Μην θυμώνεις/κλαις μπροστά στα παιδιά: Έρευνα διαψεύδει αυτή τη χρόνια συμβουλή που έχει στοιχειώσει γενιές και γενιές

Πριν από μερικές εβδομάδες έκανα μία ανάρτηση στο λογαριασμό μου στο Facebook γράφοντας αστειευόμενη ότι όλο αυτό που ζούμε με τα κλειστά σχολεία και τη διδασκαλία μέσω διαδικτύου δεν θα έπρεπε να το αποκαλούμε «μάθηση στο σπίτι», αλλά «αίμα, δάκρυα και ιδρώτας στο σπίτι», εννοώντας ότι όλη αυτή η προσπάθεια να εκπαιδεύσουμε τα παιδιά μας στο σπίτι εν μέσω πανδημίας είναι μία διαδικασία που ανεβάζει την πίεση στα ύψη και προκαλεί απίστευτες εκρήξεις. Δεν μου έκανε εντύπωση που πολλοί πήραν θέση και ανέφεραν ότι δεν πρέπει να φωνάζω στα παιδιά ή να θυμώνω, ότι και αυτά δυσκολεύονται πολύ και ότι αν έχω άγχος πρέπει να ξεσπάω αλλού και όχι σε εκείνα.

Όπως αποδείχθηκε από μία πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε, η απόκρυψη του άγχους από τα παιδιά είναι το τελευταίο πράγμα που πρέπει να κάνουμε από την άποψη ότι όταν θυμώνουμε ή θέλουμε να κλάψουμε μπροστά στα παιδιά μας πρέπει να το κάνουμε και όχι να μην το κάνουμε.

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας έχουμε ακούσει τη φράση «Όχι μπροστά στα παιδιά», σωστά; Κάποιοι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον προσπάθησαν και τελικά κατάφεραν να διαψεύσουν αυτή τη χρονιά συμβουλή που έχει στοιχειώσει γενιές και γενιές.

Η μελέτη πραγματοποιήθηκε ανάμεσα σε 109 γονείς και τα παιδιά τους στο San Francisco και το δείγμα χωρίστηκε σχεδόν ισότιμα μεταξύ μαμάδων και πατεράδων. Για αρχή οι ερευνητές έδωσαν στον κάθε γονέα από ένα καθήκον, το οποίο τους προκαλούσε έντονο άγχος, όπως για παράδειγμα να κάνουν μία δημόσια ομιλία με αρνητικά σχόλια από το κοινό. Κατά το δεύτερο στάδιο ζητήθηκε από τους γονείς να παίξουν με τα παιδιά τους φτιάχνοντας κατασκευές με Lego και στους μισούς ζητήθηκε να καταστείλουν τα συναισθήματά τους και στους άλλους μισούς να ενεργήσουν φυσικά.

Σε όλους τους γονείς είχαν τοποθετηθεί αισθητήρες και στο πείραμα αυτό συμμετείχαν πολλοί επιστήμονες, οι οποίοι μελετούσαν κρυφά τις αντιδράσεις τους. Σύμφωνα με τη Sara Waters, επίκουρη καθηγήτρια στο τμήμα Ανθρώπινης Ανάπτυξης του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον «η προσπάθεια να καταστείλουν το άγχος τους έκανε τους γονείς λιγότερο θετικούς κατά τη διάρκεια της δραστηριότητας με τα Lego. Προσέφεραν λιγότερη καθοδήγηση στα παιδιά τους κάτι που επηρέασε και τα παιδιά, τα οποία με τη σειρά τους δεν ήταν ιδιαίτερα θετικά ούτε είχαν ιδιαίτερη αλληλεπίδραση με τους γονείς τους. Είναι λες και οι γονείς να μετέδωσαν τα αρνητικά τους συναισθήματα στα παιδιά τους».

Τι σημαίνει λοιπόν αυτό; Σημαίνει ότι τα παιδιά καταλαβαίνουν περισσότερα απ’ όσα νομίζουμε και αναγνωρίζουν πότε κάποιος κρύβει το πώς αισθάνεται πραγματικά. Αν γυρίσουμε όλοι πίσω και κοιτάξουμε στη δική μας παιδική ηλικία τότε θα διαπιστώσουμε ότι σε μία εποχή που συνέβη κάτι κακό όπως ένας θάνατος στην οικογένεια, ένας γονέας που έχασε τη δουλειά του ή ένα διαζύγιο, ακόμα και όταν δεν γνωρίζαμε την αλήθεια γιατί οι γονείς μας αρνούνταν να μας την πουν, νιώθαμε μία έντονη δυσφορία, ότι κάτι δεν πάει καλά. 

Αυτό που προτείνουν οι ερευνητές είναι το εξής: Το πιο σωστό είναι να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας και να ενημερώνουμε τα παιδιά μας όταν αισθανόμαστε άγχος χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τα  βλέπουμε σαν ψυχολόγους ούτε ζητάμε από εκείνα να διώξουν το άγχος που νιώθουμε. Η Waters είπε ότι υπάρχουν δεκάδες μελέτες που αποδεικνύουν ότι τα παιδιά είναι πολύ καλά στο να παίρνουν από τους ώμους μας το βάρος που ενδεχομένως να νιώθουμε.

