Όταν η μάνα χάνει την επιμέλεια των παιδιών της

Πριν γεννηθούν τα τρία μου παιδιά δεν είχα αφήσει βιβλίο για βιβλίο που να μη διαβάσω. Ήθελα να ξέρω τα πάντα γύρω από τη μητρότητα. Στην οικογένειά μου δεν είχαμε μωρά, οπότε δεν είχα ιδέα. Ούτε πάνα δεν ήξερα να αλλάζω, πόσο μάλλον να κάνω εκείνα τα άλλα, τα πολύπλοκα που πάνε πακέτο με το μεγάλωμα ενός παιδιού. Φοβόμουν ότι θα είμαι ανεπαρκής σαν μητέρα γι’ αυτό και χρησιμοποίησα κάθε γνώση που ήταν διαθέσιμη και γέμισα τον εγκέφαλό μου με πληροφορίες στην προσπάθειά μου να γίνω η τέλεια μαμά.

Με τον πρώην άντρα μου είχαμε τελείως διαφορετική νοοτροπία όσον αφορά την ανατροφή των παιδιών. Ήθελε να σκληραγωγήσει τους δυο γιους μας, ώστε μεγαλώνοντας να γίνουν δυνατοί χαρακτήρες που δεν πτοούνται στις δυσκολίες (καλά έκανε, γιατί το χαρακτηριστικό αυτό θα τους χρειαζόταν), ενώ εγώ ήθελα να ξέρουν ότι μπορούν να εξωτερικεύουν τα συναισθήματά τους όποτε το νιώθουν χωρίς να ντρέπονται.

Δεσμεύτηκα να είμαι εγώ εκείνη, στην οποία τα παιδιά μου θα απευθύνονταν κάθε φορά που ήθελαν να βγάλουν κάτι από μέσα τους. Το πιο σημαντικό για εμένα ήταν τα παιδιά μου να είναι υγιή και να ζουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον, όπου θα μπορούν να μοιράζονται τις σκέψεις και τα συναισθήματά τους χωρίς ντροπές. Ήθελα να είμαι εγώ ο άνθρωπος αυτός που θα τους τα προσφέρει. Πίστευα ότι θα ήμουν για πάντα στο πλευρό τους, ότι δεν θα χρειαζόταν να τα αποχωριστώ ποτέ. Που να ‘ξερα. Αλλιώς τα λογαριάζουμε, αλλιώς τα φέρνει η ζωή.

Η μικρή μου κόρη γεννήθηκε πρόωρα. Ήταν το πιο μικροσκοπικό πλάσμα που είχα δει ποτέ μου. Ήταν όμως και αγωνίστρια. Έβαλε τα δυνατά της και κατάφερε να επιζήσει παρά τα προβλήματα στους πνεύμονες και την καρδιά της. Μεγαλώνοντας όλοι την αποκαλούσαν «πιστόλι» και «σπίρτο». Δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί της. Μπορώ να πω ότι αυτή ήταν ο άντρας της οικογένειας και όχι ο πρώην μου ή οι γιοι μου.

Τους υποσχέθηκα ότι θα είμαι πάντα δίπλα τους και δεν θα τα αφήσω ποτέ, όμως δεν τα κατάφερα. Τα απογοήτευσα…Τα ψυχολογικά μου προβλήματα, που με ταλαιπωρούσαν από την εφηβεία, με νίκησαν. Δέχτηκα να δώσω την επιμέλεια των αγοριών μου στο μπαμπά τους, αμέσως μόλις πήρα εξιτήριο από την ψυχιατρική κλινική, στην οποία νοσηλεύτηκα για ένα σχετικά μεγάλο διάστημα.

Ο μπαμπάς τους ήρθε σπίτι μου και άφησε στο τραπέζι τα χαρτιά του δικηγόρου μαζί με ένα γράμμα από τον τριών ετών γιο μου. Δεν υπέγραψα αμέσως. Πρώτα διάβασα το γράμμα με χέρια που έτρεμαν: «Μου λείπεις». Δύο λέξεις ήταν αρκετές για να σπάσουν την καρδιά μου σε χίλια κομμάτια. Και εμένα μου έλειπαν. Μακάρι να ήξεραν πόσο.

