“Βγάλτο μωρέ απ’ το καρότσι ολόκληρο παιδί!” μου είπε μια κυρία ενώ ο 5χρονος γιος μου είναι…ανάπηρος

Την παρακάτω ανάρτηση αναδημοσιεύουμε από την ομάδα στο fb Untold Stories με την άδειά της συντάκτριάς του, Μαριάννας Γούλη, αποκλειστικά για το Singleparent.gr 

Με αφορμή μια ιστορία που διάβασα εδώ, θα σας πω πόσο εύκολα μπορεί ένας αγενής και αδιάκριτος άνθρωπος να σου χαλάσει τη βόλτα και να σε φέρει ένα βήμα πριν απ το εγκεφαλικό γιατί σου ανέβασε την πίεση στο Έβερεστ.

Έχω έναν γιο. Έναν 5χρονο ανάπηρο γιο. Ο μικρός δεν περπατάει άρα κινείται με αμαξιδιο. Επισης δε μιλάει και επικοινωνει με κραυγουλες.

Μια ωραία Κυριακουλα κατεβαίνουμε στο πάρκο να φωτοσυνθεσουμε λιγάκι και να δούμε κάναν άνθρωπο έστω από απόσταση γιατί λόγω κορονοιου κοντεύουμε να ξεχάσουμε πως μοιάζουν οι φίλοι μας από κοντά. Ενώ περπατούσαμε μια χαρά, ξαφνικά μια άγνωστη κυρία μου φώναξε “βγάλτο μωρέ απ το καρότσι ολόκληρο παιδί! Δε το βλέπεις που γκρινιάζει γιατί θέλει να παιξει;”

Πριν προλάβω να της πω πως δε μπορεί μιας και είναι ανάπηρος, στο δε μπορ.. με είχε κόψει ήδη, μου απάντησε “πως να μπορεί εκεί που είναι δεμένο, έχετε μάθει όλες να τα κουβαλάτε λες και θα πάθουν κάτι αν κουραστούν και λιγο” και ξεκινάει το μπιρι μπιρι ενώ εγώ σκεφτομουν να τη βουτηξω απ το μαλλί και να τη βάλω στο συντριβάνι.

Αφού την άφησα να λέει τα δικά της κάνα 5λεπτο της φώναξα πως είναι ανάπηρος ο άνθρωπος, δε περπατάει, τι να κάνω να τον αφήνω να ερπεται πίσω μου; Ε και αντί να σταματησει να μιλάει,ζήτησε και τα ρέστα.

Μου είπε να μη της φωνάζω, ότι δε του φαίνεται πως είναι ανάπηρος (έπρεπε μάλλον να του κρεμάσω ταμπέλα έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα αποφασίσει μια παντελώς άγνωστη να μας δώσει της παντελώς αχρείαστες συμβουλές της να το ξέρει) αλλά μικρός (λες και οι μικροί δεν είναι ανάπηροι) και να πάω να κοιτάξω τα νεύρα μου!

Ναι, σπάνε τα νεύρα μου. Όχι με την κατάσταση υγείας του μικρού, με την ηλιθιότητα του κόσμου έχω πρόβλημα. Μεγάλο πρόβλημα! Σκέφτομαι πως υπάρχουν εκεί έξω ανάπηροι άνθρωποι αλλά και οι φροντιστες τους που δε τα αφήνουν όλα να πέσουν κάτω όπως εμείς, κάποιοι μπορεί να στεναχωριουνται πολύ και άλλοι να έρχονται σε δύσκολη θέση. Δε ξέρω πως έχουν τις αναπηρίες στο μυαλό τους οι περισσότεροι. Ξέρω όμως πως καλύτερα αν δεν έχουν ιδέα, να μη λένε τίποτα η αν θέλουν να πουν κάτι και δε γνωρίζουν, να ρωτήσουν. Πονάει λιγότερο