“Τα παιδιά αντιλαμβάνονται κάθε μας συναίσθημα όσο καλά και αν το κρύβουμε. Όταν καταλαβαίνουν ότι κάτι άσχημο συμβαίνει στις ζωές μας και εμείς εξακολουθούμε να ενεργούμε όπως στην καθημερινότητά μας και δεν το αντιμετωπίζουμε, αυτό τους προκαλεί μεγάλη σύγχυση και αυτά είναι δύο αντικρουόμενα μηνύματα“. Aντί να κρύβουμε τα συναισθήματα αυτά από τα παιδιά μας, η Waters προτείνει να αφήνουμε τους εαυτούς μας ελεύθερους ώστε τα παιδιά να βρεθούν μπροστά από μία υγιή σύγκρουση από την αρχή μέχρι την επίλυση.

Ακούγοντας τον όρο «υγιή σύγκρουση» γέλασα πολύ γιατί μου φάνηκε τόσο αντιφατικό. Ποια σύγκρουση μπορεί να είναι αντιφατική; Και όμως υπάρχουν υγιείς τρόποι να μιλήσουμε στα παιδιά μας για το άγχος. Πρακτικά μιλώντας, όλοι οι γονείς νιώθουν έντονο άγχος τώρα με τον Κορονοϊό. Πρέπει να δουλέψουμε από το σπίτι, να κρατάμε τα παιδιά μας απασχολημένα, να τα βοηθάμε στην τηλεκπαίδευση και στη νέα πραγματικότητα της κοινωνικής απομόνωσης προσπαθώντας να διατηρήσουμε την οικογένειά μας ασφαλή. Αυτό από μόνο του είναι αρκετό για να σε τρελάνει πόσο μάλλον τα παιδιά σου.

Αυτό με φέρνει πίσω στο αστείο που έκανα με το «αίμα, δάκρυα και ιδρώτας» γιατί όπως αποδεικνύεται έτσι αντιμετωπίζω το άγχος μου λόγω του Κορονοϊού. Η γιατρός Jenny Radesky, παιδίατρος εξειδικευμένη στην έρευνα της αναπτυξιακής συμπεριφοράς που διδάσκει στο πανεπιστήμιο του Michigan δήλωσε: “Τα ευρήματα αυτά της έρευνας είναι συναρπαστικά σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο η φυσιολογία του σώματός μας συνδέεται με τα παιδιά μας – για καλό ή για κακό. Υποδηλώνουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα δεν φεύγουν, αντίθετα παραμένουν μέσα μας υπό τη μορφή – πολλές φορές – αλλαγών στη λειτουργία της καρδιάς και του νευρικού συστήματος και όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι γονείς μπορούν οποιαδήποτε στιγμή να ξαναέρθουν στην επιφάνεια με τη μορφή της ευερεθιστότητας. της υπερβολικής αντίδρασης στα παιδιά μας η του ξεσπάσματος“.

Νομίζω ότι η παραπάνω δήλωση περιγράφει ακριβώς το πώς χειρίζομαι τα πράγματα.

Πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας τη χάρη και να σταματήσουμε να κρύβουμε το άγχος μας από τα παιδιά μας θεωρώντας ότι αν το αφήσουμε να αποκαλυφθεί, θα κάνουμε τα πράγματα χειρότερα. Πρέπει να είμαστε ανοιχτοί απέναντί τους. Πείτε τους πως αισθάνεστε (ο τρόπος που θα εκφραστείτε εξαρτάται από την ηλικία τους). Θα καταλάβουν. Είναι καλύτερο από το να κρύβετε τι σας ενοχλεί γιατί αυτό μπορεί να τα οδηγήσει στο να καταλήξουν σε αυθαίρετα συμπεράσματα προκαλώντας περισσότερο άγχος στη διαδικασία.

“Αποδέξου τα συναισθήματά σου και τα συναισθήματα του παιδιού σου“, καταλήγει η Waters. “Δίνοντας στον εαυτό σου την άδεια να εξωτερικεύσει τα συναισθήματά του θα σε βοηθήσει να ανοίξεις το μυαλό σου και να οδηγηθείς σε μία καλύτερη επίλυση των προβλημάτων“.

Με τη συμπεριφορά μας δίνουμε το καλό παράδειγμα στα παιδιά μας. Μοντελοποιώντας πώς να συζητάμε για το άγχος με ειλικρίνεια και πάνω απ’ όλα με υγιή τρόπο, τα μαθαίνουμε πώς να αντιμετωπίζουν αυτά τα συναισθήματα αργότερα στη ζωή τους. Το να είμαστε ειλικρινείς σχετικά με το άγχος μας τους επιτρέπει να δουν ότι ο αγώνας είναι αναπόφευκτος και ανθρώπινος και μέσα από τη σωστή προσπάθεια θα καταφέρουμε τα πάντα.

Με όλη την αναταραχή που βιώνουμε αυτή τη στιγμή ίσως τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή να δώσετε το παράδειγμα αυτό στα παιδιά σας. Μπορεί το άγχος να είναι προσωρινό, θα δώσει ωστόσο στα παιδιά τα καλύτερα εφόδια και τις δεξιότητες να το αντιμετωπίζουν σε όλη τους τη ζωή.

Πηγή:  scarymommy.com