίζοντας λοιπόν από το σχολείο, στραβοπατάω και στραμπουλάω το πόδι μου. Για δέκα μέρες  δεν μπορούσα να περπατήσω! Είναι μετά από κάτι τέτοιο, να μην τα παίρνεις στα σοβαρά;

Προσπαθώ κάθε φορά που θα μιλήσω, να σκεφτώ μη προσβάλλω τον άλλον, να μην τον κάνω να νιώσει άσχημα… Αν όλοι μας βάζαμε τον εαυτό μας στη θέση του άλλου, νομίζω πως θα είχαμε αποφύγει να ανοίξουμε τόσους πολλούς λάκκους!

Τα φτυάρια, να τα χρησιμοποιούμε για να φυτεύουμε σπόρους, όχι ζιζάνια!

Της Σοφίας Β.