Γιατί κάποιοι άντρες εγκαταλείπουν τα παιδιά τους αλλά μεγαλώνουν με χαρά τα παιδιά μιας άλλης;

Γιατί άραγε κάποιοι άντρες εγκαταλείπουν τα παιδιά τους, αλλά μεγαλώνουν με χαρά και αφοσίωση τα παιδιά μιας άλλης γυναίκας;

Αυτή την ερώτηση μας έστειλε μία μπερδεμένη, απογοητευμένη και δικαιολογημένα θυμωμένη μητέρα. Ο πρώην άντρας της και πατέρας των παιδιών της αγαπάει δύο ξένα παιδιά, αλλά εγκατέλειψε τα δικά του. Το ερώτημα της είναι εύλογο και θα επιχειρήσω να της δώσω μία όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη απάντηση.

Πριν από μερικά χρόνια είχα μία συζήτηση με ένα φίλο μου ψυχολόγο με θέμα την πατρότητα και αν αυτή μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Μετά από αρκετή ώρα καταλήξαμε στο ίδιο συμπέρασμα: ότι η πατρότητα – σίγουρα θα συμφωνεί και η μητέρα που προαναφέραμε – δεν κάνει έναν άντρα καλύτερο. Για την ακρίβεια η πατρότητα δεν αλλάζει καθόλου έναν άντρα. Ούτε πιο υπεύθυνο τον κάνει, ούτε τον μαθαίνει να σκέφτεται και να υπολογίζει τις ψυχούλες που εξαρτώνται από αυτόν.

Αυτό το διαπιστώνεις εύκολα αν δεις πόσα παιδιά υπάρχουν γύρω μας που οι μπαμπάδες τους «θαμπώθηκαν» από τη «λαμπρότητα» της ματαιοδοξίας και της δειλίας και απέδειξαν πόσο μεγάλη έλλειψη ανδρισμού υπάρχει σήμερα στον κόσμο μας. 

Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου είναι δύσκολο να αλλάξει. Εννοώ ότι είναι σχεδόν αδύνατον κάποιος που είναι άπληστος μία ζωή να γίνει ξαφνικά γενναιόδωρος. Κάποιος είναι ειλικρινής ή δεν είναι. Κάποιος είναι ακέραιος ή δεν είναι. Σε αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει γκρι, υπάρχει μόνο άσπρο ή μαύρο. Σε κάποια όμως υπάρχει. Το μίσος μπορεί να γίνει αγάπη. Είμαι πεπεισμένη ότι ο Θεός έχει τη δύναμη να το πετύχει. Έχει συμβεί πολλές φορές μπροστά στα μάτια μου… Έχω δει ανθρώπους να αλλάζουν τον τρόπο που ζουν και βλέπουν τον κόσμο. Κοιτάζονται στον καθρέφτη και ξέρουν ότι κάτι πρέπει να αλλάξει. Αυτοί οι άνθρωποι θέλουν να αλλάξουν. Μέσα από έμφυτες επιθυμίες που μόνο εκείνοι μπορούν να εντοπίσουν και να ερμηνεύσουν, θέτουν υψηλούς στόχους και προσπαθούν να βελτιωθούν. Ξέρουν ότι πρέπει να αλλάξουν. Δεν μπορούν να συνεχίσουν να ζουν έτσι. Αυτή η αλλαγή είναι το μοναδικό πράγμα που διαρκεί και που μπορεί να κάνει έναν άντρα καλύτερο απ’ ότι ήταν.

Όταν όμως ένας άντρας επιλέγει να μεγαλώσει τα παιδιά μιας ξένης γυναίκας εις βάρος των δικών του, το πρώτο πράγμα που μας έρχεται στο μυαλό να ρωτήσουμε είναι «Γιατί». Γιατί αυτός ο άντρας να κάνει κάτι τέτοιο; Είναι τόσο αντίθετο στις φυσικές μας κλίσεις και στις προσδοκίες των γύρω μας. Είναι αντίθετο στον τρόπο σκέψης μας και μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν η μητέρα και τα παιδιά του φέρουν κάποια ευθύνη για την εγκατάλειψή τους. Ίσως τα παιδιά να μη θέλουν καμία σχέση μαζί του για τους δικούς τους λόγους και τον έκαναν πέρα. Ίσως η μητέρα να «μπλοκάρει» όλες τις προσπάθειές του να είναι πατέρας στα παιδιά του και εκείνος παραιτήθηκε. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι σπάνιο ή χρησιμοποιείται από τον πατέρα σαν δικαιολογία για να καταπραΰνει τη γεμάτη ενοχές ψυχή του.

Θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτός ο πατέρας έχει αλλάξει; Ότι δηλαδή ήταν ανεύθυνος, ασταθής, αδιάφορος και τώρα ξαφνικά έγινε σωστός, υπεύθυνος, σταθερός και έτοιμος επειδή μεγαλώνει ξένα παιδιά; Φυσικά και όχι. Τέτοια χαρακτηριστικά δεν αλλάζουν. Δεν είναι, ούτε θα είναι ποτέ λιγότερο ανεύθυνος και εγωιστής απ’ ότι έχει αποδείξει ότι είναι. Δεν άλλαξε. Προσποιείται ότι άλλαξε. Θα συνεχίσει να παίζει καλά το ρόλο του, όσο παίρνει αυτό που θέλει. Η μητέρα των καινούργιων παιδιών τον καλύπτει σε κάποιους τομείς περισσότερο από την πρώην γυναίκα του και το τίμημα που πληρώνει είναι να το παίζει μπαμπάς στα παιδιά της καινούργιας. Φοράει ένα προσωπείο και παίζει καλά το ρόλο του ιδανικού και συνεπή πατέρα, προσωπείο που όσο γρήγορα το βάζει, άλλο τόσο γρήγορα το βγάζει. Να είστε σίγουροι ότι μόλις κουραστεί ή νιώσει πλήρης ή βρει κάτι άλλο που θα τον ικανοποιεί περισσότερο θα πετάξει τη μάσκα που φορούσε και θα υιοθετήσει ένα καινούργιο χαρακτήρα ανάλογα με την καινούργια περίπτωση. Γιατί ένας πατέρας που εγκαταλείπει με τέτοια ευκολία τα δικά του παιδιά, με την ίδια ευκολία θα εγκαταλείψει και τα ξένα. 

Πριν από χρόνια έγραψα ένα άρθρο με τίτλο «Μανιφέστο στους απόντες πατεράδες», στο οποίο απευθύνομαι σε β’ πρόσωπο σε εκείνους τους μπαμπάδες που επέλεξαν την ευκολία και τον εγωισμό αντί της ανιδιοτέλειας αλλά και σε εκείνα τα άτομα που θεωρώ εξίσου υπεύθυνα για την ορφάνια που πολλά παιδιά βιώνουν. Μιλάω για τις γυναίκες που εν γνώσει τους επιλέγουν άντρες που γνωρίζουν ότι εγκατέλειψαν τα παιδιά τους.

Σε αυτό το άρθρο έγραψα:

«Κάθε γυναίκα που εν γνώσει της αγαπάει και φροντίζει έναν άντρα που εγκατέλειψε τα παιδιά του δεν είναι καλύτερη απ’ αυτόν. Στην πραγματικότητα αποτελεί ένα τεράστιο μέρος ενός τεράστιου προβλήματος. Η γυναίκα αυτή είναι εξίσου πιθανό να βλάψει τα παιδιά της όπως αυτός ο πατέρας έβλαψε τα δικά του παιδιά και ξέρετε γιατί; Γιατί η αγάπη της καλύπτει τις αμαρτίες και τη ντροπή του και τραβάει την προσοχή των γύρω της απ’ τα καμώματά του.

Η απάντηση στο γιατί δεν θέλει τα δικά του παιδιά αλλά μεγαλώνει κάποια άλλα κρύβεται στην ανθρώπινη φύση και το ανθρώπινο συμφέρον. Αυτός ο άνθρωπος θυσίασε την ευθύνη που του δόθηκε από το Θεό στο βωμό της απληστίας και της ευκολίας, ενώ μία άλλη γυναίκα τον αφήνει να ζει με αυτό το βάρος επειδή παίρνει από εκείνον αυτό που θέλει. Ο ένας είναι εξίσου υπεύθυνος με τον άλλο».

Σε εκείνη τη μαμά που δεν έχει πια πατέρα για τα παιδιά της θα πρότεινα να μη ρωτάει πια «γιατί». Το γιατί σε αυτή την περίπτωση είναι ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή προς την παραφροσύνη ή την κατάθλιψη. Αντ’ αυτού θα της πρότεινα να γίνει ο καλύτερος γονέας που μπορεί για τα παιδιά της. Πρέπει να ξεπεράσει τον άνθρωπο αυτό αν και είναι απόλυτα δικαιολογημένη αν δεν μπορεί να το κάνει. Πρέπει να βρει τρόπο να βάλει στη ζωή της πραγματικούς άντρες που θα μπορέσουν να τη βοηθήσουν να ξεπεράσει την αποτυχία του πρώην της. Διαφορετικά τα παιδιά της κινδυνεύουν να υιοθετήσουν την παραμορφωμένη εικόνα του αντρικού προτύπου που κληρονόμησαν από τον απόντα πατέρα τους και μακροπρόθεσμα κάτι τέτοιο να καταλήξει στη χειρότερη τραγωδία.

Πηγή: chopperpapa.com