Η πανδημία έχει γονατίσει τους μονογονείς περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο γονιό

Από την Κυριακή μέχρι την Παρασκευή που μας πέρασε κοιμήθηκα συνολικά 18 ώρες, κατά μέσο όρο δηλαδή λίγο παραπάνω από τρεις ώρες κάθε βράδυ. Δεν είμαι άρρωστη ούτε έχω ιδιαίτερο άγχος, απλά δουλεύω και μεγαλώνω μόνη μου το γιο μου και ο χρόνος δεν μου αρκεί. Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα την πανδημία για να μου συμβεί κάτι τέτοιο. Μου τυχαίνει συχνά να μη μου μένει χρόνος ούτε για να κοιμηθώ.

Ως μονογονέας που είμαι αν δεν τα κάνω όλα αυτά εγώ, ποιος θα τα κάνει; Στην οικογένειά μας δεν υπάρχει άλλος ενήλικας για να διαχειριστεί το συναισθηματικό βάρος της απομόνωσης ούτε υπάρχει κάποιο σύντροφος να με βοηθήσει, να βγάλει έστω τα σκουπίδια έξω ή να μαγειρέψει ή να πλύνει τα πιάτα ή να σκουπίσει. Δεν υπάρχει κανείς άλλος εδώ παρά μόνο εγώ, έτσι αναγκαστικά κοιμάμαι αργά και ξυπνάω νωρίς. Περιμένω να τελειώσουν τα πλυντήρια, να απλώσω τα ρούχα, ρίχνω μία ματιά στο e-class του παιδιού μην τυχόν και μου έχει ξεφύγει κάτι, βγάζω το σκύλο βόλτα και προγραμματίζω όλες τις δουλειές της επόμενης ημέρας.

Αυτή είναι η καθημερινότητα της πανδημίας για όλους τους μονογονείς υποθέτω. Ο καθένας το ζει με το δικό του τρόπο αλλά το πιστεύω πραγματικά πως όλοι οι μονογονείς δυσκολεύονται. Ούτε τεμπέληδες είμαστε ούτε αδιάφοροι. Παλεύουμε μόνοι μας για τα παιδιά μας και η πανδημία αυτή δεν μας βοηθά καθόλου. Το άγχος συσσωρεύεται και μας γονατίζει. Έχουμε τα παιδιά στο σπίτι 24 ώρες το 24ωρο εδώ και σχεδόν 8 μήνες χωρίς διακοπή. Όσο και να τα αγαπάμε ο εφιάλτης που ζούμε είναι άνευ προηγουμένου.

Ξέρω ότι είναι δύσκολο για όλους όπως επίσης ξέρω πόσο τυχερή είμαι που έχω μία καλή δουλειά που μπορώ να κάνω από το σπίτι αλλά επίσης ξέρω πώς το εμβόλιο αυτό που ανυπομονούμε όλοι να έρθει δεν θα μας θεραπεύσει. Ακόμα και μετά το μαζικό εμβολιασμό θα μας πάρει πολύ χρόνο μέχρι η κατάσταση να βελτιωθεί, αλλά προς το παρόν εστιάζω στο τώρα. Τώρα είναι που νιώθω εξαντλημένη, τώρα είναι που μόνο φως δεν βλέπω στον ορίζοντα. Ακόμα και με τη γνώση του εμβολίου που έρχεται, ο χρόνος αυτός που χάθηκε δεν γυρίζει πίσω.

Οι μονογονείς υποφέρουμε διπλά και δεν υπάρχει τίποτα να κάνουμε εκτός από το να μένουμε σπίτι και να παλεύουμε να βγάλουμε τη μέρα. Δεν έχουμε χρόνο ούτε ένα δικό μας άνθρωπο να πάρουμε τηλέφωνο. Δεν μπορούμε ούτε να αγκαλιάσουμε ή να δούμε τους ανθρώπους που αγαπάμε. Δεν έχουμε έναν δεύτερο ενήλικα μέσα στο σπίτι να μας βοηθήσει.

Μου λείπει η ζωή μου όπως ήταν, όχι ότι ήταν εύκολη. Κλεισμένη όλη μέρα μέσα στο σπίτι εντελώς μόνη με το παιδί φορώντας μία ρόμπα που δεν θυμάμαι από πότε έχω να πλύνω επεξεργάζομαι το κόστος αυτής της πανδημίας και μετά άντε να κοιμηθώ.

Όταν ηρεμήσουν τα πράγματα νιώθω πως θα πέσω για ύπνο και θα ξυπνήσω μετά από μία βδομάδα λες και ήμουν σε κώμα, ανυπομονώ όμως για εκείνη τη στιγμή. Ανυπομονώ να βγω έξω, να πάω να δω τους γονείς και τα αδέρφια μου, να περάσουμε μαζί το Πάσχα και το καλοκαίρι. Αναρωτιέμαι όμως… Θα γίνει ποτέ αυτό και αν γίνει, πότε; Το 2023; Δεν ξέρω αν θα τα έχω καταφέρει μέχρι τότε…

Πηγή: scarymommy.com