Σε εκείνη τη φάση ο μπαμπάς τους μπορούσε να τους προσφέρει περισσότερα απ’ ότι εγώ. Ήταν υγιής, με καλή δουλειά, σταθερός σαν χαρακτήρας και λάτρευε τα παιδιά, όπως και όλη του η οικογένεια. Το μόνο που είχα εγώ απ’ όλα αυτά ήταν μία καλή δουλειά, την οποία κινδύνευα να χάσω λόγω των προβλημάτων μου. Ήξερα ότι τα παιδιά μου τα χρειάζονταν όλα αυτά, μόνο που εγώ δεν μπορούσα να τους τα προσφέρω. Τα αγαπούσα, τα λάτρευα αλλά δεν μπορούσα να τα φροντίσω.

Η κόρη μου έμεινε μαζί μου, αλλά για λίγο. Λίγες εβδομάδες μετά, την ημέρα που γινόταν πέντε ετών, ήρθε και την πήρε η μητέρα μου. Θυμάμαι ότι είχα στρέψει το πρόσωπό μου για να μη με δει να κλαίω. Χρειάστηκε να νοσηλευτώ ξανά. Η μαμά μου ήταν η καλύτερη και πιο ασφαλής λύση εκείνη την περίοδο. Και οι γιοι μου και η κόρη μου χρειάζονταν σταθερότητα, που ακόμα δεν ήμουν σε θέση να τους προσφέρω.

Δεν ξαναείδα την κόρη μου παρά δύο χρόνια αργότερα.

Η απώλεια των παιδιών μου ήταν μία δυνατή κλωτσιά στο στομάχι. Κάθε μέρα ένιωθα την καρδιά μου να σπάει, όταν η σκέψη μου πήγαινε σε εκείνα. Εκτός από τύψεις, αισθανόμουν και ντροπή. Τα συναισθήματα αυτά ήταν τόσο δυνατά που δεν μπορούσα να τα διαχειριστώ. Μαζί με την ισχυρή φαρμακευτική αγωγή που ακολουθούσα, άρχισα να πίνω κατρακυλώντας ακόμα περισσότερο στο βούρκο που με είχε «τυλίξει». Τα φάρμακα που μου έδιναν καθημερινά στο ψυχιατρείο μου έδιναν την ψευδαίσθηση ότι ζούσα σε έναν ιδανικό κόσμο όπου όλα είναι ωραία. Λάτρευα τα φάρμακα αυτά. Γρήγορα εθίστηκα και σε αυτά εκτός από το αλκοόλ. Όταν τα έπαιρνα, ξεχνούσα ότι ήμουν μία ανίκανη που δεν μπορούσε να φροντίσει τα ίδια της τα παιδιά. Ποιος ξέρει; Ίσως και να με είχαν ήδη ξεχάσει. Ίσως να μην τα ένοιαζε πια. Καλύτερα έτσι, όπως είπε και η μητέρα μου.

Δεν ίσχυε κάτι τέτοιο. Ήταν ένα ψέμα που έλεγα στον εαυτό μου για να μην υποφέρω. Τα φάρμακα με έκαναν να πιστεύω σε ένα ψέμα πολύ περισσότερο απ’ ότι έπρεπε.

Έχασα όλες τους τις ωραίες στιγμές. Η κόρη μου άλλαξε το πρώτο της δοντάκι και άρχισε νηπιαγωγείο. Οι γιοι μου ξεκίνησαν ποδόσφαιρο και απ’ ότι έμαθα από τον πρώην άντρα μου ήταν οι καλύτεροι στην ομάδα τους. Δεν είχα ιδέα πώς κυλά η καθημερινότητά τους. Μάθαινα νέα τους και υπέφερα που δεν ήμουν πια μέρος της ζωής τους.

