Η Μυρτώ έχασε τον γιο της Χρήστο σε τροχαίο και από τότε αφιερώθηκε στους πενθούντες γονείς

“Πριν από περίπου 11 μήνες έχασα το μοναχοπαίδι μου, τον γιο μου, 27 ετών. Τον Χρήστο. Τον έχασα με έναν πολύ τραγικό τρόπο που δεν θα ήθελα να πω. Ακόμη μέσα μου υπάρχει η λέξη αδιανόητο. Ένας γονιός που χάνει το παιδί του” είπε η κυρία Μυρτώ Πισπινή η οποία με αφορμή το γεγονός, ίδρυσε την ομάδα πενθούντων γονιών “Για τον Χρήστο” στον δήμο Κηφισιάς, όπου κάθε γονιός που πενθεί μπορεί να βρει στήριξη και αγκαλιά.

Η ίδια επικοινώνησε μαζί μας, εκδηλώνοντας το ενδιαφέρον της να στηρίξει μητέρα μονογονέα και αναγνώστρια της σελίδας μας που έχασε πρόσφατα τον 22χρονο γιο της, σε τροχαίο στην Κύμη. Η συζήτησή μας, έγινε αφορμή να τη γνωρίσουμε και να μάθουμε τη δική της απώλεια και ιστορία, την οποία δέχτηκε να μοιραστεί μαζί μας αποκλειστικά στο Singleparent.gr και είναι μεγάλη μας τιμή που τη φιλοξενούμε σήμερα.

Συνέντευξη-Ρεπορτάζ: Κυριακή Χαριτάκη για το Singleparent.gr
Με βρίσκετε σε fb https://www.facebook.com/kiriakicharitaki.forever/
Instagram https://www.instagram.com/kiriakicharitaki/
TikTok https://www.tiktok.com/@kiriaki_charitaki

-Κυρία Πισπινή καλωσορίσατε στο Singleparent.gr και συλληπητήρια για το παιδί σας. Πείτε μας αρχικά, πως ξεκινήσατε την ομάδα πενθούντων γονιών;

-Όταν μας πήραν από την αστυνομία να μας ενημερώσουν ότι το παιδί έφυγε απο τη ζωή, μπήκα σαν ζόμπι στο ίντερνετ και έψαχνα ομάδες υποστήριξης, ομάδες πενθούντων γονιών κλπ. όμως δεν έβρισκα. Έψαχνα τέτοιες ομάδες ώστε να κάνουμε ομαδικές συναντήσεις, να στηρίζουμε δια ζώσης ο ενας τον άλλον, να καταλαβαινόμαστε. 

-Τί χρειάζεται ενας ανθρωπος που χάνει το παιδί του;

-Χρειάζεται να εκφράζει την οργή του και τον θρήνο του, δίπλα σε ανθρώπους με τους οποίους νιώθει 100% ελεύθερος. Χρειάζεται στήριξη ώστε να μην γίνει μια κατάσταση παθολογική και μονιμη. Υπάρχουν καταστάσεις στο πένθος που δεν πρέπει να μένουν κολλημενες μεσα μας.

-Ποιος ο στόχος σας;

-Να γινουν ομαδες πενθουντων σε οσο το δυνατόν περισσότερους δήμους και οχι μονο πενθουντων γονιών αλλά και πενθούντων αδερφών και πενθούντων συζύγων κλπ. Κι αυτό διότι κάθε πένθος έχει μια ιδιαιτερότητα. Καλό είναι οι άνθρωποι με το ίδιο πένθος να βρίσκονται σε μια ομάδα.

-Να τολμήσω να ρωτήσω πως νιώσατε όταν μάθατε ότι το παιδί σας έφυγε;

-Είπα αν δεν τρελλαθώ και αν δεν αρρωστήσω, η μόνη στήριξη που θα πάρω ειναι μεσα σε ομάδες.Το ένιωσα στην καρδιά μου. Έκλεινα τα μάτια μου και έπαιρνα αγκαλιά ανθρώπους και έλεγα μέσα μου “κάποτε θα ειμαστε αγκαλιά” και αυτό μου έδινε κουράγιο.

-Τί είναι λάθος να λέμε σε ένα άτομο που πενθεί;

-Τα πάντα είναι λαθος εκτός από την ερώτηση “πώς είσαι;” και την δήλωση “είμαι εδώ να σε ακούσω”. Καμία άλλη άποψη ή παρηγοριά δεν είναι βοήθεια.

-Γιατί κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται στο πένθος μας;

-Δεν γίνεται να μην έχεις έναν άνθρωπο να στηριχτείς. Έχεις δικαίωμα να πονάς όσο θες. Δεν είναι εύκολο να βρεις τέτοιους ανθρώπους. Κάποιοι άνθρωποι απομακρύνονται επειδή δεν αντέχουν τον πόνο μας, όχι επειδή είναι κακοί.

-Μιλήστε μας λίγο για την ομάδα σας. Απο ποιούς απαρτίζεται και πού στεγάζεται;

-Ο δήμαρχος Κηφισιάς κύριος Γεώργιος Θωμάκος, έπαιζε σε θεατρικό με τον γιο μου. Αμέσως μόλις έμαθε για τον χαμό του, μας παραχώρησε χώρο για να στεγαστεί η ομάδα. Θα ήθελα να δώσω θερμές ευχαριστίες στον κύριο Θωμάκο και επιπλέονστην κυρία Κατερίνα Καραλή πρόεδρο της Μέριμνας, κυρία Ζέτη Κασιμάτη δημοτική σύμβουλο και στην ψυχοθεραπεύτρια της ομάδας κυρία Φλώρα Μυρσαλιώτου. Χωρίς τη στήριξή τους, εμείς δεν θα είχαμε βρεθεί.