Όταν ένα παιδί χάνεται ή πεθαίνει, μην κατηγορείς τους γονείς

Πριν 5 μήνες, ένα 5χρονο αγόρι πέθανε σε ένα τραγικό ατύχημα μέσα σε εστιατόριο στην Ατλάντα, που είχε πάει να φάει με τους γονείς του. Έτρεχε μαζί με κάποια άλλα παιδάκια-θαμώνες του εστιατορίου, σκόνταψε σε μία καρέκλα και πέθανε ακαριαία, χτυπώντας το κεφάλι του στη γωνία του τραπεζιού. Το ιντερνέτ κατακλύστηκε από οργισμένα σχόλια χρηστών, που θεωρούσαν υπεύθυνους τους γονείς, οι οποίοι έπρεπε να έχουν από κοντά το παιδί και όχι να το αφήνουν να τρέχει γύρω από τα τραπέζια, που έτρωγε ο κόσμος. Κι όμως, οι γονείς ήταν δυο μέτρα μακριά και πρόσεχαν το παιδί, αλλά το περιστατικό έγινε ξαφνικά και χωρίς να προλάβει κανείς να κάνει τίποτα.

Ένας σχολιαστής έγραψε: “Οι γονείς τώρα τελευταία το παίζουν ανετίλα και αφήνουν τα παιδιά τους να τρέχουν μέσα στα μαγαζιά και να ενοχλούν τον κόσμο”. Άλλοι αναγνώστες ήταν ακόμα πιο αδυσώπητοι: «Που ήταν οι γονείς εκείνη την ώρα; Σίγουρα θα ξεστραβώνονταν στα κινητά τους ή θα είχαν πλακωθεί στις μπύρες και δεν θα έδιναν καμία σημασία στο παιδί. Έτσι κάνουν, τα αμολάνε και όποιον πάρει ο Χάρος».

Όλοι συμφωνούσαν πάντως στο εξής: Οι γονείς δεν πρέπει να χάνουν τα παιδιά τους από τα μάτια τους ούτε για δευτερόλεπτο.

Λίγους μήνες μετά, διάβασα ένα άρθρο με τίτλο: «Όχι, το παιδί σου δεν μπορεί να κάτσει στη θέση μου στο τρένο». Τα σχόλια από κάτω; Εκατοντάδες, με τους αναγνώστες να ψάχνουν ευκαιρία να επιπλήξουν για ακόμα μία φορά τους σύγχρονους γονείς. Το άρθρο υποστήριζε, ότι οι πολίτες δεν θα πρέπει να χάνουν τη θέση τους στα ΜΜΜ από ένα 5χρονο, που θα μπορούσε κάλλιστα να σηκωθεί και να κρατηθεί από το στύλο. Ένας άλλος σχολιαστής υποστήριξε, ότι οι σημερινοί γονείς πρέπει να μάθουν κανόνες σωστής συμπεριφοράς στα παιδιά τους και να σηκώνονται οι ίδιοι από τις θέσεις τους, όταν χρειάζεται, για να γίνουν παράδειγμα προς μίμηση, ενώ ένας άλλος είπε, ότι οι γονείς πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να ψάχνουν μετά μανίας δύο ελεύθερα καθίσματα δίπλα δίπλα, ένα για εκείνους και ένα για το παιδί τους.

Είναι συγκλονιστικό το πόσες εκ διαμέτρου αντίθετες απόψεις διαβάζει κανείς στο διαδίκτυο σχετικά με τους σύγχρονους γονείς. Είναι πολύ εύκολο για τον καθένα να κατηγορήσει ανοιχτά κάποιον άλλο, ακόμα και χωρίς να ξέρει, τί έχει συμβεί και χωρίς να κοιτάει τη δική του καμπούρα, που λέμε. Εκείνος σαν γονιός, πώς είναι; Τα κάνει όλα σωστά; Δεν έχει τύχει ποτέ να παραμελήσει για λίγο ή να θέσει τα παιδιά του σε κίνδυνο; Αναρωτιέμαι, γιατί ένα παιδί μπαίνει σε κίνδυνο.

Το να μην το χάνεις καθόλου από τα μάτια σου είναι καμιά φορά εξίσου επικίνδυνο με το να μην το προσέχεις όσο πρέπει και να το παραμελείς, μη σου πω, ότι μπορεί να είναι και πιο επικίνδυνο. Κανείς δεν έχει αποφασίσει ακόμα, ποιο από τα δύο είναι χειρότερο. Η πολλή προσοχή, που προτείνουν οι χρήστες του διαδικτύου ή το να το αφήσεις λίγο παραπάνω λάσκα απ’ όσο πρέπει;