Όταν βγήκα τη δεύτερη φορά από το ψυχιατρείο, έκανα ένα δεύτερο γάμο με έναν άντρα πολύ βίαιο. Εξακολουθούσα να βλέπω τα παιδιά μου, όχι πολύ συχνά, συνήθως σε κάποιον παιδότοπο ή σε κάποιο πάρκο. Ζήτησαν να έρθουν να μείνουν μαζί μου παρά τον κίνδυνο που διέτρεχαν εξαιτίας του δεύτερου συζύγου μου.

Ο μεγάλος μου γιος μου είπε το εξής μία μέρα στην παιδική χαρά: «Δεν με νοιάζει αν θα είναι και αυτός εκεί. Θέλω μόνο να είμαι μαζί σου. Να ζήσουμε ξανά όλοι μαζί». Δεν του απάντησα καν. Τον έστειλα να παίξει για να μη με δει για άλλη μία φορά να κλαίω. Ήταν ο, τι πιο θαρραλέο έχω ακούσει ποτέ μου. Δεν υπήρχε τίποτα εκείνη τη στιγμή που να θέλω περισσότερο από το να τα πάρω σπίτι μαζί μου και να μην τα αφήσω ποτέ ξανά να φύγουν. Ήταν το μεγάλο μου όνειρο, αλλά ήταν ακόμα αδύνατον.

Ο μεγάλος μου γιος ήταν σε μία ηλικία που καταλάβαινε τα πάντα. Δεν ήθελα να με δει να κλαίω και να στεναχωρηθεί. Ο μπαμπάς του ήταν ένας σκληρός άνθρωπος και το ίδιο σκληρός είχε γίνει και ο γιος μου. Εν μέρει όμως είχα πετύχει το στόχο μου. Μπορεί να τα έβλεπα όχι και τόσο συχνά, πάντα όμως μου εκμυστηρεύονταν το πώς ένιωθαν. Ήταν σκληρά σαν παιδιά, ήταν όμως και εκφραστικά. Μπορεί ο πρώην μου να είχε σκληραγωγήσει τους γιους μου και να μην τους άφηνε να δείξουν τα συναισθήματά τους, ωστόσο ήξεραν ότι όταν ήταν με τη μαμά τους μπορούσαν να της πουν τα πάντα.

Ήθελα να κάνω το σωστό, αλλά ήμουν πολύ αδύναμη. Ήξερα πως δεν υπήρχε τρόπος να πάρω τα παιδιά μου πίσω και αυτό βασάνιζε την ψυχή μου μέρα νύχτα.

Η μητέρα μου μετακόμισε σε άλλη πόλη και πήρε την κόρη μου μαζί της. Την ξαναείδα δύο χρόνια αργότερα. Οι ενοχές μου όλο αυτό το διάστημα δεν με άφησαν να σηκώσω το βλέμμα μου που ήταν μονίμως καρφωμένο στη γη. Ντρεπόμουν τόσο που σταμάτησα να την παίρνω τηλέφωνο. Σταμάτησε και εκείνη. Δεν ξανάκουσα εκείνη τη φωνούλα που ούρλιαζε στο τηλέφωνο να έρθω να την πάρω την ίδια στιγμή. Ήταν πολύ μικρή για να καταλάβει πόσο ασταθή ήταν τα πράγματα για μένα και πως δεν μπορούσα να φροντίσω ούτε καν τον εαυτό μου, πόσο μάλλον τρία παιδιά.

Τα χρόνια μακριά από τα παιδιά μου ήταν σκέτη κόλαση. Σταμάτησα να φροντίζω τον εαυτό μου. Δεν είχε νόημα εφόσον δεν τα είχα κοντά μου. Αισθανόμουν άχρηστη και δεν ήταν λίγες οι φορές που σκέφτηκα μέχρι και να αυτοκτονήσω. Ο λόγος που δεν το έκανα ήταν εκείνα. Αρκετό πόνο τους είχα ήδη προκαλέσει, δεν χρειαζόταν περισσότερος.

Η μητρότητα με άλλαξε, αλλά η απώλεια των παιδιών μου με στιγμάτισε για πάντα. Προσευχόμουν να είναι καλά, να τα πηγαίνουν καλά στο σχολείο και να είναι ο Θεός πάντα δίπλα τους.

