ΔΕΝ υπάρχει «Πονόμετρο»!!!

Το τελευταίο διάστημα, ακούμε συνεχώς για νέους ανθρώπους που φεύγουν απ’ τη ζωή. Τροχαία, αυτοκτονίες, καρκίνος, είναι λίγες μόνο απ’ τις αιτίες που οδηγούν ανθρώπους σε μικρές ηλικίες στο θάνατο. Όταν οι άνθρωποι αυτοί τυγχάνει να είναι και επώνυμοι, ο θάνατός τους είναι ένα θέμα που παρουσιάζεται στα δελτία ειδήσεων, αλλά και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με εκτενή ρεπορτάζ και αφιερώματα. 

Ρεπορτάζ για τον τρόπο του θανάτου. Για το χρονικό πριν το τέλος. Με κάθε λεπτομέρεια. Φωτογραφίες. Βίντεο. Φυσικά, όσο πιο σκληρά, τόσο καλύτερα. Ακολουθούν αφιερώματα για τη ζωή και τη δράση των θανόντων. Αφιερώματα για το έργο τους. Σ’ όλα αυτά τα άρθρα που κατακλύζουν το χρονολόγιό μας, φυσικά θα ενημερωθούμε για την κηδεία. Το που. Το πότε. Και μετά θα δούμε βίντεο απ’ την εκκλησία, όπου θα μας δείξουν ποιοι ήταν εκεί. Τι φορούσαν. Πόσο έκλαιγε ο καθένας. Και κάπου εκεί θα βγουν τα «πονόμετρα»…

Στο διαδίκτυο τα πράγματα είναι σκληρά. Ο καθένας, με την «ασφάλεια» που του προσφέρει η ανωνυμία του, μπορεί να σχολιάζει ΟΤΙ θέλει, με ΟΠΟΙΟ τρόπο θέλει. Στο συγκεκριμένο κομμάτι όμως, αυτό του θανάτου ενός ανθρώπου, τα πράγματα παίρνουν κανιβαλιστικές διαστάσεις.

«Καλά να πάθει! Όταν πίνεις κι οδηγείς αυτά παθαίνεις!»

«Όλα τα είχε και πήγε και αυτοκτόνησε ο μ@λ@κ@ς!»

«Σιγά την είδηση! Έχασε η Βενετιά βελόνι! Δεν πειράζει! Να καθαρίζει ο τόπος απ’ τα κατακάθια!»

Αυτά που λέγονται δυστυχώς είναι σκληρά, όχι μόνο για τον θανών και για τον τρόπο θανάτου του, αλλά και γι’ αυτούς που μένουν πίσω…

«Κοίτα ψυχραιμία! Φαίνεται πόσο τον αγαπούσε!»

«Σιγά μην ασχοληθούμε με το αν πόνεσε η γκόμενα! Μόνο τη μάνα του σκέφτομαι!»

«Καλά αυτός γιατί πήγε στην κηδεία; Αφού ήταν μαλωμένοι!»

Προσπαθώ! Ειλικρινά προσπαθώ να είμαι ψύχραιμη, όταν βλέπω τέτοια σχόλια! Συνήθως τα προσπερνάω χωρίς να πω λέξη, γιατί ξέρω καλά πως αν απαντήσεις σε σχόλιο κάποιου στο διαδίκτυο, στην καλύτερη περίπτωση θα σκυλοβριστείς. Όχι μόνο μ’ αυτόν, αλλά και με όλους τους υπόλοιπους που συμφωνούν μαζί του. Και μπορεί εντέλει αυτό να μην κάνει ουσιαστική διαφορά στη δική μου ζωή, είναι όμως ικανό να μου καταστρέψει τη διάθεση για μέρες. Γιατί δεν αντέχω να βλέπω ανθρώπους να κάνουν μετρήσεις με το «πονόμετρο»! Πόσο μάλλον σε ανθρώπους που δεν γνωρίζουν καν!

Η επόμενη μέρα απ’ το θάνατο ενός επώνυμου, μπορεί για σένα και για μένα να είναι απλά μια ακόμη μέρα. Για τη μάνα του, τον πατέρα του, τη γυναίκα του, τους συγγενείς και τους φίλους του όμως, είναι το πρώτο βήμα ενός Γολγοθά που έχουν να ανέβουν. Είναι μόνο ένα βήμα, απ’ τα πολλά ματωμένα που θα ακολουθήσουν! Για κάποιους απ’ αυτούς τους ανθρώπους, η ζωή δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Ποτέ. Τελεία. Το για ποιους θα συμβεί αυτό, είναι κάτι που εσύ που στάζεις το φαρμάκι σου κάτω από κάθε δημοσίευση, δεν γνωρίζεις. Είναι κάτι που πιθανότατα δεν θα μάθεις ποτέ.

Για σένα, που σπεύδεις να κράξεις τη «γκόμενα», που είσαι σίγουρος πως σε 1 μήνα θα έχει βρει αντικαταστάτη, ο άνθρωπος αυτός που έφυγε ξέρεις, μπορεί να ήταν τα πάντα για εκείνη! Και μπορεί να πονέσει περισσότερο κι απ’ τη μάνα του! Γιατί υπάρχουν και «μάνες – σκύλες» ξέρεις. Ακόμη όμως κι αν η δική του δεν ήταν τέτοια και δικαιωματικά της αξίζει η συμπόνοια ολόκληρου του κόσμου, δεν έχεις το δικαίωμα να υποβιβάζεις τα αισθήματα των άλλων. Γιατί ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΝΟΜΕΤΡΟ! Όλοι πονάνε! Ο καθένας με τον τρόπο του. Ο καθένας απ’ την πλευρά του.

Το πένθος είναι ένα συναίσθημα που εκφράζεται με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικούς χρόνους από άνθρωπο σε άνθρωπο κι είναι τουλάχιστον χυδαίο την ώρα εκείνη, που κάποιος αποχαιρετά έναν δικό του άνθρωπο, να βρίσκεσαι απέναντι με τον μεγεθυντικό φακό. Είναι χυδαίο, άνανδρο, απάνθρωπο!

Για σένα μπορεί να ήταν απλά ένας διάσημος, για εκείνους όμως ήταν άνθρωπός τους! Σκέφτηκες ποτέ πώς μπορεί αυτοί οι άνθρωποι να αισθανθούν όταν δουν το πανηλίθιο, σιχαμερό σχόλιό σου; Μπορείς να αισθανθείς; Νιώθεις;;;

Της Κικής Γιοβανοπούλου

Πηγή: gynaikaeimai.com