Ο σύζυγός μου ζηλεύει τη σχέση που έχω με το παιδί μας, επειδή τα δικά του παιδιά δεν έχουν άξια μάνα. Τί να κάνω;

Αγαπητή φίλη του singleparent,

καταρχήν θα σου απαντήσω από το τέλος προς την αρχή των όσων αναφέρεις. Δεν είναι καθόλου κακό να πας μόνη σου σε έναν συνάδελφο Ψυχολόγο και να μιλήσεις για όσα συμβαίνουν στη ζωή σου και να προσπαθήσει να σου δώσει μια κατεύθυνση για το χειρισμό της κατάστασης της οποίας βρίσκεσαι.

Αυτό που με προβληματίζει και για αυτό σου λέω να πας κάπου μόνη σου για αρχή είναι η θέση που λαμβάνει ο σύζυγός σου μέσα στον γάμο, τόσο σε αυτόν που βρίσκεστε οι δυο σας όσο και στον προηγούμενο γάμο του. Μου δίνει την αίσθηση ότι στην σχέση είναι πολύ καλός αλλά ότα προκύπτει ο έγγαμος βίος είναι σαν κάτι να τον καθηλώνει, να τον κάνει παθητικό και να μεταθέτει ευθύνες. Δεν ξέρω κατά πόσο ο προηγούμενος γάμος του του έχει αφήσει απωθημένα, όσο αν ο άνθρωπος δυσκολεύεται σε κάποιους ρόλους όπως αυτός του συζύγου.

Ας κάνουμε μία υπόθεση:
Αν ο προηγούμενος γάμος του ξεκίνησε με μια όμορφη σχέση και σαν ζευγάρι οι πρώην σύζυγοι περνούσαν καλά, έχτισαν το σπίτι τους, έκαναν τα παιδιά τους. Έστω λοιπόν όταν μέσα σε αυτή τη νέα συνθήκη της οικογένειας έγινε ο ίδιος παθητικός τόσο ως πατέρας, όσο και ως σύζυγος – σύντροφος, και αν η πρώην δεν είχε το σθένος να το παλέψει, ή το πάλεψε και κάποια στιγμή η προσπάθεια της ήταν άκαρπη έστρεψε την προσοχή της αλλού. Δεν λέω πως αυτό είναι εντάξει απλά αυτό που θέλω να τονίσω είναι πως ως προς το θέμα των ρόλων που έχει σαν άνθρωπος κάπου κολλάει και αυτό ίσως και να τον κάνει αρνητικό στο αίτημα σου να επισκεφθείτε έναν σύμβουλο.

Για την πρώην σύζυγο δεν μπορώ να πω κάτι, προφανώς δεν παντρεύτηκε για να χωρίσει ή για να πάει με άλλον άνδρα, όπως ακριβώς κι εσύ, δεν παντρεύτηκες και δεν επένδυσες σε έναν άνθρωπο για να χωρίσεις.

Νομίζω όμως πρέπει σοβαρά να εξεταστεί τι σημαίνει για εκείνον ο ρόλος του συζύγου, τυ συντρόφου, του “αρχηγικού” μέλους μιας οικογένειας.
Αυτό που προέχει αυτή τη στιγμή, εφόσον ο ίδιος είναι αρνητικός, είναι η δική σου ισορροπία, οπότε δούλεψε σε αυτήν με έναν συνάδελφο που αν τον βοηθήσεις, θα σε βοηθήσει και στην πορεία υπάρχει σοβαρή πιθανότητα να φτιάξουν και τα πράγματα.

Ξέρεις όλοι μας κάνουμε ένα σοβαρό λάθος όταν ερωτευόμαστε έναν άνθρωπο, ερωτευόμαστε την εικόνα που έχουμε φτιάξει γύρω από αυτόν, που στην ουσία η εικόνα αυτή δεν είναι τίποτα άλλο από τις προσδοκίες και τα όνειρα που έχουμε τα οποία προβάλουμε πάνω του. Κι όταν η καθημερινότητα και οι υποχρεώσεις διαλύουν αυτή την εικόνα, βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την πραγματικότητα και κάπου εκεί ξεπηδά το ερώτημα “δεν ήταν έτσι όταν τον/την γνώρισα”.
Κι όμως έτσι ήταν απλά βλέπαμε τις προσδοκίες μας κι όχι τον άνθρωπο.
Αυτό το “αρνητικό” έχει ο έρωτας και λένε πως είναι τυφλός.
Και θα δεις κι εσύ πως σε αυτά τα δέκα χρόνια “δούλευες” πάνω στις προσδοκίες” σου πως να κάνεις μια ωραία εκτεταμένη οικογένεια, να έχετε ένα σπίτι κλπ και όλα αυτά μεταφράζονται αυτή τη στιγμή ως αχαριστία από μέρους του.
Δεν θέλω να σου πω πως οι προσδοκίες σου ήταν κακές, αντίθετα, απλά δεν συμπεριέλαβες σε όλη της έκταση την προσωπικότητα του συζύγου σου ή και να το τραβήξω λίγο μπορεί και να τον λυπήθηκες για όσα πέρασε ή και να υπερεκτίμησες τις δυνάμεις σου ότι θα τον αλλάξεις με το να είσαι καλύτερη σύντροφος από την προηγουμενη. Άθελά σου να μπήκες δηλαδή σε μία σύγκριση.

Σου εύχομαι τα καλύτερα και να χαίρεσαι το παιδάκι σου!

Με εκτίμηση,