Ένα άλλο παράδειγμα: πριν από ένα χρόνο, σχολιαστές στο διαδίκτυο τα έβαλαν και πάλι με τους γονείς, όταν ένα 2χρονο αγόρι σε διακοπές στη Disneyland τραυματίστηκε θανάσιμα, όταν το δάγκωσε αλιγάτορας σε μία από τις λίμνες του πάρκου. Οι σχολιαστές προσπαθούσαν να μάθουν: Που ήταν οι γονείς; Πόσο μακριά από το παιδί; Γιατί ήταν η οικογένεια στη Disneyland στις 9 το βράδυ; Ο πατέρας τί έκανε; Άφησε τον αλιγάτορα να φάει το παιδί του; Δεν έπεσε να παλέψει με νύχια και με δόντια, για να το σώσει; (Κι όμως το είχε κάνει). Που ήταν ο αλιγάτορας; Ξέμπαρκος στο πάρκο ανάμεσα σε παιδιά;

Ας το δούμε λογικά: Ακόμα και αν ο γονιός είναι από πάνω, δεν είναι πάντα στο χέρι του να αποτρέψει ένα τραγικό ατύχημα. Το να κατηγορήσει τον εαυτό του για όλα, μόνο παραπάνω ζημιά θα κάνει στον εαυτό του και σε άλλες οικογένειες, που έχουν βιώσει μια αντίστοιχη φοβερή απώλεια.

Γιατί οι άνθρωποι έχουν την τάση να κρίνουν αρνητικά τα θύματα μιας τραγωδίας; Ένα άρθρο, που δημοσιεύτηκε το 2016 και ονομάζεται “Η ψυχολογία εκείνου που κατηγορεί το θύμα”, υποστηρίζει, ότι όσοι αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους, για να κατηγορήσουν για κάτι, που έκαναν, με αυτόν τον τρόπο θέλουν να πιστέψουν, ότι ένα παρόμοιο ατύχημα δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί στους ίδιους. Ότι δεν θα είναι ποτέ τόσο απόμακροι-εγωιστές-αδιάφοροι ως γονείς, για να επιτρέψουν κάτι τόσο τρομερό να τους συμβεί. Θεωρούν τους εαυτούς τους υπερπροστατευτικούς, για να τους τύχει κάτι τόσο επώδυνο.

Έτσι, οι σχολιαστές κατηγορούν τους άλλους γονείς σε μια προσπάθεια να διαφοροποιηθούν από αυτούς. Αλλά, γιατί να είναι χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα; Ποιόν ωφελεί αυτό; Τουλάχιστον όλοι συμφωνούν σε ένα πράγμα: Τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά – και καλύτερα – όταν ήταν οι ίδιοι παιδιά.

Υπάρχει μεγάλη νοσταλγία για το παρελθόν. Τότε, που τα παιδιά κυκλοφορούσαν χωρίς επίβλεψη, χωρίς φόβο, μη συμβεί κάτι κακό, πριν το κακό εξαπλωθεί και αναγκαστούν οι γονείς να γίνουν υπερπροστατευτικοί. Απαγωγές, δολοφονίες, σεξουαλική κακοποίηση, ατυχήματα και τόσα άλλα, με αποτέλεσμα σήμερα να ακούμε στις ειδήσεις λογιών λογιών τραγωδίες, πράγμα, που δείχνει, ότι οι καιροί έχουν αλλάξει. Έχουμε γίνει μια ποικιλόμορφη και μεταβλητή ανθρώπινη κοινωνία.

Ναι, είναι πιθανό κάποιοι από εμάς να είμαστε υπερβολικά υπερπροστατευτικοί, το ξέρουμε και προσπαθούμε να το μετριάσουμε.

Μια τραγωδία στις ειδήσεις δεν αποτελεί ένδειξη, ότι όλοι οι σύγχρονοι γονείς κάνουν κάτι λάθος. Είναι ένα παράδειγμα, από το οποίο οι γονείς μπορούν κάτι να μάθουν, χωρίς να κρίνουν. Μπορούμε σίγουρα να διδάξουμε στα παιδιά μας κάθε τρόπο, για να παραμένουν ασφαλή, αλλά οι μεμονωμένοι κίνδυνοι είναι κάτι, που δεν μπορείς να διδάξεις ή να προβλέψεις. Πριν κρίνεις τους άλλους σκέψου καλύτερα. Δεν μπορείς να ξέρεις, τί συνέβη ούτε αν κάτι παρόμοιο μπορεί να τύχει και σε εσένα αύριο μεθαύριο.

Αντί λοιπόν να τροφοδοτούμε μια ατελείωτη ροή αρνητικών σχολίων στο διαδίκτυο, μπορούμε να διοχετεύσουμε την ενέργειά μας στη διδασκαλία των παιδιών μας για ενσυναίσθηση και να το σκεφτούμε καλύτερα την επόμενη φορά, πριν κρίνουμε τους άλλους. Αυτό μπορεί να είναι ένα από τα καλύτερα μαθήματα, που μπορεί κανείς να δώσει στο παιδί του και θα του φανεί χρήσιμο σε όλη του τη ζωή.

Πηγή: sheknows.com