Ο πατέρας μου αυτοκτόνησε και κατάλαβα πως μετά το διαζύγιο, απλά δεν ήξερε πώς να μας πλησιάσει

Το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής υγείας τοποθετεί την αυτοκτονία στη δέκατη θέση με τις κυριότερες αιτίες θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες με απώλειες άνω των 47.500 ζωών μόνο το 2019.

Σαν χώρα βιώνουμε μία έντονη κρίση ψυχικής υγείας που αφήνει πάρα πολλά παιδιά, γονείς, συζύγους και φίλους απελπισμένους λόγω της απώλειας αγαπημένων τους προσώπων.

Σχεδόν οι μισοί από τους ανθρώπους που αυτοκτονούν πάσχουν από ψυχολογικά προβλήματα.

Παρόλο που δεν μπορούμε να αποτρέψουμε όλες τις αυτοκτονίες, με τη βοήθεια των οικογενειών των υποψηφίων θυμάτων μπορούμε να αποτρέψουμε τουλάχιστον ένα ποσοστό.

Η αυτοκτονία είναι κάτι που δυστυχώς δεν μου είναι άγνωστο. Ο πατέρας μου με τον οποίο δεν είχαμε ιδιαίτερες επαφές αυτοκτόνησε όταν εγώ ήμουν 21 ετών.

Η σχέση μας ήταν περίπλοκη. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 5 ετών κυρίως λόγω των σοβαρών ψυχολογικών προβλημάτων του πατέρα μου και του εθισμού του στα ναρκωτικά. Μπαινόβγαινε στις ζωές μας χωρίς να προσφέρει στη μητέρα μου καμία στήριξη – ηθική ή οικονομική.

Λίγους μήνες αφότου τελείωσα το πανεπιστήμιο νοίκιασα από το videoclub τον Τιτανικό αλλά με πήρε ο ύπνος στον καναπέ πριν τελειώσει. Ένα τηλεφώνημα της μητέρας μου με ξύπνησε από το λήθαργο που είχα πέσει για να με ενημερώσει ότι ο πατέρας μου είχε αυτοκτονήσει.

Τελευταία φορά είχα δει τον πατέρα μου στα 13 μου. Μετά το θάνατό του μάθαμε για μία επίσκεψη που έκανε κάποτε σε έναν ξάδερφό μας, με τον οποίο ήμασταν πάντα κοντά. Κατά τη διάρκεια αυτής της επίσκεψης ο ξάδερφος ανέφερε στον πατέρα μου ότι είχαμε επαφές και με την αδερφή μου και με εμένα.

Λίγες μέρες μετά το θάνατο του πατέρα μου ο ξάδερφος μου μας έκανε προώθηση ένα email που έλαβε από το μπαμπά μου το πρωί της αυτοκτονίας του. Στο μήνυμά του αυτό ζητούσε από τον ξάδερφό μου να είναι πάντα κοντά μας ό, τι και αν τον χρειαστούμε και να μη μας εγκαταλείψει ποτέ.

Εκείνη την εποχή με την αδερφή μου δεν είχαμε καμία επαφή με τον πατέρα μας. Το διαδίκτυο και τα e-mail μόλις που είχαν  εισβάλλει στις ζωές μας, οπότε ούτε διεύθυνση email είχαμε ούτε κανέναν άλλον τρόπο να επικοινωνήσουμε μαζί του.

Μεγαλώνοντας έγινα ψυχολόγος και αυτό που πλέον καταλαβαίνω είναι ότι ο πατέρας μου ήταν ένας μοναχικός άνθρωπος που του έλειπαν τα παιδιά του αλλά δεν ήξερε πώς να τα πλησιάσει.

Λυπάμαι που ο πατέρας μου ένιωθε μόνος και ανεπιθύμητος και φοβόταν να επικοινωνήσει μαζί μας.

Αναρωτιέμαι αν η απομόνωση από τα παιδιά του (ήταν επιλογή του κατά τη γνώμη μου) ήταν το κερασάκι στην τούρτα που τον εμπόδισε να βρει την ελπίδα στο μέλλον.

Το διαζύγιο είναι ένα από τα πιο αγχωτικά γεγονότα στη ζωή ενός ανθρώπου. Η ένταση, οι τσακωμοί και οι ταχύτατες αλλαγές έχουν τη δύναμη να ρίξουν τον οποιοδήποτε στα κάτεργα.

Το διαζύγιο απομακρύνει τους ανθρώπους και τους στιγματίζει επειδή αντί για έναν επιτυχημένο γάμο οδηγήθηκαν στην αποτυχία.

Στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής το ποσοστό των αυτοκτονιών μεταξύ χωρισμένων ή διαζευγμένων ατόμων είναι περίπου 2,4 φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των αυτοκτονιών μεταξύ παντρεμένων. Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται ή αδυνατούν να ζήσουν μακριά από τα παιδιά τους. Η απομάκρυνση από τα παιδιά και η απώλεια της οικογενειακής στήριξης μπορεί εύκολα να αλλάξει τον τρόπο που βλέπει ένα άτομο τον εαυτό του.

Παρόλο που η ιστορία μου είναι γεμάτη απώλεια και πόνο η τραγική εμπειρία που έζησα με ώθησε να βοηθήσω άλλες οικογένειες. Το έζησα και ξέρω από πρώτο χέρι ότι το διαζύγιο δεν σημαίνει αποτυχία. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι η καλύτερη επιλογή.

Μία οικογένεια δεν παύει να υπάρχει επειδή μοιράστηκε σε δύο σπίτια. Τα παιδιά χρειάζονται όλη την υποστήριξη από τα ενήλικα μέλη της οικογένειας.

Εκτός από το κύριο θύμα μία αυτοκτονία επηρεάζει όλους τους εμπλεκομένους: παιδιά, πρώην συζύγους, γονείς, αδέρφια, φίλους, συναδέλφους, ακόμα και γνωστούς καθώς όλοι αποκτούν μία ισόβια ενοχή ότι δεν έκαναν κάτι για να βοηθήσουν τον άνθρωπό τους.

Δουλειά μου είναι να δυναμώσω τις οικογένειες αυτές. Είτε ένα ζευγάρι χωρίζει είτε παίρνει διαζύγιο είτε ήδη έχει χωρίσει και προσπαθεί να βρει τα πατήματά του, θέλουν τα καλύτερα για όλα τα εμπλεκόμενα μέρη.

Το κίνητρο του να δω παιδιά και οικογένειες να προοδεύουν σε συνδυασμό με την προσωπική μου ιστορία επιβίωσης με ώθησε να μοιραστώ αυτό το μήνυμα στο πλαίσιο του Μήνα για την Πρόληψη των Αυτοκτονιών.

Να θυμάστε ότι η αυτοκτονική συμπεριφορά είναι ψυχιατρική κατάσταση έκτακτης ανάγκης και δώστε προσοχή στα εξής σημεία:

– συλλογή, αγορά ή αποθήκευση χαπιών ή όπλων.

– τακτοποίηση περιουσιακών στοιχείων (διαθήκη).

– τακτοποίηση χρεών ή εκκρεμοτήτων.

– αποχαιρετισμός φίλων και συγγενών.

Ως επιζήσασα κόρη θα ήθελα ο πατέρας μου να ήξερε ότι υπάρχει τρόπος να βοηθηθεί. Μείνετε υγιείς και ποτέ μην διστάσετε να ζητήσετε βοήθεια όταν τη χρειάζεστε.

Πηγή: yourtango.com