Πελαγία: Το διαζύγιο των γονιών μου κατέστρεψε όλη μου τη ζωή. Μου λείπει η αγάπη του πατέρα μου

Καλησπέρα σας

Είμαι κι εγώ παιδί χωρισμένων γονιών. 7 χρονών ήμουν όταν χώρισαν. Δεν μιλιούνται καθόλου εδώ και 20 χρόνια. Ο πατέρας μου σχεδόν τη μισεί. Δεν το δείχνει αρκετά συχνά γιατί έχει εμμονές. Θεωρεί ότι ο γάμος του ήταν ό, τι χειρότερο του ‘χει συμβεί. Η μάνα μου γενικά δεν έχει πρόβλημα μαζί του, αντιθέτως προσπάθησε αρκετές φορές να του μιλήσει, αλλά αυτός τίποτα.

Γενικά έχω χαμηλή αυτοεκτίμηση σαν ενήλικας και αρκετά προβλήματα διαχείρισης άγχους. Χρόνιες ημικρανίες και φοβίες. Όμως ποτέ δεν θυμόμουν ούτε μου είπε ποτέ η μητέρα μου ότι έκλαψα για το χωρισμό τους, μέχρι που στα 27 μου, μου ‘τύχε ένα ατύχημα με το πόδι μου. Και πραγματικά ήταν ο λόγος για να συνειδητοποιήσω για πρώτη φόρα τον πόνο μου για τον πριν 20 χρόνια χωρισμό τους. Με κρατούσε ο ένας από το ένα χέρι κι ο άλλος από το άλλο. Έκλαιγα, επειδή είχα σπάσει το πόδι μου και ήταν στο γύψο, αλλά ένιωσα και ταυτόχρονα πολύ περίεργα. Γενικά μόνο από φωτογραφίες τους έβλεπα μαζί αγαπημένους. Και γενικά η αγάπη του πατέρα μου λείπει περισσότερο επειδή δεν είναι εκφραστικός και γενικά κρίνει εύκολα.

Και ερχόμαστε πάλι στα 33 μου που είναι να παντρευτώ. Στην Κύπρο μια ώρα πριν από το μυστήριο του γάμου κάνουμε τα λεγόμενα “αλλάματα”. Πραγματικά το σκηνικό με το ατύχημα με έκανε να συνειδητοποιήσω (είτε μου δημιούργησε έξτρα δράμα στον ψυχισμό, δεν ξέρω τι από τα δυο) ότι θα ξεσπάσω με λυγμούς στο γάμο μου. Δεν θα το αντέξω να έρθει σπίτι μου ο πατέρας μου και να με “ζώσει” και αμέσως μετά να με “ζώσει” η μητέρα μου (είναι μια ζώνη κόκκινη που δένεις τη νύφη γύρω από την μέση 3 φορές, νομίζω για να ‘χει καλούς απογόνους, κάτι τέτοιο)… Θα με πιάσει το παράπονο και ενώ όλες και όλοι στην Κύπρο σχεδόν κάνουν αλλάματα, εγώ όσο και να θέλω να τα ζήσω, όσο κι αν πιέζω τον εαυτό μου να ζήσει το σκηνικό μέχρι να νιώσω άνετα, πάντα λυγίζω και ξεσπώ σε κλάματα.

Κάτι ακόμα που κάνουμε στην Κύπρο είναι ότι στεκόμαστε όλοι σειρά στην αίθουσα δεξίωσης, δίπλα οι γονείς μας (παρόλο που είναι χωρισμένοι είναι αναγκασμένοι να είναι δίπλα, μούτρα μέχρι το πάτωμα) να χαιρετάμε τον κόσμο. Και το σκέφτομαι και αυτό. Το ίδιο ισχύει και με το τραπέζι που καθόμαστε και τρώμε. Σκέφτομαι τι χάπια να πιω (σοβαρά) για να μην ξεσπάσω σε λυγμούς και χαλάσει η ψυχολογία μαζί με το μέικ απ. Να σημειωθεί ότι άσχετα εάν κάνω αλλάματα ή όχι, ο φωτογράφος πρέπει να έρθει στο πατρικό μου σπίτι για φωτογραφίες. Οπότε πρέπει να έρθει και ο πατέρας μου στο πατρικό μου σπίτι. Και φοβάμαι τον εαυτό μου πως θα αντιδράσει. Οπότε σκέφτομαι το ενδεχόμενο να δανειστώ ένα άλλο σπίτι. Δηλαδή να διαλύσω εντελώς την παράδοση.. αλήθεια είμαι σε αδιέξοδο.

Πελαγία

Θέλεις να μας μιλήσεις; Κι εμείς!
Στείλε μας την ιστορία σου με email στο info@singleparent.gr κι εμείς θα τη δημοσιεύσουμε εντελώς ανώνυμα!

Σημ: Το Singleparent.gr εγγυάται για την προστασία των προσωπικών σου δεδομένων και σε διαβεβαιώνει ότι, η ταυτότητά σου, θα παραμείνει μυστική. Στοιχεία της ιστορίας έχουν αλλαχθεί για ευνόητους λόγους και τα πρόσωπα της φωτογραφίας, δεν απεικονίζουν τα πραγματικά. Σχόλια προσβλητικά και επιθετικά δεν θα δημοσιεύονται!
Για λόγους προστασίας των αναγνωστών μας, δεν επιτρέπεται η αναδημοσίευση των άρθρων τους. Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε στους όρους χρήσης μας εδώ