Όσα δεν θα σου πουν, όταν ο μπαμπάς σου πεθάνει

Έχουν περάσει σχεδόν τέσσερα χρόνια από τότε που έχασα τον πατέρα μου και συνειδητοποιώ πως ό, τι ξέρω, το έμαθα μόνη μου, δεν μου το έμαθε κανείς. Πέρασα πολλές κακουχίες και βάσανα που έκαναν την ψυχολογία μου να μοιάζει με ασανσέρ.

Όταν είσαι ζωντανός, πρέπει να μάθεις να κρατάς τη μνήμη αυτού που έχασες ζωντανή και να κάνεις πράγματα που θα τον/την έκαναν περήφανο/η:

1. Η θλίψη και ο πόνος δεν σταματούν ποτέ

Πιστεύεις ότι ο χρόνος θα θεραπεύσει τις πληγές σου και σύντομα θα αισθανθείς καλύτερα. Έτσι πίστευα και εγώ, πως αν καταφέρω να επιβιώσω μέσα στους πρώτους μήνες ο πόνος θα έφευγε. Αν η θλίψη έκανε τον κύκλο της, όλα θα τελείωναν και θα μπορούσα σιγά-σιγά να ξαναγίνω αυτή που ήμουν κάποτε.

Δεν είναι έτσι. Ο πόνος δεν φεύγει ποτέ, απλά εξασθενεί. Κατά περιόδους μπορεί να επανέρχεται δριμύτερος, στην επέτειο του θανάτου του για παράδειγμα, ενώ άλλες να σε απορροφά τόσο πολύ η καθημερινότητα που θα ξεχνάς. Ο, τι κι αν κάνεις πάντα θα θυμάσαι και θα νιώθεις σαν ένα αγκαθάκι να τσιμπά την καρδιά σου.

2. Από δω και πέρα θα υπάρχει ένα άτομο λιγότερο σε όλες σου τις σημαντικές στιγμές

Όταν πέθανε ο μπαμπάς μου δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι δεν θα είναι εκεί στην αποφοίτησή μου, στο γάμο μου και στη γέννηση των μελλοντικών μου παιδιών. Τώρα που έζησα όλες αυτές τις σημαντικές στιγμές καταλαβαίνω πως είναι να λείπει.

Σε κάθε χαρά και λύπη, λείπει ένας σημαντικότατος για τη ζωή σου άνθρωπος και ο πόνος είναι μεγάλος. Δεν ήταν εκεί να με δει να φοράω την τήβεννο και να παίρνω το πτυχίο μου, ούτε ήταν στην εκκλησία να με παραδώσει νύφη στο γαμπρό. Όταν γέννησα στο μαιευτήριο ήταν εκεί ο άντρας μου, οι γονείς του, η μητέρα μου, τα αδέρφια μου αλλά δεν ήταν ο άνθρωπος που αγαπούσα περισσότερο από όλους. Όσο δύσκολο και αν είναι μαθαίνεις και γίνεσαι πιο σκληρός.

3. Είναι φυσιολογικό να μην είσαι εντάξει

Πολλές φορές κλείστηκα στον εαυτό μου και έσφιξα τα δόντια επειδή ήθελα να είμαι δυνατή για τους άλλους. Η ζωή δεν είναι εύκολη όταν ο πατέρας σου πεθαίνει γι’ αυτό και είναι καλό να ανοίγεσαι και να επικοινωνείς τα συναισθήματά σου με κάποιον που συμπαθείς και εμπιστεύεσαι. Κανείς δεν λέει ότι η απώλεια ενός πατέρα είναι εύκολο πράγμα. Ο κόσμος σου διαλύεται, καταρρέει και αντιμετωπίζεις μία από τις χειρότερες καταστάσεις που θα μπορούσες να αντιμετωπίσεις.

4. Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο ξανά

Έχεις ζήσει όλη σου τη ζωή πλάι του και θα νιώθεις πάντα στην καρδιά σου αυτό το κενό, μαθαίνεις όμως με τον καιρό και το αντικαθιστάς με αναμνήσεις. Κάθε διακοπές, γενέθλια και επέτειος θανάτου θα σε κάνουν να αισθάνεσαι χειρότερα. Οι συνήθειες που είχατε σαν οικογένεια αλλάζουν όπως αλλάζει και όλη σου η οικογένεια γενικά. Κάθε φορά που θα ακούς τους άλλους να σου λένε «τον κάνεις περήφανο», θα χαίρεσαι αλλά και θα πονάς. Θα προτιμούσες να στο έλεγε εκείνος παρά κάποιος άλλος.

5. Ο θάνατος του πατέρα σου φυτεύει μέσα σου το φόβο της απώλειας κάποιου άλλου αγαπημένου προσώπου

Έχει τύχει αμέτρητες φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας να παίξουν διάφορα σενάρια στο κεφάλι μου ότι κάποιο άλλο αγαπημένο μου πεθαίνει κάτω από διάφορες συνθήκες. Ο θάνατος του πατέρα μου με έκανε να φοβάμαι γενικά το θάνατο και το άγνωστο.