Μακάρι να μπορούσα να συνέλθω και να διεκδικήσω και πάλι την επιμέλειά τους. Ήθελα να το κάνω, αλλά φοβόμουν. Αν δεν τα κατάφερνα; Δεν έφταιγαν να πληρώσουν τα κρίματα μου. Κι όμως τα ήθελα απεγνωσμένα. Κάθε κομμάτι του εαυτού μου ήθελε και πάλι τα παιδιά μου δίπλα μου.

Δεν ήμουν καλή μαμά και έπρεπε να μάθω να ζω με αυτό. Έστω και ελάχιστα ένιωθα ανακουφισμένη, γιατί μεγάλωναν με σταθερότητα και αγάπη. Κάθε παιδί αξίζει τουλάχιστον αυτά. Μπορεί ο πρώην μου να μην ήταν καλός σύζυγος, ήταν όμως καλός πατέρας. Το ίδιο και η μητέρα μου. Τα μεγάλωσαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και σήμερα είναι τρία υγιή, πανέμορφα και χαρούμενα παιδιά.

Ο μεγάλος μου γιος είναι 18 χρονών, ο δεύτερος 16 και η μικρή μου μόλις 11. Δεν ζουν μαζί μου, αλλά έρχονται σχεδόν κάθε μέρα. Τίποτα δεν είναι πιο σημαντικό για μένα από το να είμαι εκεί, να τα βοηθώ, να τα αγαπώ και να τα στηρίζω στις όποιες επιλογές τους. Κάθε λεπτό μαζί τους είναι ένα δώρο σταλμένο από το Θεό. Πλέον κοντά μου νιώθουν ασφάλεια και σιγουριά κάτι που δεν ένιωθαν όλα αυτά τα χρόνια.

Μιλάμε ανοιχτά για τις κακές μέρες που είχαν πια περάσει, το χρόνο που αναγκαστήκαμε να μείνουμε χωριστά και είμαι ειλικρινής μαζί τους όσο μπορώ. Ελπίζω να έμαθαν από τα λάθη που έκανα και κάποια μέρα να με συγχωρέσουν.

Όταν έρχονται και ζητούν τη συμβουλή μου, αισθάνομαι το πιο σημαντικό άτομο στον κόσμο. Όταν ο μεγάλος μου γιος έρχεται με την κοπέλα του να με επισκεφτούν, νιώθω ευλογημένη που μπορώ να τους έχω κοντά μου. Όταν η κόρη μου πιάνει το χέρι μου για να διασχίσουμε το δρόμο, το κρατώ σφιχτά για όλες εκείνες τις φορές που δεν είχα αυτή την πολυτέλεια. Τα παιδιά μου με βοήθησαν με τον τρόπο τους να θεραπευτώ και ας μην το έχουν συνειδητοποιήσει.

Τα πράγματα έχουν αλλάξει. Μπορεί να μην κατάφερα ποτέ να πάρω την επιμέλειά τους πίσω, αλλά τα έχω κοντά μου και αυτό έχει σημασία. Εκείνα είναι η πρώτη και η τελευταία μου προτεραιότητα. Άφησα στην άκρη τον άστατο χαρακτήρα μου, τους εθισμούς και τον εγωισμό μου, τις ανάγκες μου και την αρρώστια μου και έδωσα όλο μου τον εαυτό σε εκείνα.

Είμαι μαμά τους και είμαι ευγνώμων γι’ αυτό. Αγαπώ και τα τρία εξίσου και δεν δείχνω αδυναμία σε κανένα. Πλέον δεν χρειάζεται ούτε να κρύβομαι, ούτε να ντρέπομαι. Μου δόθηκε μία δεύτερη ευκαιρία και έχω αποφασίσει να τα κάνω όλα σωστά.

Ανεξάρτητα από το πώς σχεδιάζουμε να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας μερικές φορές τα πράγματα έρχονται τούμπα και καταλήγουμε να μας μεγαλώνουν εκείνα με έναν τρόπο που δεν περίμενε κανείς. Τα παιδιά είναι μαγεία και το βλέπω κάθε μέρα που περνά.

Πηγή: scarymommy.com