Έμαθα να ζω μόνη μετά τον θάνατο του άντρα μου: Δύο χήρες μαμάδες, μιλούν!

Η μοναξιά για κάποιους είναι δώρο Θεού, αλλά άλλοι το περιγράφουν σαν μια κόλαση και σαν μια απελπιστική κατάσταση, που όσο προσπαθείς να ξεφύγεις από αυτήν, τόσο πιο βαθιά χώνεσαι. Όλα φαίνεται να εξαρτώνται από την αιτία που πρόσφατα χώρισες, έμεινες χήρα, εγκαταλείφθηκες από το σύζυγό σου ή είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα και έχεις τελικά το δικό σου χώρο.

Μετά την αρχική αντίδραση πολλοί άνθρωποι λένε ότι αγαπούν το νέο τρόπο ζωής τους. Παίρνουν μόνοι τους όλες τις αποφάσεις, κάνουν ό, τι θέλουν, όταν το θέλουν και σκέφτονται μόνο τον εαυτό τους. Η μοναξιά και η μοναχικότητα είναι δυο πολύ διαφορετικές καταστάσεις (βλέπε εδώ σε παλαιότερο άρθρο μας ). Μοναχικότητα σημαίνει να είσαι για πάρτη σου και να μη σε νοιάζει η παρέα κανενός. Μοναξιά σημαίνει ότι δεν θες να είσαι μόνη σου και αποζητάς την επαφή και την επικοινωνία με τους γύρω σου.

Η ιστορία της Γωγώς

«Πήγα από το σπίτι των γονιών μου κατευθείαν πανεπιστήμιο και εκεί συγκατοίκησα με άλλες 5 κοπέλες. Στη συνέχεια παντρεύτηκα και έμεινα παντρεμένη για 40 ολόκληρα χρόνια μέχρι που ο άντρας μου πέθανε. Δεν είχα μείνει ποτέ μόνη, δεν ήξερα πως είναι να μένεις μόνη. Ένιωθα χάλια. Ήταν τρομερό. Δεν ήξερα πώς να ζήσω μόνη μου και ήμουν συγκλονισμένη. Ήμουν συναισθηματικά στο κατώτατο σημείο. Η ζωή μου ήταν άδεια και έψαχνα μετά μανίας τη συντροφιά ενός άλλου ανθρώπου.

Τίποτα δεν με ενδιέφερε. Δεν έκανα δουλειές, δεν καθάριζα το σπίτι και δεν έκανα τίποτα για να βελτιώσω το περιβάλλον μου. Φώναζα το μεγαλύτερο μέρος της μέρας και δεν μπορούσα να κοιμηθώ τη νύχτα. Τελικά αποφάσισα ότι έπρεπε να κάνω κάτι, έτσι πήγα σε ψυχολόγο.

Μου έσωσε τη ζωή μου. Ζω τώρα μόνη μου και νιώθω καλά. Έχω ένα νέο τρόπο ζωής, τον οποίο δεν θα διάλεγα υπό άλλες συνθήκες, διότι έχω συνηθίσει να είμαι με παρέα και λαχταράω τη συντροφικότητα των άλλων. Έτσι ανέπτυξα ένα δίκτυο φίλων, οπότε δεν είμαι πλέον μόνη».

Ο αριθμός των μονομελών νοικοκυριών αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς, διότι οι άνθρωποι αυτοί πια δεν είναι πια στιγματισμένοι από την κοινωνία και τους γύρω τους. Όχι πάρα πολλά χρόνια πίσω, βλέπαμε μόνο άνθρωπο και αμέσως σκεφτόμασταν ότι είναι περίεργος, παράξενος, αλλοπρόσαλλος. Οι άγαμες, οι χήρες και οι χωρισμένες/οι επιλέγουν να ζουν σε γκαρσονιέρες. Η βιομηχανία του είδους έχει προνοήσει και κατασκευάσει εκατομμύρια γκαρσονιέρες σε όλη τη χώρα, αλλά και δυάρια για μόνα άτομα και ζευγάρια. Η βιομηχανία τροφίμων ικανοποιεί επίσης τις ανάγκες των μόνων ανθρώπων εισάγοντας μεμονωμένες μερίδες σε όλα τα φαγητά, τις σούπες, τα επιδόρπια και πολλές ποικιλίες κατεψυγμένων τροφίμων.