Όταν χάνεις ένα αγαπημένο σου πρόσωπο γεννιέται μέσα σου ο φόβος.  Αν κάποτε το άγνωστο σε τρόμαζε μία φορά, τώρα σε τρομάζει 10. Δεν μπορώ να φανταστώ μία ζωή χωρίς τη μητέρα μου ή τα αδέρφια μου. Αν είναι να τους χάσω, προτιμώ να πεθάνω πρώτη εγώ.

6. Αποκτάς μία εντελώς διαφορετική οπτική για τη ζωή

Έμαθα να είμαι ευγνώμων για όσα έχω και να αγαπώ την κάθε μέρα. Ούτε που θυμάμαι πόσες φορές είπα σε ανθρώπους γύρω μου να κάνουν το σταυρό τους κάθε πρωί που σηκώνονται για όσα έχουν. Αυτά που πολλοί θεωρούν δεδομένα όπως είναι οι γονείς μας για κάποιους δεν είναι και τόσο αυτονόητα. Να αγαπάς τους γονείς σου και να τους λες «σ’ αγαπώ» κάθε μέρα. Μακάρι ο πατέρας μου να ζούσε και θα του το έλεγα πέντε φορές την ημέρα, αλλά βλέπετε τον έχασα όταν ήμουν μόλις 15 χρονών.

7. Νιώθω σαν να ζω έναν εφιάλτη από τον οποίο δεν έχω ξυπνήσει ακόμα

Μερικές φορές αισθάνομαι ότι η ζωή μου από τη μέρα που πέθανε ο μπαμπάς μου μέχρι σήμερα είναι ένας εφιάλτης. Είναι η χειρότερη εμπειρία. Ξέρω τι συνέβη αλλά δεν μπορώ να το αποδεχθώ. Ειδικά οι πρώτες μέρες ήταν λες και δεν τις έζησα εγώ, αλλά κάποιος άλλος. Εξακολουθώ να αισθάνομαι θυμό και πικρία επειδή δεν ήμουν παρά ένα κοριτσάκι που έχασε τον πατέρα του τη στιγμή που τον είχα περισσότερο ανάγκη. Δυστυχώς δεν ήταν όνειρο όλο αυτό. Ήταν η πραγματική μου ζωή.

8. Οι κακές αναμνήσεις θα έρχονται ξανά και ξανά

Μία ανάμνηση δεν λέει να φύγει από το μυαλό μου: η στιγμή που μπήκα στο δωμάτιο του νοσοκομείου για να τον αποχαιρετήσω. Αυτή η σκηνή αναβιώνει στο μυαλό μου ξανά και ξανά. Είναι κάτι που προσπαθώ να ξεχάσω, αλλά δεν μπορώ. Το μυαλό μου γυρνάει συνεχώς πίσω σε εκείνη τη μέρα. Το χειρουργείο, οι επισκέψεις, το νοσοκομείο, η κηδεία, όλα αυτά θέλω να τα σβήσω από το μυαλό μου, αλλά δεν μπορώ. Ακόμα ηχούν στα αυτιά μου τα τελευταία λόγια που του είπα. Ακόμα θυμάμαι τη μητέρα μου να μιλάει με τους γιατρούς και να φεύγει να κανονίσει τα διαδικαστικά. Η χειρότερη εποχή της ζωής μου.

9. Η σχέση μου με τα αδέρφια μου άλλαξε

Παλιά τσακωνόμασταν με το παραμικρό, τώρα όμως που περνάμε όλοι τον ίδιο εφιάλτη είμαστε ενωμένοι όσο ποτέ. Βοηθάμε και στηρίζουμε ο ένας τον άλλον και οι μεγαλύτεροι καθοδηγούμε τους μικρότερους. Είναι δύσκολο αλλά έτσι μαθαίνετε να προχωράτε μαζί. Να είστε ευγνώμονες που έχετε ο ένας τον άλλον.

10. Ο Θεός σου δίνει δύναμη να αντέξεις

Όταν χάνεις ένα γονιό η δύναμή σου εξουδετερώνει κάθε κακό συναίσθημα. Έζησες ο, τι χειρότερο και τώρα η μόνη επιλογή που έχεις είναι να είσαι δυνατός/ή και να ζεις την κάθε μέρα σου σαν να είναι η τελευταία.

Η ζωή δεν είναι όπως στα παραμύθια. Τη μία μέρα μπορεί να βρέχει και την άλλη μέρα ο ήλιος να λάμπει. Μην περιμένεις να ζήσεις την τέλεια ζωή μέχρι τη στιγμή που θα πεθάνεις. Η ζωή είναι ένας δρόμος γεμάτος στροφές και λακκούβες. Δεν είναι εύκολο και ποτέ δεν θα είναι, αλλά πρέπει να συνεχίσεις να προσπαθείς για το καλύτερο.

Πηγή: theodysseyonline.com