Το μωρό

Την είδες ξανά κι άλλες φορές, στην ίδια παιδική χαρά. Πάλι με το ίδιο παιδάκι στην κούνια. Εκείνο χαρούμενο να τιτιβίζει σαν πουλάκι, κι εκείνη απλώς να το κοιτάει ανέκφραστη. Την επόμενη φορά που την είδες να μπαίνει μπροστά στην κούνια, ένιωσες σαν να χτύπησαν εσένα. Δεν άντεξες και της μίλησες. Τότε έδειξε να σε προσέχει πρώτη φορά και σαν να ντράπηκε.
«Είστε καλά; Χτυπήσατε;» τη ρώτησες.
«Όχι, όχι… Καλά είμαι. Φοβήθηκα ότι θα έπεφτε από την κούνια ο μικρός… Μια χαρά είμαι.»

Γύρισες στο σπίτι σου, ο άντρας σου σε βρήκε αγκαλιά με το μαξιλάρι του καναπέ να κάθεσαι στο πάτωμα. Του είπες τι έγινε. Ήξερες ότι σου είχε πει ψέματα.
«Δε θα έπεφτε ο μικρός από την κούνια. Επίτηδες μπήκε μπροστά του.»
«Ατύχημα θα ήταν, αγάπη μου. Συμβαίνουν αυτά. Σε έχει αγχώσει η αναμονή για την υιοθεσία. »

Κι εσύ ξαναπήγες στην παιδική χαρά. Σε τραβούσε μια αόρατη κλωστή που σε είχε δέσει και δε σε άφηνε να φύγεις. Ήταν αυτή η κοπέλα, αυτό το παιδάκι στην κούνια ή αυτό το μωρό που δεν είχε γεννηθεί ακόμα; Τη ρώτησες.
«Θέλεις να μου δώσεις το μωρό σου μόλις γεννηθεί; Θα σου δώσω χρήματα. Δεν μπορώ να κάνω παιδιά…»
«Είναι τρελή!» άρχισε να ουρλιάζει εκείνη. «Θέλει να μου πάρει το παιδί!»
Έφυγε τρέχοντας κι εσύ έμεινες εκεί, σα χαμένη, τυχερή που δεν ήταν άλλος κανένας κοντά για να ακούσει…

Πέρασαν τρεις μήνες. Δεν ξαναπήγες στην παιδική χαρά. Με το παιδί σου, το παιδί που είχατε καταφέρει να υιοθετήσετε με τον άντρα σου, έπαιζες στο σπίτι και σου αρκούσε.

Μέχρι το βράδυ που είδες στις ειδήσεις τη…

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί τους.