Αυτές είναι οι πιο δύσκολες μέρες μιας χωρισμένης μαμάς

Τα παιδιά μου πέρασαν τις γιορτές των Χριστουγέννων και θα περάσουν και τις γιορτές του Πάσχα με το μπαμπά τους. Από τότε που πήρα διαζύγιο αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου, αλλά προσπάθησα να τον αντιμετωπίσω. Είπα στον εαυτό μου «Μην το βάζεις κάτω. Σήκω, ντύσου, στολίσου και βγες έξω». Και που τα είπα, στο βρόντο πήγε. Έμεινα με τις πιτζάμες μου και την «έβγαλα» όλη μέρα στον καναπέ διαβάζοντας αφού συμμάζεψα λίγο το σπίτι.

Σε όλη τη διάρκεια της βασανιστικής αυτής της εβδομάδας τα παιδιά μου, μου έστελναν μηνύματα λέγοντας μου για κάθε «περιπέτεια» που έζησαν – την εκδρομή στο χωριό, τη βαρκάδα στη λίμνη, το κύλισμα στη λάσπη σαν τα γουρουνάκια, τη βόλτα στους καταρράκτες, το έντομο που τσίμπησε το μικρό μου γιο και πρήστηκε το δάχτυλό του και πόσα άλλα ακόμα. Ακόμα και η πιο ασήμαντη λεπτομέρεια δεν με κούραζε. Ίσα-ίσα που κάθε φορά ανυπομονούσα να ακούσω και κάτι καινούργιο.

Χαιρόμουν που περνούσαν καλά και ακόμα περισσότερο χαιρόμουν γιατί τα παιδιά μου έχουν ένα καταπληκτικό μπαμπά με τον οποίο περνούν τέλεια κάθε φορά που βρίσκονται – και το εννοώ με όλη μου την καρδιά. Πιστεύω πως κάθε γονέας νιώθει ευτυχισμένος βλέποντας τα παιδιά του χαρούμενα κάτω από δύσκολες συνθήκες όπως είναι το διαζύγιο.

Η ευτυχία τους όμως είναι η μία μόνο πλευρά του νομίσματος, που λέγεται διαζύγιο. Η άλλη πλευρά ξέρετε ποια είναι; Ο πόνος που νιώθω κάθε φορά που πρέπει να τα αποχωριστώ, ειδικά στις γιορτές.

Το γεγονός ότι διασκεδάζουν, γελούν και περνούν τόσο όμορφα και εγώ δεν είμαι εκεί να τα καμαρώσω με πονάει ακόμα περισσότερο. Ξέρω καλά πως έτσι θα είναι τα πράγματα από δω και πέρα και ότι πρέπει να το συνηθίσω. Δεν θα είναι πια μαζί μου σε κάθε γιορτή, σε κάθε γενέθλια και σε κάθε ειδική περίσταση.

Τα Χριστούγεννα, το Πάσχα και τα γενέθλιά τους είναι πλέον οι χειρότερες εποχές για μένα. Οξύμωρο, το ξέρω, αλλά έτσι νιώθω. Θα πει κανείς «Πως γίνεται να έχουν τα παιδιά σου γενέθλια και εσύ να είσαι δυστυχισμένη»; Δεν είναι τα γενέθλιά τους που μισώ, είναι η απουσία τους εκείνη την τόσο σημαντική ημέρα. Μέχρι και πριν λίγο καιρό γιορτάζαμε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Από δω και πέρα έτσι θα είναι η ζωή μου;

Δεν έχει σημασία πόσο θα λείψουν. Και μία μόνο μέρα να λείψουν είναι οδυνηρό για μένα. Το μόνο που μπορεί να απαλύνει τον πόνο μου είναι οι πιτζάμες μου, ο καναπές και ένα βιβλίο για να βυθιστώ στην πλοκή του.

Υπάρχουν στιγμές που τα παιδιά μου είναι με τον μπαμπά τους και προσπαθώ να μη σκέφτομαι ότι μου λείπουν περνώντας χρόνο με την οικογένεια και τους φίλους μου ή κάνοντας σχέδια για το μέλλον. Τα Χριστούγεννα όμως που μας πέρασαν δεν δέχτηκα καμία πρόσκληση. Δεν ήθελα να βγω έξω, να δω άλλες οικογένειες να περπατούν χέρι-χέρι και εγώ να σκέφτομαι ότι οι δικοί μου άνθρωποι είναι κάπου αλλού και γιορτάζουν χωρίς εμένα. Δεν αντέχω να βλέπω οικογένειες να κάνουν όσα κάναμε εμείς κάποτε. Πονάει η ψυχή μου.

Οπότε τι έκανα; Έκανα αυτό που έκρινα καλύτερο για μένα. Δεν ήθελα να μιλήσω, δεν ήθελα να βάλω τα καλά μου και το ψεύτικο χαμόγελό μου και να προσποιηθώ ότι είναι όλα καλά. Ηθελα να βιώσω όσα ένιωθα ελπίζοντας κάποτε να βρω την ειρήνη μέσα μου.

Και το έκανα.

Ξέρω πως η ζωή με τα παιδιά μου δεν τελειώνει εδώ. Μπορεί να χώρισα με το μπαμπά τους, αλλά γνωρίζω ότι έχουμε πολλά ακόμα να ζήσουμε και ας μην ξαναπάμε διακοπές όλοι μαζί και ας μην ξαναγιορτάσουμε οικογενειακά.

Υπενθυμίζοντας το όσο πιο συχνά μπορώ στον εαυτό μου και βρίσκοντας τρόπους να γεμίζω το χρόνο μου για να «απασχολώ» τη σκέψη μου και να μη σκέφτομαι το παρελθόν, βοηθάω τον εαυτό μου να περιηγηθεί στη νέα πραγματικότητα που μου επεφύλασσε η ζωή. Ξέρω ότι είμαι ακόμα νέα και όμορφη, αλλά στην παρούσα φάση αρνούμαι πεισματικά να δω τα καλά.

Τίποτα δεν αναιρεί το γεγονός ότι είμαι μακριά από τα παιδιά μου. Είναι κάτι που με πληγώνει και θα εξακολουθεί για πολύ καιρό να με πληγώνει. Είναι τα λεγόμενα σκαμπανεβάσματα. Γλιστράς, πέφτεις και ξανασηκώνεσαι. Υπάρχουν οι καλές μέρες, μετά έρχονται οι κακές, αναρωτιέσαι πώς θα ξεφύγεις από την κόλαση αυτή και μετά ξανάρχονται οι καλές.

Το διαζύγιό μου με έμαθε ότι το καλύτερο πράγμα που μπορώ να κάνω είναι αυτό που μου λέει η καρδιά μου. Αν η καρδιά μου λέει να βγω έξω να γιορτάσω, πρέπει να το κάνω. Αν μου πει ότι πρέπει να μείνω μέσα να αναπολήσω, να κλάψω, να σκεφτώ, τότε πρέπει να το κάνω. Αν μου πει «Πάρε όσα λεφτά σου έμειναν και βγες και εσύ μία φορά να ψωνίσεις», τότε εννοείται πως πρέπει να το κάνω.

Έχω περάσει από όλα αυτά τα στάδια. Υπήρξαν ελάχιστες στιγμές που εκμεταλλεύτηκα και χάρηκα το χρόνο μου μόνη μου, αλλά τις περισσότερες φορές το μισώ που είμαι μόνη μου. Είναι και αυτό ένα μέρος του ταξιδιού. Κάποτε θα φτάσεις στον προορισμό σου και θα είναι και πάλι όλα καλά.

Πηγή: scarymommy.com