Το κορίτσι που δεν έκλαιγε

Νερά… θρύψαλα πορσελάνης λευκής με μπλε και χρυσές λεπτομέρειες. Τασάκια γυάλινα, βαριά εκσφενδονίζονταν από δύο μεριές.Μέχρι που ήρθαν στα χέρια. Ο Δημήτρης έπιασε τη Σταυρούλα από το λαιμό και η Σταυρούλα τον παρακαλούσε ξέπνοη. «Δημήτρη..όχι..όχι..συγγνώμη..» Ο Δημήτρης δεν χαλάρωνε τη μέγκενη του. Η Σταυρούλα έχανε χρώμα. Η Φένια μπήκε στη μέση. 12 χρονών κοριτσάκι και κατάφερε να τους χωρίσει.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που η μάνα της έτρωγε ξύλο.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τα αδέρφια ξυπνούσαν από τα ουρλιαχτά της μάνας τους.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Φένια γλίτωνε τη μάνα της από τα χέρια του πατέρα.
«Μαμά, πάρε διαζύγιο, σε παρακαλώ.»
«Δεν καταλαβαίνεις» ψιθύριζε η Σταυρούλα με ύφος τραγωδού, ανάβοντας ένα σιχαμερό slim.
«Πήγαινε να μαζέψεις το βάζο, τα νερά και τα λουλούδια»
Η Φένια μάζευε τα λευκά τριαντάφυλλα αμίλητη υπομένοντας τον αφόρητο πόνο στα πλευρά της. Δυο πλευρά ραγισμένα καθώς πάλευε με τον πατέρα της να αφήσει τη μάνα.

«1977.1980.1994»

Για όλες τις επιτυχίες στη ζωή της έπρεπε να δοθούν τα εύσημα στην κυρα-Σταυρούλα. Ό,τι κι αν έκανε στη ζωή της η Φένια, ήταν μια ευκαιρία παράστασης για τη μάνα της. Πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακό, θέση υψηλόβαθμη σε πολυεθνική εταιρία, γάμος, παιδί. Είχε μάθει πλέον να στρίβει τους προβολείς στην πρωταγωνίστρια. Κάθε αποτυχία της Φένιας ήταν ευκαιρία να θυμηθεί η πρωταγωνίστρια τους δικούς της τεράστιους Γολγοθάδες.

«380…1250..3000»
Οι εξετάσεις αίματος της Φένιας πάντοτε με κόκκινους κύκλους.
Κάθε φορά με νέες αυτοάνοσες δράκαινες να στρογγυλοκάθονται στην πλάτη της που έγερνε.
Και κάθε φορά, η Σταυρούλα είχε μεγαλύτερα προβλήματα υγείας για να ασχοληθεί με της κόρης της.

Η συνέχεια εδώ

*το παραπάνω κείμενο είναι κομμάτι της συνεργασίας μας με το thebluez.gr και η αναδημοσίευση-αναπαραγωγή τους, ΔΕΝ επιτρέπεται χωρίς τη συγκατάθεσή του. Για θέματα αναδημοσίευσης και πνευματικής ιδιοκτησίας, παρακαλούμε επικοινωνήστε μαζί του.