Σύμφωνα με το Γραφείο Απογραφής των ΗΠΑ, πάνω από 6 εκατομμύρια ενήλικες άνω των 60 ετών ζούσαν μόνοι τους το 2006. Αυτή η κατάσταση μπορεί να αποβεί επικίνδυνη για τους ηλικιωμένους, γι’ αυτό οι οργανώσεις και οι υγειονομικές υπηρεσίες έχουν δημιουργήσει προγράμματα μέσω υπολογιστών, αλλά και άλλα ακόμα πιο απλά με τη βοήθεια των οποίων ένας ηλικιωμένος μπορεί να ειδοποιήσει το προσωπικό έκτακτης ανάγκης σε περίπτωση προβλήματος. Το σημερινό οικονομικό κλίμα μπορεί να αναγκάζει πολλούς ανθρώπους να μένουν όλοι μαζί χάριν οικονομίας, αλλά όταν η κατάσταση βελτιωθεί, πολλοί θα επιστρέψουν στη μοναχικότητά τους.

Πολλές χήρες και χήροι επιθυμούν να είναι εκείνοι, που θα πέθαιναν πρώτοι για να μην αναγκαστούν να ανοίξουν την πόρτα σε ένα άδειο σπίτι, να τρώνε μόνοι τους, να κοιμούνται μόνοι τους και να ψάχνουν την προσαρμογή σε έναν νέο τρόπο ζωής εξαιρετικά δύσκολο.

Η σκέψη και μόνο του να πρέπει να συνηθίσεις να ζεις μόνος είναι πολύ απειλητική και πολλοί άνθρωποι δεν ξέρουν πώς να ξεκινήσουν. “Ξέρω ότι θα πρέπει να το συνηθίσω και προσπαθώ, αλλά είναι πολύ δύσκολο”, είπε η Γωγώ. “Πρέπει να μάθω να φροντίζω τον εαυτό μου, να μαγειρεύω για έναν και να κάνω τα πάντα, ακόμα και τις αντρικές δουλειές. Έμαθα να αλλάζω λάμπες και να χρησιμοποιώ τρυπάνια, βίδες, παξιμάδια και ούπα”.

Η ιστορία της Μαρίας

Όταν ο σύζυγός μου με παράτησε μετά από 50 χρόνια γάμου, έπεσε σε κατάθλιψη. Κατά τη διάρκεια των ετών αυτών, γνώριζα ότι έπρεπε να φύγω, αλλά φοβόμουν να το κάνω. Όταν έκλεισε απροσδόκητα την πόρτα στην κοινή μας ζωή, αναγκάστηκα να μάθω πώς ήταν να ζω μόνη μου. Φαγητό στο τραπέζι μόνη μου δεν μπορούσα να φάω, έτσι αποφάσισα να παίρνω το δίσκο μου στον καναπέ μπροστά από την τηλεόραση και να τρώω βλέποντας διάφορες εκπομπές και σειρές για να έχω παρέα.

Αποφάσισα να προσπαθήσω τουλάχιστον να αποφύγω τις χειρότερες στιγμές μου. Τα Σαββατοκύριακα ήταν πολύ σκληρά και οι διακοπές ακόμα χειρότερες, γι’ αυτό αποφάσισα να δοκιμάσω κάτι που θα μπορούσα να απολαύσω. Ξεκίνησα γιόγκα, άρχισα το διάβασμα, έβγαινα βόλτα στα εμπορικά ή πήγαινα για φαγητό μόνη μου.

Ένα πράγμα που δεν μπορούσα να κάνω είναι να φορτώνομαι στις φίλες μου. Είχαν τα δικά τους προβλήματα για να κάτσουν να ακούν και εμένα. Αφού δεν ήθελα να μιλήσω σε φίλους/φίλες, αλλά κάπου έπρεπε να τα πω, ζήτησα τη βοήθεια ενός ψυχολόγου.

Μου είπε ότι δεν πρέπει να κάνω τίποτα βιαστικά, αλλά καλό θα ήταν για αρχή να αλλάξω σπίτι. Μετακόμισα σε νέο διαμέρισμα και αυτό με βοήθησε να προσαρμοστώ στο νέο μου τρόπο ζωής.

Προσπαθώ να κρατάω τον εαυτό μου απασχολημένο. Πηγαίνω σε σπα, κομμωτήριο, για τα νύχια μου, αγοράζω όμορφα πράγματα, γκουρμέ φαγητά και καλό κρασί. Προσπαθώ να δω το καλύτερο, όταν αισθάνομαι το χειρότερο. Πάω κομμωτήριο δύο φορές την εβδομάδα και συχνά για μασάζ.

Πρόσφατα άρχισα να έρχομαι σε επαφή με άλλα άτομα της ηλικίας μου που μένουμε στην ίδια γειτονιά. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό μου, αλλά η σκέψη και μόνο της φιλίας, η ψυχαγωγία που μπορεί να σου προσφέρει και η βοήθειά της έχει αρχίσει να μου φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα.