“Δεν μπορεί να είναι αυτή η ζωή μου από εδώ και πέρα, δεν γίνεται!”: Η απόγνωση του διαζυγίου και πώς την ξεπέρασα

«Τι κάνουμε από δω και πέρα;». «Πώς ξεκινάμε από την αρχή;».

Αυτές οι ερωτήσεις αντηχούσαν βαθιά μέσα μου μετά το διαζύγιο. «Δεν ξέρω καν ποια είμαι πια. Ποια είμαι αν δεν είμαι η γυναίκα του;». Αυτό είχα μάθει να είμαι για σχεδόν 19 χρόνια, η γυναίκα του. Ήμασταν μαζί από τα 17 μου και χτίσαμε μία ζωή που νόμιζα ότι θα διαρκούσε για πάντα.

Για πρώτη φορά ένιωθα μόνη. Ένα άδειο κουφάρι, αυτό είχε μείνει από μένα. Έπαψα να ανταποκρίνομαι στις προσδοκίες των γύρω μου και εξαιτίας αυτού ένιωθα γυμνή, άδεια και χαμένη. Αν δεν ήμουν πλέον αυτό που ήθελαν να είμαι, τότε ποια ήμουν; Ξέχασα το κορίτσι που ήμουν κάποτε πριν γίνω σύζυγος και μητέρα.

Όταν κάτι καταστρέφεται, δεν μπορείς να δεις αισιόδοξα το μέλλον, όχι όταν στέκεσαι και μένεις στα ερείπια αυτού που γκρεμίστηκε. Πίστευα ότι ο γάμος μας ήταν κάτι στέρεο αλλά δεν ήταν. Ήταν σαν ένα κάστρο από άμμο που γλίστρησε μέσα από τα δάχτυλά μου μόλις έπεσε πάνω του νερό.

Περικυκλώθηκα από ανθρώπους που είχαν για όλα άποψη, κρίση και συμβουλές ανεπιθύμητες. Όλοι πίστευαν ότι είχαν τη λύση στο κενό που ένιωθα μέσα μου. Πώς ήταν δυνατόν να έχουν απαντήσεις τη στιγμή που εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω καν τι μου συνέβαινε;

Μέσα μου ένιωθα σαν να βρίσκομαι στο μάτι του κυκλώνα, στη μέση της καταιγίδας, σε εκείνο το σημείο που η ζωή σου καθορίζεται πριν από το διαζύγιο και μετά. Είναι σαν να είσαι πιλότος και πετάς σε ένα αεροπλάνο με χαλασμένους κινητήρες. Είναι μία κατάσταση αβέβαιη, τρομακτική, αχαρτογράφητη και απλά ελπίζεις και προσεύχεσαι να επιβιώσεις.

Η επιβίωση είναι το μόνο στο οποίο μπορούσα να ελπίζω πλέον. Ήθελα απλά να βγάλω τη μέρα χωρίς να με νοιάζει τι θα φέρει το αύριο.

Κάθε μέρα τα ίδια και τα ίδια. Αμήχανες, άβολες συζητήσεις προσπαθώντας να υπερασπιστώ τις επιλογές μου.

Υπάρχει ένα βάρος που περιβάλλει το διαζύγιο, ένα σκοτάδι βαθύτερο από την εμπειρία του διαζυγίου. Στην αρχή ξεγελάστηκα όπως πολλοί άλλοι που έχουν ζήσει το ίδιο. Θέλουμε τόσο πολύ να κατηγορήσουμε τον/την πρώην σύντροφό μας για τον πόνο μας. «Εσύ είσαι υπεύθυνος/η γι’ αυτό το χάλι. Εσύ μου το έκανες αυτό. Αν εξαφανιζόσουν η ζωή μου θα ήταν και πάλι χαρούμενη».

Θα έλεγα ψέματα αν έλεγα ότι δεν φανταζόμουν την ημέρα που θα εξαφανιζόταν λες και η εξαφάνισή του θα με έκανε να νιώσω και πάλι καλά. Το μόνο που ήθελα ήταν να αισθανθώ ξανά φυσιολογική. Κουράστηκα να νιώθω ότι η ζωή όλων των άλλων ήταν τέλεια και η δική μου μία σκέτη αποτυχία.

Δεν επρόκειτο να κάνω αυτό που κάνουν οι περισσότεροι, να βρω δηλαδή άμεσα αντικαταστάτη με την ελπίδα ότι θα διώξει τον πόνο που είχα μέσα μου. Ήξερα ότι η ευτυχία μου δεν ήταν δουλειά κανενός αλλά κάτι που έπρεπε να βρω εγώ η ίδια αλλά δεν ήξερα πού να ψάξω.

Πώς να αντιμετωπίσει κάποιος το θάνατο της οικογένειάς του; Το σώμα μουδιάζει και η θλίψη επιμένει. Το διαζύγιο μοιάζει πολύ με το θάνατο αφού ο πόνος που αφήνει πίσω του εμφανίζεται ξανά και ξανά εκεί που δεν το περιμένεις. Τη μία μέρα αισθάνεσαι σαν να είσαι στην κορυφή του κόσμου και την επόμενη ο/η πρώην σου σε στέλνει στην κόλαση και σε κάνει να αισθάνεσαι και πάλι απελπισμένη/ος.

Αυτός δεν είναι τρόπος να ζήσεις. «Δεν μπορεί να είναι αυτή η ζωή μου. Κάτι καλύτερο πρέπει να επιφυλάσσει ο Θεός για μένα». Είναι σαν να περπατάς στην έρημο και να μη φτάνεις πουθενά. Μου πήρε δεκαετίες για να συνειδητοποιήσω ότι εγώ έφταιγα που βρέθηκα σε αυτή την έρημο χωρίς όμως να συνειδητοποιώ ότι το μόνο που έπρεπε να κάνω είναι να αλλάξω κατεύθυνση για να βρω την όαση.

Έπρεπε να το καταλάβω ότι μόνο εγώ μπορούσα να βοηθήσω τον εαυτό μου. Κουράστηκα να κάνω το ίδιο πράγμα ξανά και ξανά περιμένοντας ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Αν ήθελα όντως ένα διαφορετικό αποτέλεσμα, έπρεπε να αναλάβω τις ευθύνες μου και να ξυπνήσω.

Έπρεπε να αφήσω πίσω στο παρελθόν ανθρώπους και πράγματα που δεν μου πρόσφεραν τίποτα πλέον. Έπρεπε να συγχωρήσω εκείνους  που μου φέρθηκαν χωρίς συναίσθημα. Συγχώρεσα τον εαυτό μου που πίστεψε σε κάτι που δεν υπήρχε και έπρεπε να αφήσω πίσω την ανάγκη να ευχαριστώ τους άλλους παραμελώντας τον εαυτό μου. Έπρεπε να σταματήσω να προσπαθώ να ελέγξω τους πάντες και τα πάντα και να συγκρίνω τον εαυτό μου με τους άλλους. Ελευθερώθηκα από κάθε ενοχή και ντροπή που κουβαλούσα και άφησα πίσω μου την ανάγκη να υπερασπίζομαι τις επιλογές και τις ενέργειές μου. Σταμάτησα να προσπαθώ να είμαι τέλεια, ειδικά η τέλεια μητέρα.

Η ερώτηση που πρέπει να κάνεις στον εαυτό σου μετά το διαζύγιο είναι: ποια και πώς θέλω να γίνω;

Αυτό που ακολουθεί είναι η αποδοχή του εαυτού σου και η θεραπεία αυτού που έχει απομείνει κάτω από την επιφάνεια γιατί αυτό καμία σχέση δεν έχει με το διαζύγιο σου. Μην αφήνεις ένα διαζύγιο να σου αποσπά την προσοχή από την πραγματική θεραπεία που χρειάζεσαι.

Ο πιο θανατηφόρος τύπος προδοσίας δεν είναι η απιστία, αλλά όταν εσύ η ίδια/ο ίδιος προδίδεις τον εαυτό σου: κάθε φορά που λες ναι, κάθε φορά που περιμένεις να ακουστείς και δεν ακούγεσαι, όταν η φωνή μέσα σου, σου λέει να φύγεις, εσύ όμως μένεις, όταν δεν θες να πληγώσεις τους άλλους και τελικά πληγώνεις τον εαυτό σου.

Ξέρεις τι σου κοστίζει αυτή η συμπεριφορά; Την ευτυχία, την υγεία, την ηρεμία, το σκοπό που έχεις και μία υγιή σχέση με τα παιδιά σου.

Ξεκίνα σιγά-σιγά διώχνοντας μακριά αυτά που σε εμποδίζουν να ζήσεις την αλήθεια σου.

Πηγή: divorcedmoms.com